"Άι Βασίλη θέλω ... έναν φίλο"

Ένα βιβλίο για τα πολύ μικρά παιδιά από τις εκδόσεις Ίκαρος...

Ένας κούνελος θέλει για χριστουγεννιάτικο δώρο ένα φίλο. Όμως αναγκάζεται να παραδώσει ο ίδιος το γράμμα, καθώς χάνει τον ταχυδρόμο. Στην διαδρομή γνωρίζει πολλά ζωάκια τα οποία χρειάζονται τη βοήθεια του. Όταν τελικά ο άγιος Βασίλης τον γυρίζει στο σπίτι με το έλκηθρο του, συνειδητοποιεί πως η επιθυμία του έχει γίνει πραγματικότητα.

Πρόκειται για ένα πολύ τρυφερό παραμύθι που διδάσκει στα παιδιά πως όταν βοηθάμε αυτούς που μας έχουν ανάγκη, τότε το καλό γυρίζει πάντα σε μας.

Κείμενο και εικονογράφηση: Rebecca Harry
Απόδοση: Αντώνης Παπαθεοδούλου

ΠΡΟΚΥΡΗΞΗ Ε΄ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ

Προκήρυξη

E’ Διαγωνισμού Διηγήματος «Στέλιος Ξεφλούδας»

με θέμα «Το Σχολείο»

O Προοδευτικός Σύλλογος «Τα Καστέλλια», η εφημερίδα Καστελλιώτικα Νέα, το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης και το literature.grπροκηρύσσουν τον E’ Διαγωνισμό Διηγήματος «Στέλιος Ξεφλούδας» με θέμα «Το Σχολείο».

Ο Διαγωνισμός που μετρά ήδη πέντε χρόνια ζωής, έχει ως στόχο την προβολή του έργου του Καστελλιώτη δημιουργού αλλά και την ανάδειξη νέων συγγραφέων μέσα από το διήγημα και το γραπτό λόγο. Ο Στέλιος Ξεφλούδας γεννήθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα στα Καστέλλια, ανήκε στην περίφημη Γενιά του ’30, ήταν από τους ιδρυτές της περίφημης «Σχολής της Θεσσαλονίκης» και θεωρείται ως ο εισηγητής του «εσωτερικού μονολόγου» στην Ελληνική Λογοτεχνία.

Πιστεύουμε ότι μέχρι σήμερα έχουν υπηρετηθεί –στο μέτρο των δυνατοτήτων μας -και οι δυο αυτοί στόχοι, αφού και παρακινήσαμε για γνωριμία με το έργο του Στέλιου Ξεφλούδα, αλλά και πολλοί από τους νέους συγγραφείς που διακρίθηκαν στον διαγωνισμό έχουν σημειώσει μια αξιόλογη πορεία στα ελληνικά γράμματα..

Υπενθυμίζουμε ότι τα θέματα των τριών προηγουμένων διαγωνισμών ήταν :

-Επιστροφή στο χωριό

-Έγκλημα στο χωριό

-Ο καπνός

-Ο Ξένος

Ο διαγωνισμός, απευθύνεται σε όσους μετέχουν της ελληνικής παιδείας και γράφουν στην ελληνική γλώσσα, ανεξαρτήτως τόπου διαμονής και εθνικότητας χωρίς όριο ηλικίας. Οι υποψήφιοι μπορούν να συμμετέχουν με ένα μόνο διήγημα το οποίο να μην έχει ποτέ δημοσιευθεί. Το καθένα, δεν πρέπει να ξεπερνά τις 3.000 λέξεις.

Θέμα του Ε’ Διαγωνισμού είναι «Το Σχολείο»

Η ιδέα του διαγωνισμού ξεκινά από την προσπάθεια που γίνεται για αξιοποίηση του παλιού σχολείου των Καστελλίων με τη δημιουργία Βιβλιοθήκης. Παράλληλα, θελήσαμε να δώσουμε έμφαση τόσο στο παρελθόν και στις αναμνήσεις από τα σχολικά χρόνια, όσο και στο παρόν και στο μέλλον του σχολείου.

Τα Καστέλλια, ένα κεφαλοχώρι της Φωκίδας έχει μακρά παράδοση στα γράμματα ήδη από την εποχή της Τουρκοκρατίας.

Είμαστε πολύ χαρούμενοι για τη συνεργασία με το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης και το literature.gr που δέχθηκαν ευγενικά την πρόσκλησή μας για τη συνδιοργάνωση του Διαγωνισμού που με αυτό τον τρόπο αναβαθμίζεται και αποκτά μεγαλύτερη ευρύτητα.

Τα δώδεκα πρώτα διηγήματα που θα ξεχωρίσουν, θα δημοσιευτούν σε ειδική Ανθολογία. Για την συγκεκριμένη έκδοση οι συγγραφείς παραχωρούν αυτοδίκαια στους οργανωτές τα πνευματικά τους δικαιώματα. Πέρα από τα τρία πρώτα βραβεία θα δοθεί το Ειδικό Βραβείο Γιώργης Χαλατσάς σε διήγημα που θα αναφέρεται στα Καστέλλια. Θα δοθούν ακόμη 12 έπαινοι.

Τα διηγήματα υποβάλλονται ταχυδρομικά με την ένδειξη

Για τον Ε’ διαγωνισμό διηγήματος «Στέλιος Ξεφλούδας» ως ακολούθως:

Παραλήπτης

Προοδευτικός Σύλλογος «Τα Καστέλλια»

Κτίριο Πνευματικού Κέντρου Ρουμελιωτών

Σίνα και Δαφνομήλη 1Α, ΑΘΗΝΑ 106 80

Διηγήματα παραλαμβάνονται από τις 15 Ιανουαρίου του 2017. Τελευταία ημέρα κατάθεσης ορίσθηκε η 30η Ιουνίου του 2017, με αποδεικτικό στοιχείο τη σφραγίδα του Ταχυδρομείου.

Τα διηγήματα υποβάλλονται δακτυλογραφημένα σε επτά (7) αντίτυπα. Κάτω απ’ τον τίτλο του διηγήματος αναγράφεται υποχρεωτικά ψευδώνυμο του συγγραφέα. Μέσα στο φάκελο αποστολής πρέπει να υπάρχει δεύτερος κλειστός φάκελος αλληλογραφίας, που εξωτερικά θα φέρει το ψευδώνυμο. Μέσα είναι τα πραγματικά στοιχεία όπως: όνομα, επώνυμο, πατρώνυμο, έτος και τόπος γέννησης, διεύθυνση μόνιμης κατοικίας, τηλέφωνα επικοινωνίας και ηλεκτρονική διεύθυνση (e-mail). Οι φάκελοι με τα πραγματικά στοιχεία θα ανοιχθούν μόνο στην περίπτωση διάκρισης του διηγήματος.

