ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΚΑΦΕΣ ΣΤΗ ΧΟΒΟΛΗ

ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ

Τιμή Πώλησης: 16,60 14,94 €

Κατηγορία: Λογοτεχνία

Σειρά: Ελληνική λογοτεχνία

Ημ. Έκδοσης: 23/01/2014

Ηλικία: 18+

ISBN: 978-618-01-0472-1

Σελίδες: 0

Βιβλιοδεσία: ΑΔΕΤΟ

Το βιβλίο κυκλοφορεί σε 23 ημέρες

Πότε σταμάτησε να είναι ευτυχισμένη; Δε θυμόταν πια.
Πότε άρχισε να είναι δυστυχισμένη; Μα ήταν;
Ήταν τριάντα πέντε χρόνων. Ήταν παντρεμένη. Ήταν μητέρα. Ήταν όμορφη. Ήταν ευκατάστατη. Αλάνθαστα συστατικά ευτυχίας και επιτυχίας. Εκείνος ήταν σαράντα χρόνων. Ευπαρουσίαστος. Καλός οικογενειάρχης. Πιστός σύζυγος. Δεν ξεχνούσε ποτέ επέτειο ή γενέθλια. Ίσως χάρη στην καλά ενημερωμένη ατζέντα του και την καλά οργανωμένη γραμματέα του. Οργάνωση και τάξη. Τα κλειδιά της ζωής τους.
Άραγε η έλλειψη γέλιου και η ρουτίνα σ' ένα γάμο είναι αιτία διαζυγίου; Και τι θα γίνει όταν το γέλιο έρθει στη ζωή εκείνης... από το παράθυρο; (Του διπλανού σπιτιού συγκεκριμένα...) Τι θα γίνει όταν θα χρειαστεί να διαλέξει ανάμεσα στη ζωή που ξέρει μόνο το σήμερα, την ανεμελιά που δε θέλει να ξέρει το αύριο και τη ζωή που έχει προγραμματίσει μέχρι και τις διακοπές του επόμενου χρόνου; Κι ακόμα ανάμεσα σ' έναν τρελό έρωτα, γεμάτο προκλήσεις, σε αντίθεση μ' έναν παλιό που δεν έχει τίποτα ενδιαφέρον να προτείνει;
Τα ονόματα τους; Δεν έχουν σημασία... Γι' αυτό δεν αναφέρονται πουθενά στο βιβλίο. Θα μπορούσε να είναι ο καθένας. Ας δώσει λοιπόν ο αναγνώστης όποιο όνομα θέλει στους ήρωες αυτής της ιστορίας κι ας ζήσει για λίγο τη ζωή τους. Ίσως παρέα μ' ένα φλιτζάνι καφέ στη χόβολη…
Το πρώτο βιβλίο της Λένας Μαντά επανακυκλοφορεί στον εκδότη της με τον πρωτότυπο τίτλο που του είχε δώσει η συγγραφέας του για να το ανακαλύψουν και απολαύσουν όλοι οι αναγνώστες!

ΜΕΓΙΕΡ ΣΤΕΦΑΝΙ - STEPHENIE MEYER

Η Stephenie Meyer γεννήθηκε στο Κονέκτικατ το 1973 και αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Birmingham Young έχοντας σπουδάσει αγγλική λογοτεχνία. Η ιστορία της θυμίζει λίγο από Τ.Κ. Ρόουλινγκ και άλλο τόσο από Σταχτοπούτα. Όπως λέει και η ίδια η συγγραφέας, έγραψε το Λυκόφως σε τρεις μήνες ακριβώς. «Ξέρω ακριβώς πότε έγινα συγγραφέας», λέει. «Σε μια μέρα. Έχει πλάκα». Το βράδυ της 1ης Ιουνίου του 2003, η Stephenie Meyer, μία νοικοκυρά μέχρι τότε από το Φοίνιξ, είδε ένα όνειρο: δύο άνθρωποι συζητούσαν έντονα σε ένα λιβάδι μέσα στο δάσος. Ο ένας από τους δύο ήταν ένα συνηθισμένο κορίτσι. Ο άλλος ήταν εξωπραγματικά όμορφος, λαμπερός, και βρικόλακας. Συζητούσαν τις αναπόφευκτες δυσκολίες των γεγονότων ότι: Α) είχαν αρχίσει να ερωτεύονται ο ένας τον άλλο και Β) ο βρικόλακας έβρισκε ιδιαίτερα ακαταμάχητο το άρωμα του δικού της αίματος και δυσκολευόταν να συγκρατήσει τον εαυτό του από το να τη σκοτώσει επί τόπου. Από την ώρα που είδε το όνειρο, άρχισε να γράφει σαν να την είχε χτυπήσει κεραυνός. Κοιμόταν ελάχιστα, δακτυλογραφούσε με το ένα χέρι, έχοντας ένα μωρό στην αγκαλιά της. (Εκείνο τον καιρό, και τα τρία της παιδιά ήταν κάτω των 5 ετών). Ακόμη και τώρα, γράφει σε ένα ανοιχτό γραφείο στη μέση του σπιτιού. Δεν την ενδιαφέρει να έχει δικό της δωμάτιο. «Δεν μπορώ να κλείσω τις πόρτες και να γράψω. Ακόμη και αν τα παιδιά κοιμούνται, ξέρω ότι θα μπορούσα να τα ακούσω αν χρειαζόταν. Νιώθω καλύτερα όταν είμαι στο επίκεντρο των πραγμάτων, κατά κάποιο τρόπο, και ξέρω τι γίνεται». Η Meyer ζει με το σύζυγο και τους τρεις γιους της στο Γκλέντεϊλ της Αριζόνα. Το «Λυκόφως» ήταν το πρώτο της μυθιστόρημα και όπως σχολιάζει η ίδια «από την αρχή η εμπειρία αυτή είναι σαν τρενάκι του λούνα παρκ χωρίς ζώνες.» Την διάσημη πλέον τετραλογία συμπληρώνουν η «Έκλειψη», η «Νέα Σελήνη» και η «Χαραυγή». Επιπλέον, κυκλοφορεί και το βιβλίο «Το Σώμα». Το 2008 το USA Today αναγνωρίζοντας την επιτυχία-φαινόμενο της Stephenie Meyer με πέντε διαφορετικούς τίτλους στην κορυφή όλων των λιστών best-seller, έστεψε -για πρώτη φορά αντί για βιβλίο της χρονιάς- Συγγραφέα της Χρονιάς. Η Meyer φιγουράρει επίσης στην ετήσια λίστα "25 Διασκεδαστές της Χρονιάς", του Entertainment Weekly αλλά και στις "12 Σημαντικότερες Γυναίκες της Χρονιάς" του MSN Lifestyle. Άλλες διακρίσεις: Λίστα Editor' s Choice των New York Times Λίστα Publisher' s Weekly "Καλύτερα Βιβλία της Χρονιάς" (2005) Λίστα Amazon "Καλύτερο Βιβλίο της Δεκαετίας... Ως Τώρα" Teen People "Hot List" Αμερικάνικος Σύλλογος Βιβλιοθηκών

Ιστορίες εκδοτικής τρέλας με πρωταγωνίστρια την Ρόουλινγκ

Παραμένει ανάστατος ο κόσμος του βιβλίου από το κόλπο της Τζ. Κ. Ρόουλινγκ

Νικόλας Ζώης  | ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 22/07/2013 08:00 |

Η Τζ. Κ. Ρόουλινγκ έγινε έξαλλη, λένε, με τους ελάχιστους συνεργάτες της που ήξεραν την αληθινή ταυτότητα του Γκάλμπρεϊθ

Στα μέσα της δεκαετίας του '90, δεν ήταν λίγοι οι εκδότες οι οποίοι απέρριψαν τα χειρόγραφα μιας άσημης τότε συγγραφέως που αφηγούνταν τις περιπέτειες ενός μικρού μάγου. Χρόνια αργότερα, η περιφρόνησή τους θα αποδεικνυόταν οικονομικά εντελώς άστοχη. Προ μηνών, ένα ακόμα βιβλίο εκείνης της μυθιστοριογράφου θα έπαιρνε από κάποιους οίκους αρνητική απάντηση, που αυτή τη φορά οφειλόταν σε άγνοια. Οπως αποκαλύφθηκε μια εβδομάδα πριν, πίσω από το ντετεκτιβικό μυθιστόρημα «The Cuckoo's Calling» και τον Ρόμπερτ Γκάλμπρεϊθ, τον υποτιθέμενο απόστρατο αξιωματικό συγγραφέα του, που έγραφε για πρώτη φορά, κρυβόταν η συγγραφέας του Χάρι Πότερ, η Τζ. Κ. Ρόουλινγκ.

Η Κέιτ Μιλς, επιμελήτρια στην Orion Publishing, παραδέχτηκε ότι είπε όχι στην έκδοση του βιβλίου, κάτι που υποστήριξε πως έκαναν και άλλοι συνάδελφοί της. «Το βρήκα καλογραμμένο αλλά χλιαρό», δήλωσε σε βρετανική εφημερίδα. «Κατά τη γνώμη μου δεν ξεχώρισε, και αυτή τη στιγμή είναι δύσκολο να λανσάρεις ένα αστυνομικό μυθιστόρημα».

Η ίδια η Ρόουλινγκ έγινε έξαλλη, λένε, με τους ελάχιστους συνεργάτες της που ήξεραν την αληθινή ταυτότητα του Γκάλμπρεϊθ. Το μυστικό φαίνεται ότι αποκαλύφθηκε από τη σύζυγο ενός δικηγόρου που δούλεψε μαζί της η οποία το σφύριξε σε μια φίλη της, την Τζούντιθ Καλεγκάρι, που το είπε μετά μέσω twitter στην αρθρογράφο των «Sunday Times» Ιντια Νάιτ, η οποία έκανε και την αποκάλυψη. Κάποιοι βέβαια έσπευσαν να μιλήσουν για διαφημιστικό κόλπο. Η Ρόουλινγκ παραδεχόμενη την αλήθεια εξήγησε αργότερα γιατί το έκανε: «Το να είμαι ο Ρόμπερτ Γκάλμπρεϊθ υπήρξε απελευθερωτική εμπειρία. Ηταν υπέροχο να δημοσιεύω κάτι χωρίς διαφημιστικές εκστρατείες ή το άγχος των προσδοκιών».

Δεν ήταν η πρώτη φυσικά που έγινε κάτι τέτοιο. Η Ντόρις Λέσινγκ είχε χρησιμοποιήσει ψευδώνυμο («για να γλιτώσω από το κλουβί της λογοτεχνικής μου φήμης» είχε πει), όπως παλιότερα και οι αδελφές Μπροντέ («οι γυναίκες συγγραφείς είναι πιο πιθανό να αντιμετωπιστούν με προκατάληψη» εξηγούσε η Σαρλότ).

