Η Μαρία Προδρόμου γεννήθηκε στη Λεμεσό. Σπούδασε δημοσιογραφία και από το 1994 ασχολείται με το επάγγελμα αρθρογραφώντας σε περιοδικά και εφημερίδες. Σε ηλικία 14 ετών ολοκλήρωσε το πρώτο της βιβλίο, ένα περιπετειώδες μυθιστόρημα, το οποίο παραμένει μέχρι σήμερα στη βιβλιοθήκη της. Εκτός από μυθιστορήματα, έχει ασχοληθεί και με τη συγγραφή σεναρίων καθώς και με τις μεταφράσεις παιδικών βιβλίων και παραμυθιών.

Τη Μαρία Προδρόμου την είχα γνωρίσει μόνο μέσα από τα βιβλία της. Μέχρι τη στιγμή που είχαμε μια μικρή επικοινωνία για να μου δώσει μια συνέντευξη. Θέλω να την ευχαριστήσω και δημόσια για την ευγένειά της και την στήριξή της σ' αυτό μου το βήμα. Εύχομαι και ελπίζω κάποια στιγμή να μου δοθεί η ευκαιρία να την γνωρίσω και από κοντά.
Στη συνέχεια σας παραθέτω την συνέντευξη όπως μου έδωσε τις απαντήσεις η συγγραφέας Μαρία Προδρόμου και της εύχομαι από καρδιάς κάθε ευτυχία και επιτυχία.

 1.    Πότε γράψατε το πρώτο σας ολοκληρωμένο μυθιστόρημα;

Καταρχήν να σας ευχαριστήσω πολύ γι’ αυτή σας την πρόσκληση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά για μένα. Λοιπόν, το πρώτο ολοκληρωμένο μου μυθιστόρημα το έγραψα στην ηλικία των 14 ετών. Ήταν βασισμένο σε μια περιπετειώδης ιστορία – καθότι επηρεασμένη πολύ εκείνο τον καιρό από τον Ιούλιο Βερν -  είχε τον τίτλο «Το μυστικό της ευτυχίας» και γράφτηκε σε ένα τετράδιο με χοντρό περίβλημα. Σχεδίασα μάλιστα μόνη μου το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του.  Το εν λόγω βιβλίο βρίσκεται ανέκδοτο στη βιβλιοθήκη μου ως σήμερα.

2.    Τι σημαίνει για εσάς η συγγραφή;

Τα πάντα. Πνοή, ανάσα, μέχρι και ψυχοθεραπεία. Ο λόγος ύπαρξης μου. Δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς να γράφω. 

3.    Τα θέματα των βιβλίων σας τα αντλείτε από υπαρκτά γεγονότα ή είναι μόνο αποκυήματα της φαντασίας;

Ως επί το πλείστον αποτελούν αποκυήματα της φαντασίας μου. Βιβλία βασισμένα σε πραγματικά γεγονότα έχω γράψει μόνο δύο ως τώρα (από τα έντεκα μου που έχουν εκδοθεί), το «Τα δάκρυα δεν στέγνωσαν ποτέ» και «Το μονοπάτι των ονείρων». Το δεύτερο δυστυχώς έχει εξαντληθεί, προτιμώ όμως να βασίζομαι στη φαντασία μου, εφόσον δεν επηρεάζομαι τόσο πολύ ψυχολογικά και μπορώ να το διαχειριστώ. Το να γράφει κάποιος αληθινές ιστορίες το θεωρώ ιδιαίτερα ψυχοφθόρο. Εμένα τουλάχιστον με επηρεάζει πάρα πολύ. 

4.    Ακολουθείτε κάποιο συγκεκριμένο πρόγραμμα όταν γράφετε κάποιο βιβλίο ή γράφετε μόνο όταν έχετε έμπνευση;

Γράφω μόνο όταν έχω έμπνευση. Δεν μπορώ από τη στιγμή που ο οίστρος δεν με έχει επισκεφτεί να αποτυπώσω κάτι στο χαρτί. Όταν, και εφόσον έχω έμπνευση, σηκώνομαι συνήθως πολύ νωρίς το πρωί, γύρω στις πέντε και μέχρι τις επτά, μόλις στο σπίτι επικρατήσει απόλυτη ησυχία, αφήνομαι. Παλιά μπορούσα να γράψω ακόμη κι αν διαλυόταν το σύμπαν γύρω μου, πλέον όμως χρειάζομαι ηρεμία. Να είμαι τελείως μόνη μου.

5.    Πόσο χρόνο σας παίρνει περίπου να τελειώσετε ένα βιβλίο;

Γύρω στον ένα με ενάμιση χρόνο, αν και υπάρχουν και βιβλία μου που ολοκλήρωσα σε ένα μόλις μήνα ή και δύο. Εξαρτάται όμως πάντα κι από την έρευνα που θα χρειαστεί. Το «Τα δάκρυα δεν στέγνωσαν ποτέ» μου πήρε περισσότερο από δύο χρόνια για να το ολοκληρώσω, αφού περιείχε ιστορικά γεγονότα από την Τούρκικη εισβολή του 1974 στην Κύπρο και έπρεπε να διεισδύσω πολύ μέσα σε αυτά για να μην κάνω κάποιο λάθος. Οπότε χρειάστηκαν μερόνυχτα έρευνας. Κάποιο άλλο όμως βιβλίο μου, όπως το «Υπάρχουν στιγμές που κρατάνε για πάντα» το οποίο έχει επίσης εξαντληθεί, μου πήρε μόλις ένα μήνα για να το τελειώσω. Εξαρτάται λοιπόν από πολλά.