Η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων και η βράβευση θα γίνει σε ειδική πανηγυρική εκδήλωση, που θα πραγματοποιηθεί τον Δεκέμβριο στην Αθήνα.

Στην Κριτική Επιτροπή του Διαγωνισμού εκ μέρους του Συλλόγου μετέχουν ο επίτιμος πρόεδρος Δημήτρης Χαλατσάς, δικηγόρος- συγγραφέας και ο αντιπρόεδρος Κώστας Στοφόρος, δημοσιογράφος –συγγραφέας.

Τα υπόλοιπα μέλη είναι οι:

-Νίκος Γκαμαρλιάς, νικητής Δ Διαγωνισμού

-Δρ Ευαγγελία Κανταρτζή -Πρόεδρος Μουσείου Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης

-Ντίνα Σαρακηνού -Διευθύντρια literature.gr

"ΈΝΑ ΔΕΝΤΡΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ" ΤΟΥ ΕΥΓΕΝΙΟΥ ΤΡΙΒΙΖΑ

«Ένα δέντρο μια φορά»: Το βιβλίο του Τριβιζά έγινε ταινία και πρέπει να τη δείτε!

από Μαρία Κωνσταντοπούλου | 

8 Δεκ 2016 

Ένα άστεγο αγόρι και ένα ξεραμένο δέντρο πρωταγωνιστούν στην ταινία κινουμένων σχεδίων «Ένα δέντρο μια φορά» που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Ευγένιου Τριβιζά. Η συγκινητική ιστορία εκτυλίσσεται ένα κρύο βράδυ, όταν το αγόρι κοιτάει μια οικογένεια που στολίζει το χριστουγεννιάτικο δέντρο στο σαλόνι του σπιτιού της.

Τότε, το ξεραμένο δέντρο που βρισκόταν στο πεζοδρόμιο του, του μίλησε και του ζήτησε μια χάρη. Το φτωχό αγόρι πίστευε ότι δεν μπορούσε να το βοηθήσει, όμως, τελικά τα κατάφερε και έτσι άρχισε να δημιουργείται μια δυνατή φιλία μεταξύ τους. Τελικά, μέσα σε μια στιγμή, το αγόρι έχει την ευκαιρία να ζήσει μια καινούρια, διαφορετική ζωή, παρέα πάντα με τον φίλο του.

Εκτός από την ιστορία, θα σας «μαγέψει» και η μοναδική μουσική του Δημήτρη Παπαδημητρίου. 

Η συνέχεια επί της οθόνης...

ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ ΒΑΗΝΑ

Η Ελένη Βαηνά γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Αποφοίτησε από το τμήμα οικονομικών σπουδών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και από τη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Θράκης. Σήμερα εργάζεται στο γραφείο ευρέσεως εργασίας PLUS+, που διατηρεί η ίδια.Βιβλία της κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Λιβάνη, καθώς και από τις εκδόσεις Διόπτρα.
Την ευχαριστώ πολύ προσωπικά για την συνέντευξη που δέχθηκε να μου παραχωρήσει και να της ευχηθώ κάθε επιτυχία.

1.      Κυρία Βαηνά, αρχικά θα ήθελα να σας ρωτήσω πώς μπήκε το μικρόβιο της συγγραφής?

Καταρχήν είχα το μικρόβιο του διαβάσματος. Από μικρή θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ξεκουράζεται, να βρίσκει απαντήσεις και να ταξιδεύει με τη λογοτεχνία. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα έρθει η ώρα που θα δω το όνομα μου σε εξώφυλλο βιβλίου. Προέκυψε εντελώς φυσικά, αβίαστα, υπό τη μορφή χειμάρρου λίγο μετά τα σαράντα μου χρόνια. Ήταν μια μορφή ψυχοθεραπείας, κατάθεσης εμπειριών και απόψεων. Έγραφα και διασκέδαζα ταυτόχρονα χωρίς να φαντάζομαι ότι το πόνημα μου θα εκδοθεί. Έκανα αυτό που ήθελα χωρίς κανένα άγχος. Δεν μπορώ να το εξηγήσω επαρκώς αλλά ήταν σαν να μην είχα άλλη επιλογή , μου αρέσει να γράφω ιστορίες, διανθισμένες με περιγραφές τόπων, ιστορικά και πραγματικά στοιχεία αναμεμιγμένα με φαντασία, εμπειρίες αληθινές δικές μου ή φίλων και σε όλα αυτά να τοποθετώ με τέχνη και τα διδάγματα της ζωής όχι μόνο της δικής μου αλλά όλων όσων πέφτουν στην αντίληψη μου και είναι σημαντικά.

2.       Από πότε θυμάστε τον εαυτό σας να γράφει?

Εκτός από το ότι διάβαζα πολύ, έγραφα ωραίες εκθέσεις στο σχολείο, μερικά ποιήματα,  γενικότερα δεν έγραφα κάτι που να προϊδεάζει για τη μελλοντική συγγραφική ιδιότητα. Κάποια στιγμή όταν μάθαινα να δακτυλογραφώ για χάριν της πρακτικής εξάσκησης σκάρωσα ένα διήγημα. Τίποτα σημαντικό όμως γιατί τότε είχα άλλα πολλά και σημαντικά να κάνω, σπούδαζα, δούλευα, έκανα οικογένεια, που χρόνος για να γράψω το παραμικρό. Ίσως κάποια στιγμή να περνούσε από το μυαλό μου φευγαλέα. Θεωρώ δε ότι στα είκοσι και στα τριάντα δεν μπορείς να γράψεις λογοτεχνία εκτός αν έχεις περάσει όχι απλά δύσκολα αλλά τραγικά παιδικά χρόνια και έχεις ωριμάσει πριν την ώρα σου. Η συγγραφή θέλει πάνω από όλα ωριμότητα. Άρχισα να γράφω λοιπόν μετά τα σαράντα μου πλήρης εμπειριών.

3.      Πιστεύετε ότι όταν κάποιος ξεκινήσει να γράφει, μετά είναι σχεδόν ακατόρθωτο να σταματήσει?

Δεν ξέρω αν υπάρχει γενικός κανόνας ως προς αυτό, το σύνηθες πάντως είναι να συνεχίζουν να γράφουν οι συγγραφείς ειδικά αν τα πρώτα τους βιβλία έτυχαν θερμής υποδοχής. Ως προς το χρόνο πάλι υπάρχουν τεράστιες διαφοροποιήσεις, εκπλήσσομαι και εγώ ακόμη με τη συχνότητα ορισμένων. Πιστεύω ακράδαντα ότι αν κλειστείς σε ένα σπίτι για να εκδίδεις βιβλία σε ρυθμούς πολυβόλου κάποια στιγμή θα γράφεις ανοησίες. Χρειάζεται πρωτίστως να ζεις, ο συγγραφέας πριν κάτσει στη καρέκλα του για να γράψει πρέπει να έχει σεργιανίσει πολύ, να έχει κάνει πολύ πεζοδρόμιο όπως λέω καμία φορά αστειευόμενη.