Να όμως που στην περίπτωση της Ρόουλινγκ, το ψευδώνυμο σε συνδυασμό με την ομολογία του, απέδωσαν πολλά παραπάνω. Πρώτες εκδόσεις του «The Cuckoo's Calling», υπογεγραμμένες με το όνομα Ρόμπερτ Γκάλμπρεϊθ, πωλήθηκαν προς 3.430 ευρώ. Συνέβη στην ιστοσελίδα πωλήσεων βιβλίων AbeBooks, στην οποία, μπορούσε κανείς στη συνέχεια να βρει και αντίτυπα προς 4.590 ευρώ. Σημειωτέον ότι ο εκδοτικός οίκος ξεκίνησε με το μικρό για τη Βρετανία νούμερο των 1.500 αντιτύπων και τώρα, μετά την αποκάλυψη, ετοιμάζεται να τυπώσει ακόμα 300.000.

Υπήρξε πάντως και ένας βιβλιοπώλης που ειδικεύεται σε πωλήσεις υπογεγραμμένων πρώτων εκδόσεων, ο οποίος αρνήθηκε να πλουτίσει. Ο Ντέιβιντ Χέντλι, ιδιοκτήτης του Goldsboro Books στο Λονδίνο, διέθετε 250 υπογεγραμμένα αντίτυπα του Γκάλμπρεϊθ και τα πούλησε στους τυχερούς με την κανονική τιμή του βιβλίου, δηλαδή 20 ευρώ.

Ο ΛΥΚΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Οι εκδόσεις Μίνωας σε συνεργασία με τον Δήμο Σουλίου και την Ένωση Αποδήμων Σεβαστού Παραμυθιάς, σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου ΠΥΛΕΣ ΕΞΟΔΟΥ του Αλέξανδρου Νίκα, το Σάββατο 28 Δεκεμβρίου στις 19:30 στο θέατρο Καρκαμίσι στην Παραμυθιά.

Για το βιβλίο θα μιλήσει ο διευθυντής του Γυμνασίου Νεράιδας Παραμυθιάς Δονάτος Δούρος.

Αποσπάσματα από το βιβλίο, θα διαβάσει η Ναταλία Χαντζάρα μέλος της θεατρικής ομάδας Παραμυθιάς «Μέσα Από Την Τέχνη» Θα προβληθεί απόσπασμα από την ταινία «Η Μετανάστης» της ΘΕΑΤΟ σε σκηνοθεσία Φώτη Πολυχρονόπουλου.
Την εκδήλωση συντονίζει ο δικηγόρος Κώστας Γεωργίου.

Ένα μυθιστόρημα για αυτούς που παρόλο που αγαπούν, μεταναστεύουν, για εκείνους που μεταναστεύουν, επειδή αγαπούν, αλλά και για όσους μένουν πίσω και περιμένουν…

…Τότε ζητούσαν γερά κορμιά, τώρα ζητάνε δυνατά μυαλά… Θα σταματήσει κάποτε αυτό; Γιατί σε κάθε εποχή φεύγουν εκείνοι τους οποίους χρειάζεται περισσότερο η χώρα;
1960, η μετανάστευση τότε… Η Γερμανία ζητά εργατικό δυναμικό για τη στελέχωση των βιομηχανιών της. Οι νέοι άνδρες του χωριού, ο Σωτήρης, ο Τέλης, ο Σωκράτης και άλλοι, καθώς και γυναίκες όπως η Ιφιγένεια, παίρνουν την απόφαση να δοκιμάσουν την τύχη τους στα ξένα, με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής για τους ίδιους, αλλά και για τις οικογένειές τους.
2012, η μετανάστευση σήμερα… Η Ράνια, 25χρονη πτυχιούχος της Ιατρικής Σχολής Αθηνών, για να εργαστεί και να αποκτήσει ειδικότητα, αναγκάζεται να φύγει για τη Γερμανία, αφήνοντας πίσω και τον άνθρωπο της καρδιάς της, τον Στέφανο. Μια τυχαία συνάντηση με τον πρώτο εφηβικό της έρωτα στο Βούπερταλ θα γίνει η αφορμή, μέσα από τις διηγήσεις του παππού του, να μάθει για τη ζωή των δικών της παππούδων στη Γερμανία του ’60. Το παρελθόν φλερτάρει με το παρόν της Ράνιας. Τι της επιφυλάσσει όμως το μέλλον;

«Στόχος μου δεν είναι να αναλύσω το φαινόμενο της μετανάστευσης», παρατηρεί ο συγγραφέας Αλέξανδρος Νίκας. «Προσπαθώ να αναπλάσω μυθιστορηματικά τις σχέσεις των ανθρώπων που πήγαν να εργαστούν και να ζήσουν εκεί με όσους έμειναν πίσω».

Ο Αλέξανδρος Νίκας γεννήθηκε το 1956 στο Σεβαστό Παραμυθιάς. Επηρεάστηκε από πολλούς δασκάλους, με διαφορετική φιλοσοφία και κουλτούρα, αφού τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στο χωριό του και τελείωσε το δημοτικό στον Πειραιά. Παρακολούθησε τις πρώτες τάξεις του γυμνασίου στην Παραμυθιά, συνέχισε στη Θεσσαλονίκη και πήρε το απολυτήριό του στα Γιάννενα. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών στο τμήμα Μαθηματικών. Είναι παντρεμένος με τη δασκάλα Αποστολία Βουλτσίδου, έχει έναν γιο, τον Σωτήρη, και εργάζεται ως στέλεχος στον χώρο των πωλήσεων σε μεγάλη ελληνική εταιρεία. Από τις εκδόσεις Μίνωας κυκλοφορεί το μυθιστόρημά του Κάθε 29 του Φλεβάρη (2012). Τον Ιανουάριο του 2013 τιμήθηκε με τον Α΄ Έπαινο για το διήγημά του Ξύπνα Εμινέ, πάμε από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών.

Χρυσηίδα Δημουλίδου, συγγραφέας «Η συγγραφή είναι ένα πολύ μοναχικό
επάγγελμα»
«Το τελευταίο μου βιβλίο, «Το σπίτι των σκιών», είναι ένα κοινωνικό θρίλερ» -
«Εκείνο που κάνει τον καλό συγγραφέα είναι να διεισδύει στην ψυχή ενός ανθρώπου
και να γίνεται κατανοητός»
Τη συγγραφέα Χρυσηίδα Δημουλίδου
φιλοξενούν την Τετάρτη 16 Οκτωβρίου στις 7:30
το απόγευμα στη Λέσχη Κομοτηναίων τα
Βιβλιοχαρτοπωλεία ΒΑΦΕΙΑΔΗΣ, ο
Πολιτιστικός Χορευτικός Σύλλογος ΘΡΑΚΩΝ
Κομοτηνής. Η κ. Δημουλίδου θα παρουσιάσει το
τελευταίο της βιβλίο «Το σπίτι των σκιών» από
τις εκδόσεις «Ψυχογιός» και οι παρευρισκόμενοι
θα έχουν την ευκαιρία να συζητήσουν μαζί της.

Με αφορμή την παρουσία της στην πόλη μας η
συγγραφέας Χρυσηίδα Δημουλίδου, μίλησε στον
«Παρατηρητή της Θράκης» για το βιβλίο της,
για τα μηνύματα που θέλει να περάσει μέσω
αυτού, αλλά και γενικότερα για τη σχέση
συγγραφέα και αναγνώστη. Αποκάλυψε δε τη
σχέση της με τη Θράκη, εφόσον κατά το ήμισυ
είναι Θρακιώτισσα, και την ανάγκη της να
γνωρίσει τον γενέθλιο τόπο της μητέρας της…


«Καλώ τους αναγνώστες να μην κάνουν το λάθος να κοιτάξουν το τέλος του
βιβλίου είτε από αγωνία είτε από περιέργεια»

ΠτΘ: Το τελευταίο σας βιβλίο «Το σπίτι των σκιών» θα μπορούσε να
χαρακτηρισθεί αστυνομικό θρίλερ. Πώς προέκυψε;
Χ.Δ.: Θα χαρακτήριζα το τελευταίο μου βιβλίο κοινωνικό θρίλερ, γιατί αφορά μια
κοινωνική δομή, μάλιστα δύο εποχών, του 1938 και τη σημερινή, δύο μεγάλους
έρωτες, ο ένας εκ των οποίων δημιουργεί όλη αυτή την κατάσταση σε αυτό το σπίτι,
διότι συνέβη ένα τυχαίο γεγονός που εξελίχθηκε σε μια τραγωδία το 1938 και μετά
από εξήντα χρόνια σε μια δεύτερη ιστορία, μια δεύτερη ηρωίδα, έρχεται να λύσει το
γιατί συνέβη αυτό, το οποίο είναι ένα αναπάντητο ερωτηματικό, σχεδόν μέχρι το
τέλος του βιβλίου που είναι εξακόσιες σελίδες. Ο αναγνώστης λυτρώνεται στις 15
τελευταίες σελίδες. Αν δεν κάνει το λάθος να πάει στο τέλος να διαβάσει τι συνέβη
εκείνο το βράδυ της 9ης Απριλίου του 1939, θα έχει απολαύσει μια αγωνία
εξακοσίων σελίδων και θα λυτρωθεί στο τέλος μαθαίνοντας το γιατί. Αυτό θεωρώ ότι
είναι η μεγαλύτερη απόλαυση αυτού του βιβλίου. Η αγωνία είναι στο έπακρον, και
παρά το γεγονός ότι είναι μεγάλο, διαβάζεται απνευστί. Αυτή είναι η μαγεία ενός
βιβλίου. Ως αναγνώστρια ήθελα πάντα να έχω ένα βιβλίο στα χέρια μου το οποίο δεν
θα με αφήνει να κοιμηθώ, θα ξενυχτώ, θα αμελώ τα πάντα και θα θέλω να γυρίζω τη
σελίδα. Η ομορφιά αυτού του βιβλίου βρίσκεται στο ότι θέλεις να φτάσεις στο τέρμα
και για αυτό καλώ τους αναγνώστες να μην κάνουν το λάθος να κοιτάξουν το τέλος
είτε από αγωνία είτε από περιέργεια. Γιατί αν γνωρίσουν το τέλος δεν θα έχουν την αγωνία που θέλω να περάσω στον αναγνώστη.