6.    Πόσο δύσκολο είναι για μια γυναίκα που έχει δύο παιδιά να ασχολείται με τη συγγραφή, που ομολογουμένως χρειάζεται απόλυτη συγκέντρωση και ησυχία;

Παλιά όταν ήταν μικρά ήταν απίστευτα δύσκολο. Ξυπνούσα στις τρεις θυμάμαι για να γράψω και μέχρι τις έξι είχα σηκωθεί γιατί έπρεπε να ήμουν κοντά τους. Το σχολείο με ευκόλυνε κάπως, όμως και πάλι ήταν δύσκολο. Σήμερα τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Τα παιδιά μου έχουν μεγαλώσει, οπότε μπορώ να αφοσιωθώ πιο άνετα στη συγγραφή. Βέβαια, όπως έχω ήδη προαναφέρει, μπορώ μόνο πλέον να γράψω όταν υπάρχει απόλυτη ησυχία στο σπίτι. Και αυτό γιατί παρασύρομαι τόσο πολύ μέσα στην ιστορία που αν κάποιος με διακόψει για κάποιο λόγο -  πέρα από το ότι μπορεί η έμπνευση να με εγκαταλείψει -   ταράζομαι, αλλά σε γενικές γραμμές, ναι. Είναι η πιο εύκολο. 

7.    Αν σας γινόταν μια πολύ ελκυστική πρόταση επαγγελματικής φύσεως, η οποία απαιτούσε την παραμονή σας στην Ελλάδα, αν όχι μόνιμα αλλά για αρκετά μεγάλο διάστημα, θα ήσασταν διατεθειμένη να αφήσετε την Κύπρο;

Μου έχουν γίνει κατά καιρούς κάποιες ελκυστικές προτάσεις και με αρκετά καλά λεφτά, όμως τις απέρριψα. Η μια μάλιστα αφορούσε τη Μάλτα ένα μέρος που αγαπώ έστω κι αν δεν έχω επισκεφτεί ποτέ.  Είναι δύσκολο όμως να φύγω από το νησί  και να μείνω πολύ καιρό μακριά από την οικογένεια μου. Τώρα αν ήταν εφικτό να τους έπαιρνα μαζί μου ίσως να το έκανα, αλλά χωρίς αυτούς, θα ήταν σαν να τους εγκατέλειπα. Ευτυχώς όσον αφορά τη συγγραφή δεν τίθεται πλέον κανένα θέμα. Υπάρχει η τεχνολογία (διαδίκτυο, φέισμπουκ) και τα πράγματα έχουν απλοποιηθεί αρκετά.

8.    Όταν ξεκινάτε να γράφετε ένα βιβλίο, έχετε στο μυαλό σας όλη τη πλοκή μέχρι το τέλος ή γράφοντας σχηματίζεται το βιβλίο;

Όταν ξεκινώ να γράφω έχω στο μυαλό μου ένα απλό σκελετό. Τη βάση της ιστορίας, την κύρια ιδέα δηλαδή, τους κεντρικούς ήρωες και την πλοκή ως ένα σημείο. Δεν γνωρίζω όμως ποτέ τί θα γίνει στο τέλος. Εξάλλου από κάποια φάση και μετά οι ήρωες με παρασύρουν. Και αντί να διαχειρίζομαι εγώ τις ζωές τους τις διαχειρίζονται οι ίδιοι. Το γεγονός αυτό κάποτε με εκνευρίζει – είναι δύσκολο να παίρνουν τα ηνία στα χέρια τους και να κάνουν του κεφαλιού τους – αλλά στο τέλος μαγεύομαι τόσο πολύ που ακόμη και μήνες μετά, όταν πια θα έχω ολοκληρώσει το βιβλίο, μου είναι αδύνατο να τους αποβάλω από το μυαλό και τη σκέψη μου.

9.    Και τέλος, το θέμα του επόμενου βιβλίου σας το έχετε βρει; Και αν ναι, μπορείτε να μας δώσετε κάποια στοιχεία γι’ αυτό;

Ναι. Έχω βρει το θέμα του επόμενου βιβλίου μου είναι όμως πολύ νωρίς να πω οτιδήποτε. Εξάλλου έχω ήδη τρία έτοιμα στα συρτάρια μου που περιμένουν την έκδοση τους. Το ένα είναι ένα αστυνομικό θρίλερ που πρόκειται να εκδοθεί σύντομα – η πρώτη απόπειρα μου σε αυτό το είδος και πραγματικά ανυπομονώ – το δεύτερο  είναι ιστορικό – αισθηματικό και το τρίτο αστυνομικό αισθηματικό, οπότε δεν νομίζω πως χρειάζεται να αναφέρω οτιδήποτε γι’ αυτό που γράφω τώρα. Μπορώ όμως να πω πως είναι τελείως διαφορετικό από τα άλλα,

εφόσον πρόκειται για καθαρά κοινωνικό μυθιστόρημα που πιστεύω θα συγκλονίσει. Και πάλι σας ευχαριστώ και σας εύχομαι κάθε επιτυχία σε ό,τι κάνετε από καρδιάς.