4.      Στην πρώτη σας προσπάθεια να εκδώσετε το έργο σας, αντιμετωπίσατε πόρτες κλειστές?

Το αντίθετο συνέβη σε μένα , παρέδωσα το χειρόγραφο μου στο Λιβάνη Δευτέρα και τη Παρασκευή της ίδιας βδομάδας είχα υπογράψει συμβόλαιο, έχω να το λέω. Δεν το εξομολογήθηκα  σε κανέναν γιατί φοβόμουν μην αλλάξουν γνώμη και δεν το εκδώσουν , μέχρι να το δω τυπωμένο δεν το πίστευα καλά καλά ούτε και εγώ η ίδια.

5.      Το πρώτο σας βιβλίο «Η πριγκίπισσα της Επταλόφου», διαδραματίζεται στη Θεσσαλονίκη. Έπαιξε κάποιο ρόλο η καταγωγή σας για να επιλέξετε τη Θεσσαλονίκη? Σας ήταν πιο οικεία αυτή η πόλη ώστε να βάλετε τους ήρωες σας να ζουν σε αυτή?

Στο πρώτο μου βιβλίο έβαλα ότι μου ήταν πιο οικείο , τη γειτονιά και τη πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα , πρόσωπα που γνώριζα πολύ καλά, γεγονότα που σημάδεψαν και εμένα. Είναι ίσως πιο εύκολο από το να επινοήσεις καινούργια πράγματα ή να ψάξεις τόπους άγνωστους. Επίσης στο πρώτο του βιβλίο κάθε συγγραφέας ικανοποιεί την ανάγκη του να εκμυστηρευτεί όσα τον επηρέασαν και γιατί όχι τον σημάδεψαν, είναι μια διαδικασία αυτοίασης .

6.      Στο βιβλίο σας «Σταχτοπούτα δίχως πρίγκιπα», η πρωταγωνίστρια, η Ηλέκτρα, αναγκάζεται να στηριχτεί στα δικά της πόδια για να προχωρήσει. Πιστεύετε πως αυτό είναι ένα φαινόμενο της σύγχρονης κοινωνίας ή πάντα η γυναίκα έπρεπε να στηριχτεί στα δικά της πόδια για να φέρει εις πέρας όλες τις υποχρεώσεις της, απλά αυτό ήταν ένα κοινό μυστικό?

Το συμπέρασμα που έχω βγάλει παρατηρώντας γύρω μου τον κόσμο είναι ότι οι γυναίκες είναι πολύ δυνατές και πολύ ικανές και πάντα ήταν. Πάντα στηρίζονταν  στα δικά τους πόδια, ακόμη και τα χρόνια που ήταν οικονομικά εξαρτώμενες αυτές έφερναν βόλτα το σπίτι και την οικογένεια. Ψυχικά  είναι πολύ πιο δυνατές, ανθεκτικές. Ακόμη και εκεί που ζουν υπό συνθήκες αντίξοες, αναχρονιστικές αντιλήψεις, μισαλλοδοξία, θρησκευτικό φανατισμό και μισογυνισμό καταφέρνουν  να επιβιώσουν και να κάνουν αξιοθαύμαστα πράγματα. Ο κόσμος στηρίζεται σε γυναικείους ώμους, αυτό είναι το συμπέρασμα το δικό μου.

7.      Το 2014 αλλάζετε εκδοτική στέγη, και από εκεί και πέρα, τα επόμενα δυο βιβλία σας θα τα δούμε από τις εκδόσεις Διόπτρα. Χωρίς να μιλήσουμε συγκεκριμένα για την δική σας εκδοτική μεταγραφή και πάντα σ’ ένα γενικότερο πλαίσιο, τι είναι αυτό που κάνει έναν συγγραφέα να αφήσει το παλιό του σπίτι και να αναζητήσει ένα καινούργιο?

Εξελίσσεσαι και όταν αυτό συμβαίνει καμιά φορά δεν σε χωράει το παλιό σου σπίτι. Οι λόγοι για να αλλάξει ένας συγγραφέας εκδοτικό οίκο είναι πολλοί και διαφορετικοί, μπορώ να αναφέρω οικονομικούς λόγους αλλά και κάποιους που αφορούν την ποιότητα των επιλογών που κάνει ο εκδότης, το ύφος που κινείται, την υποστήριξη και τη βοήθεια που προσφέρει στο συγγραφέα. Μπορεί ακόμη να είναι μια πιο ζεστή και φιλική προσέγγιση έναντι μιας τυπικής σχέσης.

8.      Πιστεύετε πως ο έρωτας παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, σε όποια εποχή και αν θέλουμε να αναφερθούμε?

 Ο έρωτας παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στις ζωές των ανθρώπων σε όλες τις εποχές αλλά έπεται της επιβίωσης. Ο έρωτας είναι μια τέχνη και όπως όλες οι τέχνες είναι για τους χορτάτους. Δεν παρατηρείται ότι τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα της κρίσης το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η μοναξιά;  Δεν ερωτεύονται, δεν παντρεύονται, δεν κάνουν παιδιά, δεν σμίγουν εύκολα, δεν θέλουν υποχρεώσεις , περιορίζονται σε ευκαιριακές σχέσεις και έτσι καταλήγουν μόνοι πνιγμένοι σε προβλήματα επιβίωσης. Υπάρχει και η άλλη άποψη ότι στα δύσκολα δοκιμάζονται οι πραγματικοί έρωτες αλλά δυστυχώς η ζωή δείχνει ότι αυτοί που επιβιώνουν είναι η μειοψηφία.

9.      Στο βιβλίο σας «Το αύριο αργεί πολύ», κάνετε λόγο για έναν μοιραίο έρωτα. Δυο ανθρώπους που η μοίρα τους ήθελε μαζί. Πιστεύετε πως όταν δυο άνθρωποι πρέπει να είναι μαζί, θα είναι, ακόμα και αν περάσουν χρόνια χώρια?