«Δεν είναι τυχαία η επιλογή των δύο εποχών στο βιβλίο μου»

ΠτΘ: Η επιλογή των δύο εποχών στο βιβλίο σας είναι τυχαία ή είναι συνειδητή;
Χ.Δ.: Δεν είναι καθόλου τυχαία. Επέλεξα επίτηδες την εποχή του 1938 για έναν πολύ
σοβαρό λόγο. Επειδή ζούμε σε ηλεκτρονική εποχή και οι σημερινές γενιές έχουν
ξεχάσει κάποια χρηστά ήθη, τα οποία κατά την άποψή μου δομούν πρώτα μια
οικογένεια και μετά μια κοινωνία, έχουμε οδηγηθεί σε τελματώδεις καταστάσεις από
όλες τις πλευρές, και εννοώ ναρκωτικά, αγένεια, επιπολαιότητα άνευ προηγουμένου
όσον αφορά στη στάση απέναντι στη ζωή, η νεολαία θεωρεί όλα ότι είναι δεδομένα.
Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Αν δεν έχεις δομή από την οικογένεια, από κάποιες
παλιές αρχές, δεν θα πας μπροστά στη ζωή σου, όσο κι αν ξέρεις ορισμένα πράγματα.
Η δομή μιας κοινωνίας είναι ακριβώς η δομή που έχει μέσα του ένας άνθρωπος και
αυτή αντλείται από την οικογένεια. Επέλεξα το 1938, διότι εκείνη την εποχή η
οικογένεια ήταν συσπειρωμένη γύρω από χρηστά ήθη μιας ελληνικής κοινωνίας, η
οποία βάδιζε πραγματικά επάνω στο σεβασμό απέναντι στο μεγαλύτερο, απέναντι
στον γονέα, στα αξιώματα, στις υποχρεώσεις. Εκείνη την εποχή η ηρωίδα μου η
Ειρήνη, η οποία είναι τελειόφοιτη της τότε ογδόης γυμνασίου μιλά στον πατέρα της,
ο οποίος είναι στρατιωτικός, στον πληθυντικό, τότε τουλάχιστον οι καλές οικογένειες
δεν μιλούσαν στον ενικό ειδικά στον πατέρα, που τύχαινε να έχει ένα αξίωμα. Οι
γονείς αυτό το οποίο έλεγαν εξυπακούονταν ότι ήταν εντολή και την άποψή τους τη
σεβόταν τα παιδιά. Οι ήρωες του βιβλίου, ο Κωνσταντίνος και η Ειρήνη, σέβονται
τους γονείς και προσπαθούν να περάσουν τα δικά τους θέλω και πιστεύω με ένα πολύ
ωραίο τρόπο. Βέβαια, όπως πάντα ο έρωτας είναι αυτός που δίνει φτερά στους δύο
νέους να ξεφύγουν από ορισμένες αρχές, αλλά δεν παύουν να τηρούν αυτά τα οποία
διδάχθηκαν και το σεβασμό απέναντι στους γονείς. Όλο αυτό το παρουσιάζω με ένα
τρόπο θέλοντας να δείξω στα σημερινά παιδιά ότι όλα μπορείς να πετύχεις με όμορφο
τρόπο σεβόμενος ορισμένα πράγματα.


«Για μένα δεν έχουν σημασία οι κοινωνικές τάξεις, αρκεί ο άνθρωπος να έχει
ήθος και αρχές»

ΠτΘ: Και ως άνθρωπος απαιτείται την ευγένεια και αυτό σας έχει επηρεάσει στη
συγγραφή αυτού του βιβλίου;
Χ.Δ: Αντιπαθώ πολύ την αγένεια και την αυθάδεια. Με κάνουν να χάνω τον έλεγχο
πολλές φορές και να γίνομαι επιθετική. Προσπαθώ να το ελέγξω όσο γίνεται, γιατί
πρέπει, να κατανοώ γιατί μεγαλώνω. Πρέπει όμως πρώτα να κατανοήσω και μετά να
ελέγξω. Προσπαθώ να μπω στη ψυχή του άλλου και να καταλάβω γιατί φέρεται με
αυτό τον τρόπο, διότι έχω υποστεί πάρα πολλά στο παρελθόν, επιθέσεις με αγένεια
απίστευτης απρέπειας, και αυτό με έχει ενοχλήσει πάρα πολύ και ίσως αυτό να είναι
και η αιτία που γράφτηκε αυτό το βιβλίο. Ήθελα να θυμίσω ορισμένα πράγματα, γιατί
εγώ ως άνθρωπος έχω διδαχθεί και έχω πάρει αρχές και είμαι πολύ ευγενική, υπέρ
του δέοντος θα έλεγα, αλλά μέχρι ένα σημείο. Για μένα δεν έχουν σημασία οι
κοινωνικές τάξεις αρκεί ο άνθρωπος να έχει ήθος και αρχές. Όταν βλέπω ότι ο άλλος
ξεπερνά τα όρια και δεν καταλαβαίνει αμύνομαι και εγώ με τον ίδιο τρόπο, γίνομαι
επιθετική. Αυτό προσπαθώ να το ελέγξω όσο γίνεται και θα προσπαθήσω στο μέλλον
να μην συμβαίνει. Για αυτό το λόγο δεν ήταν καθόλου τυχαία η επιλογή αυτής της εποχής ήθελα βέβαια
και να μιλήσω για το τι υπέστη η Ελλάδα στον πόλεμο με πολύ μικρή αναφορά, γιατί
αυτά που γράφω είναι μια σταγόνα στον ωκεανό μπροστά σε αυτά που έχουν συμβεί
κατά τη διάρκεια του αιματηρού πολέμου του 40. Δυστυχώς τα παιδιά δεν γνωρίζουν
τι έγινε. Αν τα ρωτήσουμε γιατί γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου δεν γνωρίζουν ίσως
τα οκτώ από τα δέκα τι σημαίνει και ποιο είναι το ουσιαστικό νόημα της γιορτής.


«Ο συγγραφέας πρέπει να προκαλεί στον αναγνώστη συναισθήματα»

ΠτΘ: Πιστεύετε ότι αυτό είναι ένας τρόπος απλός για να καταλάβει το παιδί ή
και ο αναγνώστης;
Χ.Δ.: Πρέπει να δίνεις στο παιδί να καταλάβει κάτι με πολύ απλό τρόπο. Δεν μ’
αρέσουν οι πολύπλοκες λέξεις, οι φανφάρες, οι περίπλοκες εκφράσεις που θεωρούν
κάποιοι ότι κάνουν τον καλό συγγραφέα. Αυτό είναι το μέγιστο λάθος. Εκείνο που
κάνει τον καλό συγγραφέα είναι να διεισδύει στην ψυχή ενός ανθρώπου και να
γίνεται κατανοητός. Όταν ο συγγραφέας προκαλεί σε ένα άνθρωπο συναισθήματα,
όταν τον κάνει και κλαίει και να καταλαβαίνει στο απόλυτο τι λέει ένας συγγραφέας
και διεισδύει και ο αναγνώστης αντιστρόφως ανάλογα, τότε έχουμε θεωρώ την
ιδανική επαφή συγγραφέα και αναγνώστη. Αυτόν εγώ θεωρώ πετυχημένο συγγραφέα.
Αυτόν που μπήκε στην ψυχή του αναγνώστη και τον έκανε να κλάψει και να γελάσει
και να αναθεωρήσει πράγματα ζωής. Όλα αυτά που ακούγονται περί απλοϊκής
γραφής και άρα αυτός δεν είναι καλός συγγραφέας είναι για μένα το πιο ηλίθιο που
έχω ακούσει από αναγνώστη. Για παράδειγμα λέγεται πώς γράφω εγώ μια
αεροσυνοδός. Δεν μπορώ να καταλάβω το σκεπτικό αυτό. Γράφω ακριβώς γιατί είμαι
αεροσυνοδός, έχω γυρίσει όλο τον κόσμο και δεν καταναλώθηκα σε ένα μέρος ή σε
μια κουζίνα. Ήμουν επί 25 χρόνια αυτή που τρυγούσε τους καρπούς και τη γνώση της
γης, ήμουν σε άμεση επαφή με διαφορετικότητες ατόμων, ιδεών, γνώσεων και
νοοτροπίας. Όλα αυτά τα εισέπραξα και άρχισαν να βγάζουν ριζούλες, σποράκια, και
ρίζωσαν στην ψυχή μου και έγιναν δεντράκια και αυτά τα δεντράκια είναι τα βιβλία
μου. Το ότι ήμουν αεροσυνοδός όχι μόνο με βοήθησε, αλλά ήταν ένα πανεπιστήμιο.
Κανονικά μετά από αυτή τη δουλειά θα έπρεπε να έχω έδρα να διδάσκω σε
πανεπιστήμιο αυτά που μου δίδαξε εμένα αυτή η δουλειά, γιατί δεν ήμουν μια απλή
αεροσυνοδός η οποία σέρβιρε και μετά
κλεινόταν σε ένα ξενοδοχείο και δεν
έβγαινε καθόλου. Εγώ σκάλιζα, έτρεχα,
πήγαινα και μάθαινα, διάβαζα τα βιβλία
τους, μάθαινα την νοοτροπία τους. Έχω
ένα πολύτιμο υλικό βιβλίων από όλο τον
κόσμο.


«Όλα κινούνται γύρω από τον έρωτα»

ΠτΘ: Στο βιβλίο σας «Το σπίτι των
σκιών» ο έρωτας επίσης παίζει
σημαντικό ρόλο. Ποια είναι η άποψή σας
για αυτόν;
Χ.Δ.: Όλα στρέφονται γύρω από τον
έρωτα. Τίποτε δεν κινείται αν δεν υπάρχει η έλξη μεταξύ των δύο φύλων που είναι ηλεκτρομαγνητισμός και δημιουργεί μέσω
των αντιθέσεων ισορροπίες στο σύμπαν. Ο έρωτας είναι γνώση κατ’ αρχήν. Η
διείσδυση του ενός στο ποιόν και την ψυχή του άλλου δημιουργεί ενέργεια που κινεί
το σύμπαν. Δεν είναι τίποτα τυχαίο. Δεν είναι η πράξη την οποία μας παρουσιάζει η
εκκλησία και αυτό είναι το μέγα λάθος και για αυτό απέχω. Είναι ενέργεια αυτό το
πράγμα. Είναι πολύ βαθιά φιλοσοφημένα όλα αυτά. Ασχολούμαι πολλά χρόνια με τη
φιλοσοφία. Είμαι λάτρης της αρχαιοελληνικής νοοτροπίας και αυτό είναι πολύ
δύσκολο να το καταλάβει κάποιος, αν δεν έχει ασχοληθεί με αυτά τα πράγματα. Αν
αρκείται σε αυτά που βλέπει να φάει, να κοιμηθεί και να βγει έξω ή να έχει κάποιον
στο κρεβάτι του, έχει τελειώσει η ζωή. Είναι πιο πάνω από αυτά τα πράγματα η ζωή.
Ο έρωτας είναι θυσία, μια ιδιαίτερη θυσία που βάζει το σύμπαν σε ενέργεια. Όλα
κινούνται γύρω από τον έρωτα. Αν ένα βιβλίο δεν έχει έρωτα δεν με αρέσει.


«Θεωρώ ήρωες και ηρωίδες τους συγγραφείς που με οικογένεια μπορούν και
εργάζονται»

ΠτΘ: Έχετε την τάση να εμβαθύνετε σε όλα όσα συμβαίνουν γύρω σας;
Χ.Δ.: Έχω μια τύχη και ατυχία. Δεν παντρεύτηκα, δεν έχω παιδιά, δεν μου έκλεψε
χρόνο η οικογένεια στο να αγχώνομαι να τρέχω πίσω από τα παιδιά, κάτι που το
θεωρώ πολύ σοβαρό και δύσκολο, και επομένως είχα όλο τον χρόνο μια και ήμουν
μόνη να διαβάζω, να παρατηρώ. Αυτή ήταν η τύχη μου και η ατυχία μου. Δεν
μπορούμε σε αυτή τη ζωή να τα έχουμε όλα. Μια πολύ καλή μητέρα και
οικογενειάρχης δεν μπορεί να έχει το χρόνο το δικό μου και να παρατηρεί για να
μάθει και για αυτό υπάρχουν και οι συγγραφείς που ίσως έχουν το χρόνο να κάνουν
περισσότερα. Πιστεύω ότι η συγγραφή είναι ένα πολύ μοναχικό επάγγελμα και ο
συγγραφέας για να αποδώσει στο εκατό τοις εκατό πρέπει να είναι μόνος του. Για
αυτό και πολλοί συγγραφείς φεύγουν από τα σπίτια τους, έχουν ιδιαίτερο μέρος που
δουλεύουν, στο εξωτερικό τουλάχιστον. Ο παραμικρός ήχος τον αποσπά. Θεωρώ
ήρωες και ηρωίδες τους συγγραφείς που με οικογένεια μπορούν και εργάζονται.


«Τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή, όλα είναι προγραμματισμένα»

ΠτΘ: Η πολιτική σας ενδιαφέρει; Πώς βλέπετε την κατάσταση στη χώρα μας;
Χ.Δ.: Αυτά τα πράγματα που μας συμβαίνουν σήμερα δεν είναι αποτέλεσμα των
τελευταίων τριών ή τεσσάρων ετών. Είναι αποτέλεσμα μιας τριακονταετίας
τουλάχιστον. Δημιουργήθηκαν σιγά – σιγά. Τα συμπτώματα τα αντιλήφθηκα από την
εποχή της Ολυμπιακής. Μπήκα σε μια εταιρεία διαφορετική και από το 1990 και μετά
την είδα να παίρνει την κάτω βόλτα φανερά. Εκεί κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά
και έκανα το κουμάντο μου που λένε. Σήμερα είμαι από τους λίγους Έλληνες που δεν
έχει οικονομικό πρόβλημα, γιατί επένδυσα σωστά, έκανα αποταμιεύσεις και ποτέ δεν
έκανα πράγματα στη ζωή μου που ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου. Οι φόροι που
πληρώνω είναι πολλοί, ασύλληπτοι, και αυτό σημαίνει ότι παρατηρούσα. Έβλεπα την
σπατάλη που γινόταν με κάρτες, με δάνεια για να αγοράσουν ρούχα ή αυτοκίνητο και
ξαφνικά έγινε το μεγάλο μπαμ. Επίσης ήταν πολύ ύποπτο το χρηματιστήριο το 1999.
Εγώ ποτέ δεν έπαιξα. Εκεί κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά, κάτι θα συμβεί στο
μακρινό μέλλον ή στο κοντινό. Αν παρηγορεί όμως τον Έλληνα θα πω ότι αυτό δεν
συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα, είναι παγκόσμιο. Βλέπουμε τι γίνεται στην Αμερική.
Δεν ξέρω αν αύριο κλείσει όλη η Ευρώπη και δεν έχουμε καν ηλεκτρισμό. Είναι πολύ αβέβαια τα πράγματα. Το μόνο που πλέον θα πρέπει, και το λέω και σε μένα, είναι να
κάνεις το σταυρό σου και να λες να έχω την υγεία μου και αν έχω την υγεία μου τα
πάντα θα τα καταφέρω. Αν δεν έχεις την υγεία σου εκεί είναι το μεγάλο πρόβλημα,
γιατί χωλαίνει και το σύστημα της ιατρικής περίθαλψης. Θέλω να πιστεύω ότι αυτό
το μπάχαλο δημιουργήθηκε από τις τράπεζες, όχι της Ελλάδος, αλλά από πέντε
οικογένειες που κάνουν κουμάντο στον κόσμο, και όλα τα κάνουν για το χρήμα, γιατί
αυτός είναι ο θεός που πιστεύουν και έχουν και τη θρησκεία από πίσω για να
τρομοκρατούν τον κόσμο και να τον ελέγχουν. Είναι κουκιά μετρημένα όλα αυτά και
τα βλέπεις. Εγώ βλέπω και το παρασκήνιο, δεν βλέπω αυτό που μας παρουσιάζει το
θέατρο μπροστά, που το βλέπει ο περισσότερος κόσμος, και αυτό το βγάζω και στα
βιβλία μου για παράδειγμα στο βιβλίο «Το Σταυροδρόμι των Ψυχών» αναφέρομαι σε
μια εποχή τριακόσια χρόνια μπροστά . Ήδη κάποια από αυτά που έχω γράψει
γίνονται. Και αυτό δεν είναι μόνο θέμα γνώσεων, αλλά είναι και γιατί είμαι και πολύ
διορατικό άτομο, έχω προβλέψει πολλά που έχουν γίνει. Δεν είναι ότι γράφω τόσο
εύκολα και γρήγορα τελειώνω το ένα βιβλίο μετά το άλλο. Αυτό για να γίνει πρέπει
να έχεις διορατισμό και ένα ιδιαίτερο ταλέντο και από κάπου να παίρνεις ενέργεια.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή, ακόμα και το γεγονός ότι δεν παντρεύτηκα δεν είναι
τυχαίο, ήταν προγραμματισμένο να μην κάνω οικογένεια, γιατί έπρεπε να κάνω αυτό
το πράγμα που κάνω τώρα. Ήταν προγραμματισμένο να γίνω αεροσυνοδός, όλα ήταν
προγραμματισμένα. Κάποιοι άνθρωποι έρχονται για κάποιο σκοπό στον κόσμο.


«Το βιβλιοπωλείο παραμένει σταθερή αξία στη ζωή των Ελλήνων»

ΠτΘ: Λέγεται ότι το βιβλίο περνά κρίση. Εσείς είστε πολυγραφότατη
συγγραφέας και τα βιβλία σας έχουν γίνει Best seller. Πιστεύετε ότι το βιβλίο
περνά κρίση και η επιτυχία των βιβλίων σας πού οφείλεται;
Χ.Δ.: Έχω την εντύπωση ότι η κρίση έβαλε τον κόσμο στα βιβλιοπωλεία.
Οπωσδήποτε σίγουρα υπήρξε μια πτώση πωλήσεων. Δεν πουλάμε όσο πουλούσαμε
στο παρελθόν αλλά το βιβλιοπωλείο παραμένει μια σταθερή αξία και ο κόσμος,
επειδή ο κόσμος πλέον δεν έχει χρήματα για να βγει έξω ή να διασκεδάσει ή
σκέφτεται ότι έχει αρκετά ρούχα για να διαθέσει χρήματα και για άλλα, για αυτό ο
κόσμος πάει σε βιβλιοπωλεία. Θεωρώ ότι ψάχνεται μέσω του βιβλίου για να μάθει
κάποια πράγματα και να λύσει το μεγάλο ερωτηματικό, γιατί συμβαίνουν όλα αυτά ή
γιατί έχω κατάθλιψη ενώ όλα πάνε καλά στη ζωή μου. Είναι μια σταθερή αξία το
βιβλίο και δεν νομίζω ότι θα πέσει ποτέ. Το γεγονός ότι εξακολουθώ να πουλώ ένα
μεγάλο αριθμό βιβλίων οφείλεται στην ικανότητα να διεισδύω στην ψυχή του
αναγνώστη και να τον ξεμπλοκάρω τον συναισθηματικό του κόσμο. Με κάνει
περήφανη όταν μου λένε αναγνώστες ότι τους έκανα να κλάψουν, ενώ έχουν να
κλάψουν από την παιδική τους ηλικία. Υπάρχουν στρατιώτες που τιμωρήθηκαν
εξαιτίας μου γιατί την ώρα της σκοπιάς διάβαζαν βιβλίο μου, το «Γιο της βροχής»,
που του έχουν αδυναμία. Χαλαλίζουν την τιμωρία που έφαγαν και μάλιστα λένε ότι
μετά το πήρε ο διοικητής και το διάβαζε και είπε ότι είναι ωραίο βιβλίο. Αυτά είναι
ωραία να τα ακούς. Ιδίως από άνδρες που θεωρούνται δύσκολοι αναγνώστες. Για
αυτό και με αρέσουν οι κριτικές από τους άνδρες περισσότερο, από ό,τι των
γυναικών. Γιατί η γυναίκα πάνω στον ενθουσιασμό της και αν της αρέσει κάτι μπορεί
να βάλει και την υπερβολή, ενώ ο άνδρας λέει λίγα και μετρημένα και αυτό είναι
ωραίο.