 Πότε δυο άνθρωποι πρέπει να είναι μαζί; Αν σε αυτή την ερώτηση ακολουθεί η απάντηση « Όταν είναι αδύνατον να ζήσουν χώρια», τότε ακόμη και αν περάσουν χρόνια χώρια οι δρόμοι τους θα ενωθούν οπωσδήποτε.  Όταν αυτός, ό ένας και μοναδικός άνθρωπος, παραμένει εκεί ακούνητος και ακλόνητος μέσα στο μυαλό μας και τίποτα δεν μπορεί να τον επισκιάσει. Αν αυτό ισχύει και από τις δυο μεριές τότε είναι νομοτέλεια να είναι μαζί. Αλλά καμιά φορά και τα αισθήματα του ενός φτάνουν. Μην ξεχνάτε ότι η αγάπη κερδίζει την αγάπη και αν για τον έναν , ο άλλος παραμένει στα όνειρα του θα προσπαθήσει μέχρι να ενωθούν οι ζωές τους. Εγώ προσωπικά πιστεύω σε μοιραίους έρωτες γιατί ζω έναν τέτοιο.

10. Παίρνοντας ως αφορμή την ιστορία του τελευταίου σας βιβλίου «Ολέθρια σχέση», πιστεύετε πως το πάθος μπορεί να καταστρέψει μια σχέση? Και ακόμα περισσότερο όταν υπάρχει ένα παιδί, μπορεί να βάλει στην άκρη τη λογική και να πρυτανεύσουν άλλα συναισθήματα, όπως μίσος, φόβος, εγωισμός?

Μπορεί μια σχέση να είναι παθιασμένη χωρίς να είναι ολέθρια. Ο όλεθρος επέρχεται ως αποτέλεσμα άκρατου εγωισμού, έλλειψης στοιχειώδους επικοινωνίας, συμφεροντολογικής προσέγγισης, έλλειψης τρυφερών συναισθημάτων, απουσία καλοπροαίρετης προσέγγισης. Όλα αυτά κάνουν ένα εκρηκτικό μίγμα που οδηγεί σε καθημερινές συγκρούσεις με άσχημα αποτελέσματα.  Η επικοινωνία στο ζευγάρι πρέπει να είναι ουσιαστική,  καλοπροαίρετη, με αγάπη, χωρίς μυστική ατζέντα.  Τότε μπορούν να αγαπιούνται παθιασμένα και να μην καταλήξουν σε κανέναν όλεθρο. Είναι άλλο πράγμα να αγαπάς παθιασμένα το σύντροφο σου και άλλο να προσπαθείς να τον χειραγωγήσεις προς όφελος σου. 

"ΕΡΩΤΑΣ ΦΟΝΙΑΣ"

Το νέο της βιβλίο με τίτλο "ΕΡΩΤΑΣ ΦΟΝΙΑΣ" παρουσίασε η Αγγελική Νικολούλη το βράδυ της Δευτέρας. Το βιβλίο της βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και όπως η ίδια ανέφερε, μέσα στο βιβλίο υπάρχουν ιστορίες τις οποίες η ίδια έχει ερευνήσει μέσα από την εκπομπή της "ΦΩΣ ΣΤΟ ΤΟΥΝΕΛ". Στη παρουσίαση παρευρέθηκαν άνθρωποι του καλλιτεχνικού και δημοσιογραφικού στερεώματος. Να της ευχηθούμε καλοτάξιδο το βιβλίο και σίγουρα θα είναι μια καλή συντροφιά για τις γιορτές.

ΜΠΑΜΠΑ, ΜΕΓΑΛΩΣΕ ΜΕ

http://www.kostaskrommydas.gr/%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1/%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%AC-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CF%89%CF%83%CE%AD-%CE%BC%CE%B5/

Σ' αυτόν τον σύνδεσμο μπορείτε να κατεβάσετε δωρεάν το πρώτο βιβλίο του Κώστα Κρομμύδα, το οποίο έχει εξαντληθεί και δεν θα ξανακυκλοφορήσει.

(Την πληροφορία και τον σύνδεσμο τα πήρα μέσα από τον λογαριασμό του συγγραφέα στο facebook) 

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ ΓΑΛΗΝΟΥ

Η Ελένη Γαληνού γεννήθηκε στην Αθήνα όπου κατοικεί έως και σήμερα. Σπούδασε στη Σχολή Βακαλό Διακοσμητική και Γραφικές Τέχνες και εργάστηκε πάνω στο αντικείμενό της για δέκα περίπου χρόνια.
Έχει φιλοτεχνήσει την πρώτη προσωπική σειρά χιουμοριστικών σκίτσων με γενικό τίτλο «Μπουρμπουλήθρες» καθώς και τη δεύτερη με τίτλο «Έρυκα και Ριρίκος Πικουρίκος». Και οι δύο αυτές σειρές έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά. Παράλληλα ασχολήθηκε με τη φωτογραφία, τη ζωγραφική, την ποίηση και τη στιχουργική. Σήμερα έχει στο ενεργητικό της πολλά ποιήματα και περισσότερους από τριακόσιους στίχους τραγουδιών. Τον Μάιο του 2007 πραγματοποίησε την πρώτη ατομική της έκθεση ζωγραφικής στο Κέντρο Τέχνης Πανταζίδης με θέμα «Σύννεφα». Ακολούθησαν δύο ακόμα ομαδικές εκθέσεις στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, το 2007 με θέμα «Αφιέρωμα στο γαλάζιο του Αιγαίου», και το 2008 με θέμα «Γαλάζιο του Αιγαίου». Με τη λογοτεχνία καταπιάνεται τα επτά τελευταία χρόνια και, επιθυμώντας να εμβαθύνει στην έννοια και την τεχνική του μυθιστορήματος, το 2007 παρακολούθησε μαθήματα δημιουργικής γραφής. Το Όταν στέρεψε η αντοχή είναι το πρώτο της μυθιστόρημα που εκδίδεται.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω προσωπικά τη κυρία Γαληνού για την τιμή που έκανε να μου πει δυο λόγια για την ίδια ως συγγραφέας. Μέσω αυτής της συνέντευξης ήθελα και εγώ να την γνωρίσω λίγο καλύτερα ως αναγνώστρια.

1. Κυρία Γαληνού κατ’ αρχήν να σας ευχαριστήσω για την ανταπόκρισή σας. Θα ήθελα να μου πείτε, τι ήταν αυτό που σας ώθησε στην τέχνη της συγγραφής?

Και εγώ σας ευχαριστώ!

Ο λόγος που αποφάσισα κάποια στιγμή να γράψω ένα μυθιστόρημα, ήταν η ανάγκη μου να πω μια ιστορία με περισσότερα λόγια απ’ ότι σε ένα ποίημα ή ένα τραγούδι που έγραφα ως τότε. Με τις πρώτες προσπάθειες, ένιωσα ότι κρατούσα ένα μαγικό κλειδί στα χέρια μου που μπορούσε να μου ανοίξει μεγάλους και όμορφους κόσμους. Είχα τόσα πράγματα να πω μέσα από την λογοτεχνία και συγχρόνως είχα μάθει και την σωστή συνταγή.    