 «Θα μπω στο παραμύθι, και αυτό θα ξεκουράσει και μένα, την ψυχή μου, θα
γίνω παιδί, γιατί έχω κουρασθεί με αυτά τα βιβλία»

ΠτΘ: Τι να περιμένουμε στο μέλλον από εσάς;
Χ.Δ.: Έχει ετοιμασθεί ένα καινούργιο βιβλίο το οποίο θα κυκλοφορήσει το 2014,
γιατί μετά δεν ξέρω αν θα γράψω, πρέπει να ξεκουραστώ. Έχω πάθει υπερκόπωση
και θα καθίσω ένα διάστημα, οπότε ίσως είναι το τελευταίο βιβλίο που θα παραδώσω,
γιατί έχω κουρασθεί και ένα διάστημα πρέπει να ξεφύγω από τα βιβλία . Πρόκειται
για το «Κελάρι της ντροπής», είναι ένα βιβλίο να το χαρακτηρίσω «μαχαίρι στο
κόκκαλο». Δεν έχει ξαναγραφεί τέτοιο βιβλίο στα ελληνικά δεδομένα, τουλάχιστον
δεν έχω διαβάσει στα ελληνικά, και παράλληλα δεν έχω γράψει πιο σκληρό βιβλίο.
Ασχολείται με το θέμα της οικογενειακής βίας. Κανείς δεν μπορεί να σκεφθεί τι
μπορεί να συμβαίνει κεκλεισμένων των θυρών σε ένα σπίτι και σε μια οικογένεια.
Παίρνω λοιπόν μια οικογένεια του 1960 σε ένα χωριό της Μεσσηνίας και γίνονται τα
ευτράπελα που καταλήγουν σε μια τραγωδία μετά την άλλη. Και για όλα αυτά να μη
μιλά ένα χωριό, μια κοινωνία. Πάντα με απασχολούσε αυτό και ήθελα να το κάνω.
Το ξεκίναγα, και επειδή ήταν σκληρό το άφηνα θεωρούσα ότι δεν είμαι ακόμη
έτοιμη. Μια μέρα βγήκε από μόνο του και όταν πια ξεκίνησε δεν μπορούσα να
σταματήσω με τίποτε. Έχει εκδοθεί και το παραμύθι μου ο «Χαρούλης ο
Χελιδονάκης». Μπαίνω ενεργά πλέον στο παραμύθι θα δείτε πράγματα για τα
παραμύθια που δεν τα έχω ξανακάνει. Επτά παραμύθια περιμένουν να βγουν στη
σειρά εκ των οποίων και μια τριλογία «Το βασίλειο των χρυσομελισσών».
Συνεργάζομαι με τις εκδόσεις «Διάπλαση», γιατί θεωρώ ότι στο χώρο του
παραμυθιού μου δίνουν αυτό που ζητώ εγώ σαν συγγραφέας όχι οικονομικά αλλά
δημιουργικά. Θέλω να ασχοληθώ και να δώσω την προσοχή μου στο παιδί. Αυτό το
πράγμα ίσως το κάνω σταματώντας να γράφω λογοτεχνία. Θα μπω για ένα διάστημα
στο παραμύθι, και αυτό θα ξεκουράσει και μένα, την ψυχή μου, θα γίνω παιδί, γιατί
έχω κουρασθεί με αυτά τα βιβλία. Όσο πιο σκληρά είναι τόσο ποιο πολύ μου
δημιουργούν πρόβλημα γιατί βιώνω τη βία ή τον έρωτα τον ανεκπλήρωτο της
ηρωίδας. Δεν θα μείνω ανενεργή, απλά θα ασχοληθώ με το παραμύθι. Έχω σειρά
άλλα βιβλία που περιμένουν, πέρα από τα «Κελάρια της ντροπής», άλλα τρία, αλλά
ας περιμένουν να ξεκουραστώ, να λείψω λίγο από τον κόσμο, ας εξαφανιστώ από τη
λογοτεχνία. Θα γίνουν πολλές ανακατατάξεις μέσα στο 2014.

«Το μεγάλο μου παράπονο είναι ότι δεν έχω σχέση με Θράκη»

ΠτΘ: Κατάγεστε από τις Σέρρες. Θα λέγαμε ότι είστε συμπατριώτισσά μας…
Χ.Δ.: Είμαι μισή θρακιώτισσα. Η μητέρα μου γεννήθηκε στην Κυανή Έβρου. Έζησε
εκεί μέχρι τα δέκα της χρόνια. Τον παππού μου, τον Χαράλαμπο Ντουλακάκη
σκοτώθηκε στον ανταρτοπόλεμο. Η μάνα μου ήταν οκτώ αδέρφια κάποιοι ζουν
ακόμη εκεί στο χωριό, οι υπόλοιποι ήρθαν στη Μακεδονία, συγκεκριμένα στις Σέρρες
και έμειναν εκεί. Εκεί γνώρισε τον πατέρα μου και έμεινε στις Σέρρες.

ΠτΘ: Έχετε σχέση με τη Θράκη;
Χ.Δ.: Ουδεμία και αυτό είναι το μεγάλο μου παράπονο. Θεωρώ ότι το πείσμα και τη
δυναμικότητά μου το έχω πάρει από τη μητέρα μου, η οποία είναι κυριολεκτικά
βράχος, να σπάνε τα κύματα και να κόβουν το κακό. Είναι απίστευτα ανθεκτική,
όπως όλοι οι Θρακιώτες, οι οποίοι είναι αυτό που λέμε ήρεμη δύναμη. Οι Θρακιώτες αντέχουν, εάν βέβαια πάρουν ανάποδες, κλείνουν πόρτες, κατεβάζουν ρολά και δεν
μπορείς να τους πλησιάσεις. Αυτό το έχω πάρει από τη μητέρα μου. Οι Θράκες είναι
ένας λαός που έχει βγει από τη γη που παίρνει την πέτρα και την κάνει να φυτρώνει.
Είναι δημιουργικός λαός. Άρα έχω πάρει ωραία χαρακτηριστικά από τη μητέρα μου.
Από τη Μακεδονία πήρα άλλα χαρίσματα. Επαφή με την Θράκη δεν έχω ουδεμία
δυστυχώς. Έχω πάει μια φορά στους συγγενείς όταν ήμουν μικρή έχω κάτι εικόνες
αμυδρές, αλλά από εκεί και πέρα τίποτα άλλο. Επειδή θα μείνω περισσότερες ημέρες
στη Θράκη, με την ευκαιρία της παρουσίασης του βιβλίου μου, κανόνισα έτσι το
πρόγραμμά μου, γιατί θέλω να γυρίσω τις πόλεις, να συζητήσω με τους ανθρώπους
τους, να δω τις ρίζες μου τέλος πάντων, να δω αν έχω κοινά στοιχεία ή πίστευα ότι τα
έχω πάρει από τη μαμά. Ο άνθρωπος όσο μεγαλώνει σκέφτεται τις ρίζες του, γιατί
εκεί θα καταλήξει, στο χώμα, στη ρίζα του, και για αυτό οι άνθρωποι μεγάλης ηλικίας
καταφεύγουν στις γενέτειρές τους, γιατί παίρνουν ενέργεια από εκεί που γεννήθηκαν.


Συντάκτης:Άννα Πατρωνίδου
e-mail: paratiritis.patronidoy@gmail.com

1) To μαγικό βιβλίο των Χριστουγέννων

Bιβλίο μαζί με CD. Περιέχει Ιστορίες, παραμύθια, ήθη, έθιμα, τραγούδια, κάλαντα, δραστηριότητες. Μια μαγευτική συλλογή με ιστορίες, παραμύθια, ήθη και έθιμα, τραγούδια, κάλαντα, δραστηριότητες, παρουσιάζονται σε αυτό το μοναδικό βιβλίο. Ακόμα η ιστορία της γέννησης του Ιησού και η ιστορία του Αη-Βασίλη. Ένα μοναδικό βιβλίο που θα είναι μια πηγή γνώσης και χαράς για τους μικρούς φίλους του βιβλίου.

Το βιβλίο είναι εκπληκτικό! Δεν θέλω να το αφήσω από τα χέρια μου... Αν και το πήρα λίγο αργά να το διαβάσω, αφού έχει εκδοθεί πάνω από ένα χρόνο, αλλά το συστήνω σε όλους ανεπιφύλακτα.. Ίσως είναι και ένα καλό δώρο για τους αγαπημένους σας αυτές τις γιορτές!

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ

ΧΡΥΣΗΙΔΑ ΔΗΜΟΥΛΙΔΟΥ

Οι τρεις υποσχέσεις που έδωσε στον πατέρα της ήταν αυτό που κράτησε η Μυρτάλη και ρίζωσαν σαν γερό δέντρο στην καρδιά της. Η μοίρα της επέλεξε να έρθει στον κόσμο στις 20 Ιουλίου του 1974 στην Αμμόχωστο, την ημέρα της εισβολής του Αττίλα στην Κύπρο. Οι βομβαρδισμοί και η μυρωδιά του θανάτου ήταν αυτά που υποδέχτηκαν τον ερχομό της. Τα δραματικά γεγονότα που ακολούθησαν έγιναν η αιτία να αφυπνιστεί αργότερα το χάρισμα της συγγραφής που κουβαλούσε μέσα της και σύντομα να γίνει η αγαπημένη συγγραφέας του αναγνωστικού κοινού. Η Μυρτάλη τα έχει πλέον όλα. Φήμη, δόξα, πλούτη, έρωτα. Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύει, μέχρι που οι παρασκηνιακές κινήσεις κάποιων ανθρώπων που αγάπησε την οδηγούν στον όλεθρο και την απόγνωση. Η ίδια βρίσκεται εγκλωβισμένη σ’ έναν εφιάλτη, που ως τότε πίστευε ότι μόνο η συγγραφική της πένα μπορούσε να εμπνευστεί. Οι τρεις υποσχέσεις, όμως, όρκος ιερός, είναι εκείνες που της δίνουν τη δύναμη να παλέψει. Γιατί το Βαρώσι είναι εκεί και την περιμένει…

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ! ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ! ΓΙΟΡΤΑΣΤΕ ΤΑ ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΚΑΙ ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΤΕ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΧΑΛΑΣΕΙ ΤΗΝ ΔΙΑΘΕΣΗ ΣΑΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ... ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΛΕΝΕ ΚΑΘΕ ΠΕΡΣΙ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ, ΟΜΩΣ ΓΙΟΡΤΑΣΤΕ ΤΟ ΦΕΤΟΣ ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!!

Κυριάκος Χαρίτος Το βιβλίο των δικών σου Χριστουγέννων Εικονογράφος: Ντανιέλα Σταματιάδη

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Μα πού πήγαν ο Αϊ-Βασίλης, οι τάρανδοι, ο χιονάνθρωπος, το έλατο και όλος ο θίασος των Χριστουγέννων; Τι κάνει αυτός ο μικρός κοκκινολαίμης, μαζί με μια κούκλα παλιά, ένα κεράκι, μια οικογένεια μυρμηγκιών, έναν ταξιδευτή πιγκουίνο και τόσους άλλους παράξενους χαρακτήρες; Τι συμβαίνει επιτέλους μέσα σ' αυτό το μικρό βιβλίο; Άνοιξε τις σελίδες και θα δεις… Ίσως μέσα βρεις τα δικά σου Χριστούγεννα.

Τα δάκρυα του Θεού

Περιγραφή:

Λένε πως εμάς τις πουτάνες, κάθε φορά που ο Θεός μάς βλέπει δακρύζει... Δακρύζει από ντροπή, μια και σε μας δεν περισσεύει. Mα αν ο Θεός δακρύζει, ο Θάνατος μας χρωστάει! Oνομάζομαι Eυγενία Φράνκου και είμαι πλέον ογδόντα χρονών. Tα τελευταία τριάντα χρόνια ζω σε μια μικρή γραφική πόλη της Bόρειας Eλλάδας, όπου χαίρω απέραντου σεβασμού, όχι μόνο από την οικογένειά μου, αλλά και από όλους τους κατοίκους. Kανείς δε γνωρίζει ότι πίσω από το αξιότιμο όνομά μου κρύβεται το Tζενάκι, η Tζενάρα, η μαντάμ Tζένη, που πολλά χρόνια πριν ήταν το πρώτο όνομα της Tρούμπας. Tι; Δε γνωρίζετε την Tρούμπα; A, τότε, φίλτατε, πρέπει να είστε πολύ νέος. Πάρα πολύ νέος. Oι γονείς σας όμως σίγουρα θυμούνται αυτή τη γειτονιά του Πειραιά, που κάποτε υπήρξε θρύλος. Kι ενώ πίστευα ότι είχα λησμονήσει το παρελθόν μου, εκείνο, καθώς φαίνεται, δε με ξέχασε και μετά από τόσα χρόνια χτύπησε ξαφνικά την πόρτα μου, δημιουργώντας το μεγαλύτερο δίλημμα της ζωής μου: να φανερώσω ποια πραγματικά είμαι ή να κομματιάσω την ερωτευμένη καρδιά της εγγονής μου, του μόνου ανθρώπου που αγάπησα όσο τίποτε άλλο στον κόσμο... εκτός από εκείνον... Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=gQiNGv5aoes

Συμβουλές συγγραφής από εννέα λογοτέχνες

Με αφορμή την έκδοση στη Μεγάλη Βρετανία του δοκιμίου του Αμερικανού μυθιστοριογράφου Ελμορ Λέοναρντ «δέκα κανόνες για το γράψιμο», η εφημερίδα «Guardian» ζήτησε από γνωστούς συγγραφείς να αποκαλύψουν μερικά από τα «μυστικά του επαγγέλματος», να προσφέρουν, μέσα από την προσωπική τους πείρα, συμβουλές προς επίδοξους συναδέλφους τους.

Ελμορ Λέοναρντ
Απόφυγε τους προλόγους

- Ποτέ μην ξεκινάς ένα βιβλίο με τον καιρό. Αν θέλεις μόνο να δημιουργήσεις ατμόσφαιρα, και όχι να περιγράψεις την αντίδραση ενός ήρωα στις καιρικές συνθήκες, δεν πρέπει να μακρηγορείς. Ο αναγνώστης θα γυρίσει σελίδα ψάχνοντας για ανθρώπους. Υπάρχουν εξαιρέσεις. Αν τυχαίνει να είσαι ο Μπάρι Λόπεζ, που βρίσκει περισσότερους τρόπους από έναν Εσκιμώο για να περιγράψει τον πάγο και το χιόνι στο βιβλίο του Arctic Dreams, τότε μπορείς να κάνεις όσο ρεπορτάζ θέλεις για τον καιρό.

- Να αποφεύγεις τους προλόγους: ενδέχεται να είναι βαρετοί, ιδίως ένας πρόλογος που ακολουθεί μια εισαγωγή που ακολουθεί ένα προοίμιο. Βέβαια, αυτά συνήθως τα συναντάμε στα δοκίμια. Ο πρόλογος σε ένα μυθιστόρημα είναι η «πίσω ιστορία» και αυτήν μπορείς να την βάλεις οπουδήποτε. Υπάρχει ένας πρόλογος στο βιβλίο του Τζον Στάινμπεκ «Γλυκιά Πέμπτη», αλλά αυτός είναι μια χαρά γιατί ο ήρωας του βιβλίου επισημαίνει ακριβώς τους κανόνες που υποστηρίζω. Λέει: «Μ’ αρέσει η πολλή κουβέντα σ’ ένα βιβλίο και δεν μ’ αρέσει να μου λένε πώς είναι ο τύπος που μιλάει. Θέλω να καταλάβω πώς είναι από τον τρόπο που μιλάει».

- Ποτέ μη χρησιμοποιείς άλλο ρήμα από το «είπε» στους διαλόγους. Η φράση του διαλόγου ανήκει στον ήρωα· το ρήμα είναι ο συγγραφέας που χώνει τη μύτη του. Αλλά το «είπε» είναι λιγότερο παρεμβατικό από το «αποφάνθηκε», «προειδοποίησε», «μούγκρισε». Κάποτε έτυχε να δω μια φράση διαλόγου που η Μαίρη Μακάρθι την ολοκλήρωνε με το ρήμα «νουθέτησε» και σταμάτησα να διαβάζω για να πάω να βρω το λεξικό.

- Ποτέ μη χρησιμοποιείς ένα επίρρημα για να προσδιορίσεις το ρήμα «είπε»... αποκρίθηκε πένθιμα. Το να χρησιμοποιείς επίρρημα μ’ αυτό τον τρόπο (ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο) είναι θανάσιμο αμάρτημα. Ο συγγραφέας εκτίθεται έτσι, χρησιμοποιώντας μια λέξη που διακόπτει τον ρυθμό της συνομιλίας.

- Κράτα υπό έλεγχο τα θαυμαστικά σου. Επιτρέπονται μόνο δύο τρία σε κάθε 100.000 λέξεις πρόζας. Αν έχεις βέβαια την ικανότητα να παίζεις με τα θαυμαστικά όπως ο Τομ Γουόλφ, μπορείς να τα ρίχνεις μέσα με το τσουβάλι.

- Ποτέ μη χρησιμοποιείς τη λέξη «ξαφνικά». Αυτός ο κανόνας δεν χρειάζεται εξήγηση. Εχω παρατηρήσει ότι οι συγγραφείς που χρησιμοποιούν το «ξαφνικά» έχουν μια τάση ακράτειας με τα θαυμαστικά τους.

- Να χρησιμοποιείς με μεγάλη φειδώ τις τοπικές διαλέκτους, τις ντοπιολαλιές. Από τη στιγμή που θα αρχίσεις να γράφεις τις λέξεις φωνητικά και να φορτώνεις τις σελίδες με αποστρόφους, δεν θα μπορείς να σταματήσεις.

- Να αποφεύγεις τις λεπτομερείς περιγραφές των ηρώων. Στο «Λόφοι σαν άσπροι ελέφαντες» του Ερνεστ Χέμινγουεϊ, πώς είναι «ο Αμερικανός και η κοπέλα μαζί του»; «Εκείνη έβγαλε το καπέλο της και το άφησε πάνω στο τραπέζι». Αυτή είναι η μοναδική αναφορά στην εμφάνιση των προσώπων που υπάρχει στο αφήγημα.

- Μην περιγράφεις με λεπτομέρειες τόπους και πράγματα, εκτός κι αν είσαι η Μάργκαρετ Ατγουντ που μπορεί να ζωγραφίζει τοπία με λέξεις. Σίγουρα δεν θέλεις περιγραφές που να σταματούν τη δράση, να καθηλώνουν τη ροή της ιστορίας.

- Δοκίμασε να παραλείψεις τα μέρη που ο αναγνώστης τείνει να «πηδάει». Σκέψου τι πηδάς εσύ όταν διαβάζεις ένα μυθιστόρημα: πυκνές παραγράφους που βλέπεις ότι έχουν υπερβολικά πολλές λέξεις μέσα τους.

Ο πιο σημαντικός κανόνας είναι αυτός που συνοψίζει τους δέκα: Αν αυτό που έγραψα μοιάζει με γραπτό, το ξαναγράφω.

Νιλ Γκάιμαν
Τέλειωσε ό,τι γράφεις

- Γράψε

- Βάλε τη μια λέξη μετά την άλλη. Βρες τη σωστή λέξη, γράψε την.

- Τελείωσε αυτό που γράφεις. Ο,τι κι αν πρέπει να κάνεις για να το τελειώσεις, τελείωσέ το.

- Παράτησέ το για λίγο. Διάβασέ το προσποιούμενος ότι ποτέ πριν δεν το είχες διαβάσει. Δείξε το σε φίλους που σέβεσαι τη γνώμη τους.

- Θυμήσου: Οταν άνθρωποι σου λένε ότι κάτι δεν πάει καλά έχουν σχεδόν πάντα δίκιο. Οταν σου λένε ακριβώς τι δεν είναι σωστό και πώς να το διορθώσεις, κάνουν σχεδόν πάντα λάθος.

- Διόρθωσέ το. Να θυμάσαι ότι, αργά ή γρήγορα, προτού καταφέρεις να φτάσεις στην τελειότητα, θα αναγκαστείς να το αφήσεις και να προχωρήσεις παρακάτω. Η τελειότητα είναι σαν να κυνηγάς τον ορίζοντα.

- Να γελάς με τα δικά σου αστεία.

- Ο κύριος κανόνας για το γράψιμο είναι ότι αν το κάνεις με αρκετή σιγουριά και αυτοπεποίθηση, σου επιτρέπεται να κάνεις οτιδήποτε σ’ αρέσει. (Αυτό μπορεί να είναι κανόνας και για τη ζωή.) Γράψε λοιπόν την ιστορία σου όπως χρειάζεται να γραφτεί. Γράψε την τίμια και πες την όσο καλύτερα μπορείς. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν άλλοι κανόνες που να έχουν σημασία.

Τζόις Κάρολ Οουτς
Ο «ιδανικός αναγνώστης»

- Μην προσπαθείς να προβλέψεις τον «ιδανικό αναγνώστη» - μπορεί να υπάρχει αλλά τώρα διαβάζει κάτι άλλο.

- Γίνε ο δικός σου επιμελητής και κριτικός. Με κατανόηση, αλλά ανελέητος.

- Εκτός κι αν γράφεις κάτι πολύ αβανγκάρντ -πολύ μπερδεμένο, απόκοσμο, «σκοτεινό»- έχε τον νου σου στη δυνατότητα να χωρίζεις το κείμενο σε παραγράφους.

- Εκτός κι αν γράφεις κάτι πολύ μεταμοντέρνο -προκλητικό, με πολλή αυτοσυναίσθηση και αυτοεξέταση- έχε τον νου σου στη δυνατότητα να χρησιμοποιείς απλές λέξεις αντί για μακροσκελείς και εξεζητημένες.

- Θυμήσου τον Οσκαρ Γουάιλντ: «Η λίγη ειλικρίνεια είναι επικίνδυνη και η πολλή είναι απολύτως θανάσιμη».