2. Απ’ ότι έχω διαβάσει, έχετε κάνει κάποια μαθήματα δημιουργικής γραφής. Πιστεύετε ότι βοηθούν? Θα συμβουλεύατε κάποιον που κάνει τις πρώτες απόπειρες συγγραφής να παρακολουθήσει τέτοια μαθήματα?

Δεν ξέρω αν θα βοηθούσε τον καθένα. Εμένα πάντως με βοήθησε στα πρώτα μου βήματα. Με έκανε να καταλάβω γρηγορότερα και ευκολότερα την τεχνική και τα μυστικά της συγγραφής, και έτσι έπαψα να αναρωτιέμαι και να βαλτώνω για το ποιο είναι το σωστό ή να ψάχνω να τα ανακαλύψω όλα μόνη μου. Δεν αρκεί μόνο το ταλέντο, κι αυτό το είδα ξεκάθαρα από τα φοιτητικά μου κιόλας χρόνια. Όταν άρχισα να διδάσκομαι ελεύθερο σχέδιο, ένα από τα βασικά μαθήματα στην κατεύθυνση που είχα επιλέξει, είδα ξαφνικά το ταλέντο μου να παίρνει τη σωστή κατεύθυνση και να εξελίσσετε. Μάθαινα τα μυστικά της ζωγραφικής και μου άρεσε πολύ. Έτσι και στη συγγραφή, απ’ την ώρα που ένιωσα ότι ήθελα να ασχοληθώ πιο σοβαρά, αποφάσισα να το μάθω κιόλας. Πλάι στο ταλέντο, μια επιπλέον πληροφόρηση μπορεί να βελτιώσει την κάθε προσπάθεια, μέχρι να αποκτήσεις δική σου πείρα και άποψη. Για παράδειγμα, είναι σαν να προσπαθείς να φτιάξεις ένα γλυκό όμως δεν έχεις καμιά εμπειρία η γνώση. Αν όμως γνωρίζεις έστω μια βασική συνταγή, τότε έχεις περισσότερες πιθανότητες να το πετύχεις απ’ ότι αν το έκανες με όποιο ταλέντο σου και μόνο. Από εκεί κι έπειτα, χρειάζεται επίμονη δουλειά, για να εξελίξεις τις συνταγές σου ώστε να δίνεις όλο και πιο όμορφα γλυκίσματα. Κι αν έχεις πράγματι ταλέντο, τότε θα καταλάβεις γρήγορα πόσο καλός ζαχαροπλάστης μπορείς να γίνεις.  

3. Ποιο ήταν το έναυσμα για να ξεκινήσετε να γράφετε? 

Νομίζω η ανάγκη μου να εκφραστώ μέσα από μια τέχνη ακόμη.

4. Είχατε στο μυαλό σας την επιτυχία, εκείνη τη πρώτη φορά που καθίσατε για να ξεκινήσετε την ιστορία σας?

Όχι. Όταν ξεκίνησα το πρώτο μου μυθιστόρημα δεν το έκανα με σκοπό να το εκδώσω. Περισσότερο το έγραφα για μένα. Μετά μου άρεσε η διαδρομή και το επιχείρησα ξανά και ξανά με άλλες ιστορίες. Μέχρι που μπήκα για καλά στο νόημα και ενθουσιάστηκα. Αισθανόμουν ότι αυτό που είχα γράψει είχε πράγματα να πει και πιθανόν να άρεσε στο κόσμο. Είχα γράψει ήδη τέσσερα βιβλία μέχρι να αποφασίσω να δώσω κάποιο για αξιολόγηση σε εκδοτικό οίκο.

 

5. Πόσο δύσκολο ήταν να σας εμπιστευτεί ένας εκδοτικός οίκος? Αντιμετωπίσατε αρνήσεις στις πρώτες σας προσπάθειες να εκδώσετε το πρώτο βιβλίο?

Η αλήθεια είναι ότι με δέχτηκαν αμέσως, και δεν σας κρύβω, ότι πέρα από χαρά, ένιωσα και πολύ μεγάλη έκπληξη. Ήξερα πως είναι δύσκολο αυτό να συμβεί. Μέσα σε είκοσι μέρες περίπου είχα υπογράψει συμβόλαιο με ένα από τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους της Αθήνας. Όμως λόγο της κρίσης η έκδοση καθυστερούσε, και όταν έκλεισαν δυο άκαρπα χρόνια αποφάσισα να λύσω αυτό το συμβόλαιο χωρίς να έχει εκδοθεί κανένα από τα τρία βιβλία που τους είχα δώσει. Η διαδρομή στη συνέχεια δεν ήταν ούτε απλή ούτε εύκολη. Δέχτηκα αρκετές αρνήσεις και γεύτηκα πολλές απογοητεύσεις, όμως δεν το έβαλα κάτω. Ήξερα ότι αργά ή γρήγορα κάπου θα με δεχόντουσαν. Μου πήρε ακόμη ένα χρόνο μέχρι να υπογράψω νέο συμβόλαιο αυτή τη φορά με τις εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ, που κοντά τους έβγαλα τα τρία πρώτα μου βιβλία. Τώρα βρίσκομαι σε νέα εκδοτική οικογένεια, τις εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ, και μόλις κυκλοφόρησε το τέταρτο μυθιστόρημά μου, το ΟΣΑ ΔΕΝ ΕΓΙΝΑΝ ΛΕΞΕΙΣ.   

6. Εκτός από μυθιστορήματα, γράφετε και ποιήματα. Έχετε εκδώσει κάποια?

Δεν έχω εκδώσει προσωπική ποιητική συλλογή, προς το παρόν τουλάχιστον. Έχουν δημοσιευτεί ποιήματά μου σε περιοδικά. Επίσης, στο βιβλίο μου, «Πέρα από τις κόκκινες γραμμές», υπάρχει ένα δικό μου ποίημα σαν πρόλογος, που έγραψα ειδικά για αυτό το μυθιστόρημα. Για το ίδιο βιβλίο επίσης, έγραψα τους στίχους τριών τραγουδιών, βασισμένους εξ’ ολοκλήρου στη υπόθεση, που με την βοήθεια του τότε εκδότη μου, τα μελοποιήσαμε και τα παρουσιάσαμε ζωντανά στο κοινό στην κεντρική παρουσίαση, αντί να διαβάσουμε αποσπάσματα.

7. Η καθημερινότητά σας πώς είναι? (πάντα σε σχέση με τη συγγραφή) Γράφετε συγκεκριμένες ώρες? Καθημερινά?