- Η καρδιά σου ας είναι ανάλαφρη και αισιόδοξη. Αλλά να περιμένεις το χειρότερο.

Ρίτσαρντ Φορντ
Μη διαβάζεις κριτικές

- Παντρέψου κάποια που αγαπάς και που πιστεύει ότι είναι καλή ιδέα να είσαι συγγραφέας, και μην κάνεις παιδιά.

- Μη διαβάζεις τις κριτικές για σένα.

- Μη γράφεις κριτικές (η κρίση σου θα είναι πάντα χρωματισμένη).

- Μην καβγαδίζεις με τη σύζυγό σου νωρίς το πρωί και αργά το βράδυ.

- Μην πίνεις όταν γράφεις.

- Μη γράφεις επιστολές σε εφημερίδες.

- Μην εύχεσαι τα χειρότερα για τους συναδέλφους σου.

- Προσπάθησε να βλέπεις την καλοτυχία άλλων σαν ενθάρρυνση σε σένα.

- Μην ανέχεσαι καμιά βλακεία αν μπορείς να το αποφύγεις.

Ιαν Ράνκιν
Να μην εγκαταλείπεις

- Διάβαζε πολύ, γράφε πολύ.

- Μάθε να είσαι αυτοκριτικός και ποια κριτική να αποδέχεσαι.

- Να είσαι επίμονος.

- Να έχεις μια ιστορία που να αξίζει να την πεις.

- Μην εγκαταλείπεις.

- Να είσαι τυχερός και να παραμείνεις.

Π. Ντ. Τζέιμς
Οι λέξεις, η πρώτη ύλη

- Αύξησε το λεκτικό δυναμικό σου. Οι λέξεις είναι η πρώτη ύλη μας.

- Διάβαζε πολύ αλλά εκλεκτικά. Το κακό γράψιμο είναι μεταδοτικό.

- Μόνο με το γράψιμο αναπτύσσουμε το δικό μας στυλ.

- Γράψε αυτό που έχεις ανάγκη να γράψεις, όχι αυτό που είναι δημοφιλές ή που νομίζεις πως θα πουλήσει.

- Ανοιξε το μυαλό σου σε νέες εμπειρίες, ιδιαίτερα στη μελέτη άλλων ανθρώπων. Τίποτα απ’ όσα συμβαίνουν σε έναν συγγραφέα δεν πηγαίνει χαμένο.

Ντέιβιντ Χέαρ
Περί στυλ

- Γράφε μόνο όταν έχεις κάτι να πεις.

- Ποτέ μη δέχεσαι συμβουλές από κάποιον που δεν επενδύει στο αποτέλεσμα.

- Το στυλ είναι η τέχνη να βγάζεις τον εαυτό σου απέξω, όχι να βάζεις τον εαυτό σου μέσα.

- Αν κανένας δεν θέλει να ανεβάσει το έργο σου, ανέβασέ το εσύ.

- Τα αστεία είναι σαν τα χέρια και τα πόδια για έναν ζωγράφο. Μπορεί να μην είναι ακριβώς αυτό που θέλεις να κάνεις, αλλά πρέπει να μπορείς να τα σχεδιάζεις καλά.

- Το θέατρο ανήκει πρωταρχικά στους νέους.

- Ποτέ κανένας δεν έχει επιτύχει συνοχή και συνέπεια ως σεναριογράφος.

- Ποτέ μην πηγαίνεις σε τηλεοπτικό πάρτι διασημοτήτων που διαφημίζεται ως λογοτεχνική εκδήλωση.

- Ποτέ μην παραπονιέσαι ότι δεν σε καταλαβαίνουν. Μπορείς να επιλέξεις να είσαι κατανοητός ή να μην είσαι.

Τζάνετ Γουίντερσον
Απόλαυσέ το

- Κάτσε να δουλέψεις. Η έλλειψη πειθαρχίας σημαίνει έλλειψη ελευθερίας.

- Ποτέ μη σταματάς αν κολλήσεις. Γύρνα σελίδα και γράψε κάτι άλλο. Ποτέ μη σταματάς εντελώς.

- Να αγαπάς αυτό που κάνεις.

- Να είσαι έντιμη(ος) με τον εαυτό σου. Αν δεν είσαι καλή(ος), δέξου το. Αν η δουλειά που κάνεις δεν είναι καλή, δέξου το.

- Μην επιμένεις στην κακή δουλειά. Αν ήταν κακή όταν μπήκε στο συρτάρι, θα είναι το ίδιο κακή όταν την βγάλεις από κει.

- Αγνόησε όποιον δεν σέβεσαι.

- Μη δίνεις σημασία σε κανέναν που έχει προκαταλήψεις ως προς τα φύλα. Πολλοί άνδρες εξακολουθούν να πιστεύουν ότι οι γυναίκες δεν διαθέτουν φαντασία του φλογερού είδους.

- Να είσαι φιλόδοξη(ος) για τη δουλειά σου. όχι για την ανταμοιβή.

- Εχε εμπιστοσύνη στη δημιουργικότητά σου.

- Απόλαυσε τη δουλειά σου!

Ρόντι Ντόιλ
Δώσε πρώτα τίτλο

- Μην τοποθετείς τη φωτογραφία του αγαπημένου σου λογοτέχνη πάνω στο γραφείο, ιδιαίτερα αν είναι κάποιος που αυτοκτόνησε.

- Γέμιζε τις σελίδες όσο πιο γρήγορα γίνεται - με διπλά διαστήματα ή γράφοντας σε κάθε δεύτερη γραμμή. Κάθε καινούργια σελίδα να την βλέπεις σαν έναν μικρό θρίαμβο.

- Μέχρι να φτάσεις στη σελίδα 50. Ηρέμησε τότε και άρχισε να ανησυχείς για την ποιότητα. Νιώσε άγχος - αυτή είναι η δουλειά σου.

- Δώσε έναν τίτλο στο έργο σου όσο γρηγορότερα γίνεται. Ο Ντίκενς ήξερε ότι το «Ο Ζοφερός Οίκος» θα λεγόταν έτσι πριν το γράψει.

- Περιόρισε το σερφάρισμα στο Ιντερνετ σε δυο τρεις ιστοσελίδες τη μέρα. Μην πλησιάζεις τους διαδικτυακούς βιβλιοφάγους, εκτός κι αν κάνεις έρευνα.

- Επιτρέπεται να έχεις ένα λεξικό συνωνύμων, αλλά κρύψε το κάπου. Το πιθανότερο είναι οι λέξεις που σου έρχονται στο μυαλό να κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους - π.χ. «άλογο», «έτρεξε», «είπε».

- Μπορείς ενίοτε να υποκύπτεις στον πειρασμό. Να σφουγγαρίσεις το πάτωμα, να απλώσεις τα πλυμένα. Είναι έρευνα.

- Επιτρέπεται να αλλάζεις γνώμη. Οι καλές ιδέες συχνά δολοφονούνται από τις καλύτερες. Κάποτε έγραφα ένα μυθιστόρημα για ένα μουσικό συγκρότημα ονόματι Partitions. Κι έπειτα αποφάσισα να το τιτλοφορήσω The Commit-ments.

- Μην ψάχνεις στο Amazon.com για το βιβλίο που δεν έγραψες ακόμα.

- Μπορείς να περνάς μερικά λεπτά κάθε μέρα σχεδιάζοντας το βιογραφικό σου σημείωμα του εξωφύλλου - «Μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στην Καμπούλ και τη Γη του Πυρός». Αμέσως μετά όμως να επιστρέφεις στη δουλειά.

πηγη:http://tvxs.gr/news/βιβλίο/συμβουλές-γραψίματος-από-εννέα-λογοτέχνες

ΕΤΣΙ, ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΣΟΥ

ΝΑΤΑΛΙΑ ΓΕΡΜΑΝΟΥ

Ο Μάνος κοίταξε την κοπέλα που είχε μείνει μέσα στο αυτοκίνητο. Φαινόταν χαμένη στις σκέψεις της, κουκουλωμένη σε ένα χοντρό πορτοκαλί μπουφάν. Είχε σκιστά ελαφίσια μάτια και σκούρα, κοντοκουρεμένα μαλλιά. Την κοιτούσε σαν μαγνητισμένος, χωρίς κι αυτός να μπορεί να καταλάβει το γιατί. Δεν ήταν η ομορφιά της που τον έκανε έτσι, κάτι άλλο ήταν, κάτι που δεν μπορούσε να το εξηγήσει. Λες και την ήξερε από κάπου – αλλά όχι, αποκλείεται, θα το θυμόταν. Σαν να είχε λάβει το μήνυμα, σαν κάποιος να είχε φωνάξει σιωπηλά το όνομά της, η κοπέλα σήκωσε τα μάτια της προς το μέρος του. Τον κοίταξε. Ύψωσε ελαφρά τα φρύδια της κι ύστερα στράφηκε απότομα αλλού. Αλλά για λίγο. Σύντομα τα βλέμματά τους διασταυρώθηκαν ξανά. Τους χώριζε ένα πεζοδρόμιο και μια τζαμαρία, αλλά ήταν σαν να μην τους χώριζε τίποτα. Η Έλλη και ο Μάνος κοιτάχτηκαν για πρώτη φορά στη ζωή τους.Θα μπορούσε να είναι μια κλασική ροζ ερωτική ιστορία. Αλλά δεν είναι.
Πολύ απλά, γιατί αυτός ο έρωτας δεν έχει τέτοια απόχρωση· έχει το κόκκινο του πάθους και το μαύρο του μίσους.
Για χάρη της Έλλης ο Μάνος θα κινδυνέψει πολύ, όπως κινδυνεύουμε πάντα όταν ερωτευόμαστε μέχρι θανάτου. Θα παλέψει με εχθρούς ορατούς και αόρατους, ακόμα και με την ίδια τη συνείδησή του.
Και για χάρη του Μάνου, η Έλλη θα τινάξει την «τέλεια» ζωή της στον αέρα. Και θα αρχίσει πάλι απ’ το μηδέν.
Κανονικά, μια τέτοια αγάπη αξίζει να σωθεί.
Θα σωθεί; Μακάρι…