Την περίοδο που γράφω ένα μυθιστόρημα δουλεύω καθημερινά και πολλές ώρες. Σχεδόν απ’ το ξημέρωμα ως αργά το βράδυ, ανάλογα με την έμπνευση, και χωρίς υπερβολή, μπορεί να κάνω μέρες να ξεκλειδώσω την πόρτα μου, να κατέβω έστω ως το δρόμο. Η συγγραφή, μοιάζει με ένα είδος ασκητισμού, που όμως, με κάνει να νιώθω πολύ δημιουργική και χαρούμενη. Με ταξιδεύει μαζί με τους ήρωες και μοιάζει σαν να ζω για λίγο τις ζωές τους. Μαγική διαδρομή και αξεπέραστη εμπειρία. Είναι οι ομορφότερες στιγμές ενός βιβλίου. Αυτή η περίοδος διαρκεί συνήθως από τον Ιανουάριο μέχρι Μάρτιο-Απρίλιο. Μετά αρχίζει πάλι το γαϊτανάκι των παρουσιάσεων για την προώθηση του βιβλίου που έχει ήδη εκδοθεί και έτσι στον ελεύθερο χρόνο μου, ή διαβάζω ή κάνω διορθώσεις και βελτιώσεις σε κάποιο από τα μυθιστορήματα που δεν έχω ακόμη εκδώσει. 

8. Η επιλογή του τόπου αυτού σαν τόπος που διαδραματίζεται η ιστορία σας, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ανάγκη να τιμήσετε τον τόπο καταγωγής σας ή είναι ένας τόπος που όπως θα μπορούσε να εμπνεύσει ομολογουμένως τον καθένα, ενέπνευσε και εσάς?

Η Μυτιλήνη και ολόκληρη η Λέσβος, είναι ένας πανέμορφος και ευλογημένος τόπος. Δεν είναι τυχαίο ότι από αρχαιοτάτων χρόνων γέννησε και ενέπνευσε πλήθος από ποιητές, συγγραφείς, ζωγράφους και φιλοσόφους. Απ’ άκρη σ’ άκρη νιώθω να πνέει μια αύρα που με έλκει σαν μαγνήτης και με γεμίζει έμπνευση, σκέψεις, ιδέες, ζωντάνια. Εξάλλου το ΟΣΑ ΔΕΝ ΕΓΙΝΑΝ ΛΕΞΕΙΣ, δεν είναι το πρώτο μυθιστόρημα που γράφω για την Μυτιλήνη. Υπάρχει και το ΟΤΑΝ ΣΤΕΡΕΨΕ Η ΑΝΤΟΧΗ που κυκλοφόρησε το 2013. Και σε αυτό, ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας διαδραματίζεται στη Μυτιλήνη και σε άλλα μέρη της Λέσβου. Μπορεί να μην γεννήθηκα ούτε να μεγάλωσα στο όμορφο αυτό νησί, όμως από την ώρα που δωδεκάχρονο κορίτσι πήγα πρώτη φορά, με κέρδισε αμέσως και με αιχμαλώτισε στη μαγεία του. Από τότε πηγαίνω κάθε χρόνο εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Η Μυτιλήνη είναι ο τόπος μου, και μαζί, μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης. Δεν θα σταματήσω ποτέ να τριγυρνώ είτε με την φαντασία μου είτε στην πραγματικότητα, και να τη φωτογραφίζω, να σκαρώνω ιστορίες, τραγούδια ή ποιήματα για τα πανέμορφα μέρη της και τους φιλόξενους ανθρώπους της. 

9. Το βιβλίο σας «ΟΣΑ ΔΕΝ ΕΓΙΝΑΝ ΛΕΞΕΙΣ» αφορά στη ζωή μιας ογδοντάχρονης γυναίκας. Υπάρχουν στοιχεία πραγματικά μέσα σ’ αυτήν ή πρόκειται για μια καθ’ όλα φανταστική ιστορία? 

Η ιστορία στην ουσία είναι φανταστική. Δεν μου αρέσει και πολύ να γραφώ για πραγματικά γεγονότα, γιατί θεωρώ, ότι αν το κάνεις, πρέπει να μην ξεφύγεις πολύ από την αλήθεια. Διαφορετικά, κινδυνεύεις να παραπλανήσεις τον αναγνώστη σου επειδή δεν θα μπορεί να ξεχωρίσει ποια είναι η αλήθεια και ποιος ο μύθος. Στην πραγματικότητα όμως, όσα περιγράφω, τα δανείζομαι από τη ζωή. Οι περισσότεροι ήρωες θα μπορούσαν να είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, και όσα περνούν, γεγονότα που θα μπορούσαμε να ζήσουμε όλοι μας. Στο ΟΣΑ ΔΕΝ ΕΓΙΝΑΝ ΛΕΞΕΙΣ, όπως και στα περισσότερα μυθιστορήματά μου, θα συναντήσουμε μικρές ή μεγάλες αλήθειες ανθρώπων που ζουν κάπου γύρω μας ή έζησαν κάποτε, και που στο σύνολό τους φτιάχνουν ένα όμορφο μύθο. Η ογδοντάχρονη Ροζαλία, θα μπορούσε να ζει ακόμη στη παλιά μονοκατοικία της στο κέντρο της Αθήνας, όμως στην πραγματικότητα, έζησε μόνο στην φαντασία μου.  

10.  Έχετε ήδη ξεκινήσει να γράφετε το επόμενο βιβλίο σας?

Το επόμενο δεν το έχω ξεκινήσει ακόμη. Από Ιανουάριο θα ξεκινήσω. Προς το παρόν έχω ένα όμορφο αγώνα δρόμου μέχρι τις γιορτές για την προώθηση του ΟΣΑ ΔΕΝ ΕΓΙΝΑΝ ΛΕΞΕΙΣ που μόλις κυκλοφόρησε.

11. Αν ναι, θα μπορούσατε να μας δώσετε κάποια στοιχεία γι’ αυτό?

Θα μπορούσα ίσως να σας πω, ότι αυτό που θα δώσω στον εκδότη μου σαν την επόμενη δουλειά μου, το έχω ήδη έτοιμο. Για την ακρίβεια ακροβατώ ανάμεσα σε δυο μυθιστορήματα που έχω ήδη ολοκληρώσει, όμως ακόμη δεν έχω αποφασίσει ποιο τελικά θα επιλέξω. Το ένα μιλά για την καταστροφική μέθη που φέρνει ο εγωισμός και η αλαζονεία –κυρίως των ανδρών-, που μπορούν να σε σπρώξουν σε πολύ σοβαρά λάθη, σε ασύμφορες αποφάσεις και παράλληλα να σε κάνουν να βιώσεις βαθιά μοναξιά. Είναι μια δυνατή ιστορία με πολλές ανατροπές που πιστεύω ότι θα κάνει αίσθηση. Το άλλο, πραγματεύεται το λάθος που κάνουμε πολύ συχνά όλοι μας: να νομίζουμε, δίχως όμως να γνωρίζουμε πραγματικά τι έχει συμβεί. Σε αυτό το μυθιστόρημα, όλοι οι ήρωες νομίζουν κάτι διαφορετικό ο ένας για τον άλλον, όμως η αλήθεια καραδοκεί να τους εκπλήξει ανατρέποντας τις ζωές τους και να τους αποδείξει ότι, να νομίζεις δεν αρκεί.

Καλή επιτυχία σε όλα κ. Γαληνού. Ελπίζω να ξαναμιλήσουμε με αφορμή το νέο σας βιβλίο, μόλις αυτό εκδωθεί.

ΚΑΙΤΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

Η Καίτη Οικονόμου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Έγραψε οχτώ μυθιστορήματα και εργάστηκε πολλά χρόνια ως μεταφράστρια. Το 2014 τιμήθηκε με το βραβείο public για το βιβλίο της "Η καρδιά θυμάται". Ανάμεσα στα βιβλία που μετέφρασε είναι και η σειρά Χάρι Πότερ. Τα βιβλία που έγραψε είναι τα εξής:

• Ο κήπος με τις μουριές, εκδ. Ωκεανίδα, 2006, 
• Το σκουλαρίκι της τύχης, εκδ. Ωκεανίδα, 2007
• Μου το είπε ένας άγγελος, εκδ. Ωκεανίδα, 2008
• Δράκος στο χιόνι, εκδ. Ωκεανίδα, 2009
• Λευκή ορχιδέα, εκδ. Ψυχογιός, 2010
• To φθινόπωρο της μάγισσας, εκδ. Ψυχογιός, 2011
• Έρωτας πόλεμος, εκδ. Ψυχογιός, 2012
• Η καρδιά θυμάται , εκδ. Ψυχογιός, 2012

Η Καίτη Οικονόμου έφυγε τον Ιούνιο του 2014, αφήνοντας όμως ένα μεγάλο συγγραφικό έργο. Όποιος και αν διαβάσει τα βιβλία της μαγεύεται με τον τρόπο γραφής της. Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο έπλεκε τους χαρακτήρες του ενός βιβλίου με τους χαρακτήρες του άλλου, χωρίς ωστόσο να επαναλαμβάνεται. Η αναφορά ήταν τόση όση να ανασύρει από τη μνήμη σου μια παλιότερη ιστορία.  

Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Ένα βιβλίο που η ιστορία του εκτυλίσσεται σε μια διαφορετική Θεσσαλονίκη. Ένα σημαντικό γεγονός που σημαδεύει τη πόλη. Διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικές θρησκείες, διαφορετικά πιστεύω. Ένας έρωτας απαγορευμένος θα γεννηθεί. Και μετά τί??
Ένα βιβλίο που σίγουρα θα σας κρατήσει σε αγωνία μέχρι την τελευταία του σελίδα...

Η Μαρία Προδρόμου γεννήθηκε στη Λεμεσό. Σπούδασε δημοσιογραφία και από το 1994 ασχολείται με το επάγγελμα αρθρογραφώντας σε περιοδικά και εφημερίδες. Σε ηλικία 14 ετών ολοκλήρωσε το πρώτο της βιβλίο, ένα περιπετειώδες μυθιστόρημα, το οποίο παραμένει μέχρι σήμερα στη βιβλιοθήκη της. Εκτός από μυθιστορήματα, έχει ασχοληθεί και με τη συγγραφή σεναρίων καθώς και με τις μεταφράσεις παιδικών βιβλίων και παραμυθιών.

Τη Μαρία Προδρόμου την είχα γνωρίσει μόνο μέσα από τα βιβλία της. Μέχρι τη στιγμή που είχαμε μια μικρή επικοινωνία για να μου δώσει μια συνέντευξη. Θέλω να την ευχαριστήσω και δημόσια για την ευγένειά της και την στήριξή της σ' αυτό μου το βήμα. Εύχομαι και ελπίζω κάποια στιγμή να μου δοθεί η ευκαιρία να την γνωρίσω και από κοντά.
Στη συνέχεια σας παραθέτω την συνέντευξη όπως μου έδωσε τις απαντήσεις η συγγραφέας Μαρία Προδρόμου και της εύχομαι από καρδιάς κάθε ευτυχία και επιτυχία.

 1.    Πότε γράψατε το πρώτο σας ολοκληρωμένο μυθιστόρημα;

Καταρχήν να σας ευχαριστήσω πολύ γι’ αυτή σας την πρόσκληση. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά για μένα. Λοιπόν, το πρώτο ολοκληρωμένο μου μυθιστόρημα το έγραψα στην ηλικία των 14 ετών. Ήταν βασισμένο σε μια περιπετειώδης ιστορία – καθότι επηρεασμένη πολύ εκείνο τον καιρό από τον Ιούλιο Βερν -  είχε τον τίτλο «Το μυστικό της ευτυχίας» και γράφτηκε σε ένα τετράδιο με χοντρό περίβλημα. Σχεδίασα μάλιστα μόνη μου το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του.  Το εν λόγω βιβλίο βρίσκεται ανέκδοτο στη βιβλιοθήκη μου ως σήμερα.

2.    Τι σημαίνει για εσάς η συγγραφή;

Τα πάντα. Πνοή, ανάσα, μέχρι και ψυχοθεραπεία. Ο λόγος ύπαρξης μου. Δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς να γράφω. 

3.    Τα θέματα των βιβλίων σας τα αντλείτε από υπαρκτά γεγονότα ή είναι μόνο αποκυήματα της φαντασίας;

Ως επί το πλείστον αποτελούν αποκυήματα της φαντασίας μου. Βιβλία βασισμένα σε πραγματικά γεγονότα έχω γράψει μόνο δύο ως τώρα (από τα έντεκα μου που έχουν εκδοθεί), το «Τα δάκρυα δεν στέγνωσαν ποτέ» και «Το μονοπάτι των ονείρων». Το δεύτερο δυστυχώς έχει εξαντληθεί, προτιμώ όμως να βασίζομαι στη φαντασία μου, εφόσον δεν επηρεάζομαι τόσο πολύ ψυχολογικά και μπορώ να το διαχειριστώ. Το να γράφει κάποιος αληθινές ιστορίες το θεωρώ ιδιαίτερα ψυχοφθόρο. Εμένα τουλάχιστον με επηρεάζει πάρα πολύ. 

4.    Ακολουθείτε κάποιο συγκεκριμένο πρόγραμμα όταν γράφετε κάποιο βιβλίο ή γράφετε μόνο όταν έχετε έμπνευση;

Γράφω μόνο όταν έχω έμπνευση. Δεν μπορώ από τη στιγμή που ο οίστρος δεν με έχει επισκεφτεί να αποτυπώσω κάτι στο χαρτί. Όταν, και εφόσον έχω έμπνευση, σηκώνομαι συνήθως πολύ νωρίς το πρωί, γύρω στις πέντε και μέχρι τις επτά, μόλις στο σπίτι επικρατήσει απόλυτη ησυχία, αφήνομαι. Παλιά μπορούσα να γράψω ακόμη κι αν διαλυόταν το σύμπαν γύρω μου, πλέον όμως χρειάζομαι ηρεμία. Να είμαι τελείως μόνη μου.

5.    Πόσο χρόνο σας παίρνει περίπου να τελειώσετε ένα βιβλίο;

Γύρω στον ένα με ενάμιση χρόνο, αν και υπάρχουν και βιβλία μου που ολοκλήρωσα σε ένα μόλις μήνα ή και δύο. Εξαρτάται όμως πάντα κι από την έρευνα που θα χρειαστεί. Το «Τα δάκρυα δεν στέγνωσαν ποτέ» μου πήρε περισσότερο από δύο χρόνια για να το ολοκληρώσω, αφού περιείχε ιστορικά γεγονότα από την Τούρκικη εισβολή του 1974 στην Κύπρο και έπρεπε να διεισδύσω πολύ μέσα σε αυτά για να μην κάνω κάποιο λάθος. Οπότε χρειάστηκαν μερόνυχτα έρευνας. Κάποιο άλλο όμως βιβλίο μου, όπως το «Υπάρχουν στιγμές που κρατάνε για πάντα» το οποίο έχει επίσης εξαντληθεί, μου πήρε μόλις ένα μήνα για να το τελειώσω. Εξαρτάται λοιπόν από πολλά.

6.    Πόσο δύσκολο είναι για μια γυναίκα που έχει δύο παιδιά να ασχολείται με τη συγγραφή, που ομολογουμένως χρειάζεται απόλυτη συγκέντρωση και ησυχία;

Παλιά όταν ήταν μικρά ήταν απίστευτα δύσκολο. Ξυπνούσα στις τρεις θυμάμαι για να γράψω και μέχρι τις έξι είχα σηκωθεί γιατί έπρεπε να ήμουν κοντά τους. Το σχολείο με ευκόλυνε κάπως, όμως και πάλι ήταν δύσκολο. Σήμερα τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Τα παιδιά μου έχουν μεγαλώσει, οπότε μπορώ να αφοσιωθώ πιο άνετα στη συγγραφή. Βέβαια, όπως έχω ήδη προαναφέρει, μπορώ μόνο πλέον να γράψω όταν υπάρχει απόλυτη ησυχία στο σπίτι. Και αυτό γιατί παρασύρομαι τόσο πολύ μέσα στην ιστορία που αν κάποιος με διακόψει για κάποιο λόγο -  πέρα από το ότι μπορεί η έμπνευση να με εγκαταλείψει -   ταράζομαι, αλλά σε γενικές γραμμές, ναι. Είναι η πιο εύκολο. 

7.    Αν σας γινόταν μια πολύ ελκυστική πρόταση επαγγελματικής φύσεως, η οποία απαιτούσε την παραμονή σας στην Ελλάδα, αν όχι μόνιμα αλλά για αρκετά μεγάλο διάστημα, θα ήσασταν διατεθειμένη να αφήσετε την Κύπρο;

Μου έχουν γίνει κατά καιρούς κάποιες ελκυστικές προτάσεις και με αρκετά καλά λεφτά, όμως τις απέρριψα. Η μια μάλιστα αφορούσε τη Μάλτα ένα μέρος που αγαπώ έστω κι αν δεν έχω επισκεφτεί ποτέ.  Είναι δύσκολο όμως να φύγω από το νησί  και να μείνω πολύ καιρό μακριά από την οικογένεια μου. Τώρα αν ήταν εφικτό να τους έπαιρνα μαζί μου ίσως να το έκανα, αλλά χωρίς αυτούς, θα ήταν σαν να τους εγκατέλειπα. Ευτυχώς όσον αφορά τη συγγραφή δεν τίθεται πλέον κανένα θέμα. Υπάρχει η τεχνολογία (διαδίκτυο, φέισμπουκ) και τα πράγματα έχουν απλοποιηθεί αρκετά.

8.    Όταν ξεκινάτε να γράφετε ένα βιβλίο, έχετε στο μυαλό σας όλη τη πλοκή μέχρι το τέλος ή γράφοντας σχηματίζεται το βιβλίο;

Όταν ξεκινώ να γράφω έχω στο μυαλό μου ένα απλό σκελετό. Τη βάση της ιστορίας, την κύρια ιδέα δηλαδή, τους κεντρικούς ήρωες και την πλοκή ως ένα σημείο. Δεν γνωρίζω όμως ποτέ τί θα γίνει στο τέλος. Εξάλλου από κάποια φάση και μετά οι ήρωες με παρασύρουν. Και αντί να διαχειρίζομαι εγώ τις ζωές τους τις διαχειρίζονται οι ίδιοι. Το γεγονός αυτό κάποτε με εκνευρίζει – είναι δύσκολο να παίρνουν τα ηνία στα χέρια τους και να κάνουν του κεφαλιού τους – αλλά στο τέλος μαγεύομαι τόσο πολύ που ακόμη και μήνες μετά, όταν πια θα έχω ολοκληρώσει το βιβλίο, μου είναι αδύνατο να τους αποβάλω από το μυαλό και τη σκέψη μου.

9.    Και τέλος, το θέμα του επόμενου βιβλίου σας το έχετε βρει; Και αν ναι, μπορείτε να μας δώσετε κάποια στοιχεία γι’ αυτό;

Ναι. Έχω βρει το θέμα του επόμενου βιβλίου μου είναι όμως πολύ νωρίς να πω οτιδήποτε. Εξάλλου έχω ήδη τρία έτοιμα στα συρτάρια μου που περιμένουν την έκδοση τους. Το ένα είναι ένα αστυνομικό θρίλερ που πρόκειται να εκδοθεί σύντομα – η πρώτη απόπειρα μου σε αυτό το είδος και πραγματικά ανυπομονώ – το δεύτερο  είναι ιστορικό – αισθηματικό και το τρίτο αστυνομικό αισθηματικό, οπότε δεν νομίζω πως χρειάζεται να αναφέρω οτιδήποτε γι’ αυτό που γράφω τώρα. Μπορώ όμως να πω πως είναι τελείως διαφορετικό από τα άλλα,

εφόσον πρόκειται για καθαρά κοινωνικό μυθιστόρημα που πιστεύω θα συγκλονίσει. Και πάλι σας ευχαριστώ και σας εύχομαι κάθε επιτυχία σε ό,τι κάνετε από καρδιάς.