Μια γυναίκα σεμνή, αλλά ταυτόχρονα γοητευτική είναι η Σοφία. Σε κοιτάει στα μάτια όταν της μιλάς και σχεδόν πάντα παίρνεις απάντηση στην ερωτησή σου. Μια συγγραφέας που τα κατάφερε να εκτινάξει τις πωλήσεις των βιβλίων της, μια συγγραφέας, η οποία έχει ακόμα πάρα πολλά να μας δώσει…
Τη Σοφία Βόικου τη γνωρίζει πολύς κόσμος μέσα από τα βιβλία της. Θα ήθελα να μου μιλήσετε όχι για τη συγγραφέα αλλά για τον άνθρωπο Σοφία. Τι ελπίζει, τι φοβάται, πότε έρχεται σε δύσκολη θέση, κατά πόσο τηρεί τα προσχήματα… Και για να καταλήξω στην ουσία του ερωτήματος μου… πιστεύετε πως οι συγγραφείς είναι «φυσιολογικοί» άνθρωποι;
«Φυσιολογικοί» άνθρωποι δεν είναι σίγουρα οι συγγραφείς… όπως και κανείς καλλιτέχνης δεν είναι «φυσιολογικός». Για να ασχοληθείς με την τέχνη, θεωρώ ότι πρέπει να έχεις άλυτα θέματα με τον εαυτό σου, να έχεις να δώσεις εσωτερικές μάχες και σίγουρα να μην τα έχεις βρει με τον εαυτό σου. Για το λόγο αυτό, στρέφεσαι στην τέχνη ή στη συγγραφή… για να εκφραστείς, να βρεις λύσεις, να συγκρουστείς, να αναμετρηθείς…
Η Σοφία θέλει να ελπίζει σε ένα ασφαλέστερο αύριο, φοβάται το θάνατο, απεχθάνεται τους αποχωρισμούς, εκνευρίζεται όταν δεν την σέβονται, είναι ένα ελεύθερο μυαλό που ορισμένες φορές πιέζεται αφόρητα κάτω από τα ‘πρέπει’ της ελληνικής κοινωνίας. Εδώ και σαράντα χρόνια ψάχνει να βρει τον εαυτό της, αλλά απ’ό,τι φαίνεται δεν έχει καταφέρει ακόμα να τον βρει.

Τώρα θα φέρω στην επιφάνεια της κουβέντας μας τη σύγκριση. Η τελευταία παρουσίαση του μυθιστορήματος «Πικρό γλυκό λεμόνι» στο «Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης» στην Αθήνα και η παρουσίαση πριν από λίγους μήνες σε ένα βιβλιοπωλείο της οδού Βασιλίσσης Όλγας στη Θεσσαλονίκη.

Θεωρώ ότι δεν είχαν ιδιαίτερες διαφορές οι δύο παρουσιάσεις. Το κοινό και στις δύο περιπτώσεις ήταν ένθερμο, η φιλοξενία των διοργανωτών άψογη, οι ομιλητές (τόσο ο κ. Πολυράκης στην Αθήνα όσο και η κ. Μαυρογένη στην Αθήνα) κάλυψαν πλήρως το βιβλίο, ο Γιώργης Κοντοπόδης στη Θεσσαλονίκη και ο Γιώργος Καραμίχος στην Αθήνα απέδωσαν υπέροχα τα αποσπάσματα από το βιβλίο.
Βάζω ένα μικρό συν ωστόσο στην παρουσίαση της Αθήνας (αν και Θεσσαλονικιά) γιατί ένα μεγάλο μέρος του κοινού είχε ήδη διαβάσει το βιβλίο οπότε η παρουσίαση ήταν θα έλεγα «διαδραστική».

Και συνεχίζω… Εκδίδετε τα βιβλία σας σε έναν από τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους της πατρίδας μας. Η πορεία σας θα ήταν διαφορετική αν συνεργαζόσασταν με «μικρότερους» εκδοτικούς οίκους της Θεσσαλονίκης ή της Αθήνας.

Σίγουρα. Ο εκδοτικός οίκος παίζει σημαντικό ρόλο στην προώθηση του έργου ενός συγγραφέα. Από την πρώτη μέρα που θα κυκλοφορήσει ένα βιβλίο μου, βρίσκεται σχεδόν σε όλα τα βιβλιοπωλεία της χώρας. Και γι’αυτό οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στις εκδόσεις «Ψυχογιός». Είναι ένα μεγάλο συν, αλλά δεν είναι το παν.

Περί έρωτος… η συνέχεια κυρία Βόικου! Υπάρχουν άραγε πολλά ερωτικά μοτίβα στην εποχή μας τα οποία ο συγγραφέας θα μπορούσε να προκρίνει, να αναπτύξει και να δημιουργήσει εικόνες και συναισθήματα; Είδα και θαύμασα από κοντά την πολύ ωραία – και μακρόχρονη – σχέση που έχετε με το σύζυγό σας. Το δικό σας θεματικό ερωτικό μοτίβο θα πουλούσε, αν αποτυπωνόταν στο χαρτί;

Δεν νομίζω. Με το σύζυγό μου πράγματι έχουμε μια μακροχρόνια σχέση, η οποία βασίζεται σαφώς στην αγάπη αλλά κυρίως στο σεβασμό της προσωπικότητας του άλλου. Η αγάπη όμως και ο σεβασμός δεν είναι ακραία συναισθήματα.
Σ’ένα βιβλίο ο αναγνώστης (βάζω και τον εαυτό μου μέσα) δεν θέλει να διαβάσει για το καθημερινό. Θέλει να κάνει την υπέρβαση. Να ζήσει αυτό που ίσως δεν πρόκειται να ζήσει ποτέ στην πραγματική ζωή γιατί αυτό είναι προνόμιο των λίγων. Θέλει έντονα πάθη, τραγικούς έρωτες, απαγορευμένες σχέσεις… Τέτοιους έρωτες βάζω κι εγώ στα βιβλία μου παθιασμένους, ανεκπλήρωτους, καταστροφικούς. Υπάρχει βέβαια πάντα και μία σχέση που βασίζεται στην αγάπη αλλά αφορά συνήθως τους δευτερεύοντες ήρωες.

Γιατί έχω τη βεβαιότητα πως μπορείτε να μου μιλήσετε και περί θανάτου και να μου πείτε μάλιστα και ενδιαφέροντα πράγματα;

Τον φοβάμαι τον θάνατο. Δυστυχώς δεν έχω συμφιλιωθεί μαζί του παρά τις φιλότιμες προσπάθειες μου. Υπήρξε εποχή που μου είχε γίνει έμμονη ιδέα. Φοβόμουν ότι θα έρθει απρόσκλητος και δεν θα έχω προλάβει να κάνω τα πράγματα που θέλω, να ζήσω τη ζωή που θέλω. Το έχω φιλοσοφήσει εντέλει πολύ το πράγμα και κατέληξα στο απλό συμπέρασμα: αφού δεν μπορώ να τον αποφύγω, ας ζήσω τουλάχιστον όσο καλύτερα μπορώ τη ζωή μου. Όταν θα έρθει να με συναντήσει ο θάνατος, δεν θέλω να έχω αφήσει χρέη με τη ζωή.

Φαντάζομαι – είμαι σχεδόν σίγουρος – πως δεν είστε καλή στις δημόσιες σχέσεις. Υπάρχουν όμως μυθιστορήματα – και «συγγραφείς» – που πάνε «μπροστά» με τις δημόσιες σχέσεις. Τι θα έλεγε η Σοφία Βόικου στους παραπάνω «δημιουργούς»;

Έχω ένα θέμα με τις δημόσιες σχέσεις, είναι αλήθεια. Δεν θεωρώ όμως ότι ένας συγγραφέας πηγαίνει μπροστά μόνο με δημόσιες σχέσεις. Ένα μυθιστόρημα μπορεί αλλά όχι ένας συγγραφέας που για πολλά χρόνια τον ακολουθεί πιστά το κοινό και αγοράζει τα βιβλία του.
Προφανώς, το κοινό έχει βρει κάτι στα βιβλία ενός συγκεκριμένου συγγραφέα: τη φυγή από τη μίζερη καθημερινότητα, τον έρωτα που ονειρεύεται…
Επιμένω ότι κανείς δημιουργός, κανείς εκδότης και καμιά διαφήμιση δεν μπορεί να υποχρεώσει έναν αναγνώστη να αγοράσει ένα βιβλίο.

Το «Πικρό γλυκό λεμόνι». Για μένα μια ωραία ιστορία γραμμένη λογοτεχνικά. Μία καταπληκτική γραφή, η γραφή σας! Για σας τι ήταν αυτό το μυθιστόρημα;

Κάθε μου μυθιστόρημα είναι η προσωπική μου ψυχοθεραπεία. Η φυγή μου από τη δύσκολη καθημερινότητα. Μέσα από τους ήρωες μου ζω χιλιάδες ζωές που δεν θα είχα ποτέ τη δυνατότητα να ζήσω.
Όσον αφορά το «Πικρό Γλυκό Λεμόνι» ήταν το ταξίδι μου σε μια άγνωστη πτυχή της ελληνικής ιστορίας.

Μια σύντομη αποτίμηση για αυτό που σας πρόσφεραν τα προηγούμενα μυθιστορήματα σας;

Ταξίδια στον ίδιο μου τον εαυτό, απόδραση από την καθημερινότητα, περισσότερους γνωστούς και αρκετή αναγνωρισιμότητα.

9. Θα ήθελα να μου πείτε κάτι – αν ήταν συγκεκριμένο τόσο το καλύτερο – που δε θα λέγατε ποτέ σε μία συνέντευξη.
Απεχθάνομαι το πρωινό ξύπνημα. Προφανώς δεν ενδιαφέρει κανέναν αναγνώστη αυτό, αλλά να που το είπα!

Κι ένα κομπλιμέντο για το οποίο μετανιώσατε…

Δεν κάνω εύκολα κομπλιμέντα… ούτε μ’αρέσει να κολακεύω τους ανθρώπους… οπότε ό,τι κομπλιμέντο έχω πει, είμαι σίγουρη γι’αυτό κι έτσι δεν το έχω μετανιώσει… τουλάχιστον μέχρι στιγμής.

Τι λένε οι στίχοι του αγαπημένου σας τραγουδιού και ποια η ιστορία της λατρεμένης σας κινηματογραφικής ταινίας;

“Non, je ne regrette rien”, όπως τραγουδάει η λατρεμένη μου Εντίθ Πιαφ. «Όχι, δεν μετανιώνω για τίποτα». Είναι ένα από τα μότο που έχω στη ζωή μου.
Το άλλο μότο που έχω στη ζωή μου είναι το «Αύριο ξημερώνει μια νέα μέρα». Η τελευταία ατάκα της Σκάρλετ Ο’Χάρα στην ταινία «Όσα παίρνει ο άνεμος». Λατρεμένη ταινία που όσες φορές κι αν την έχω δει, δεν βαριέμαι να την βλέπω.

Περπατάτε καθημερινά στην Βασιλίσσης Όλγας, στη Μαρτίου, στην Αλεξανδρείας… Κινείστε και δράτε στη Θεσσαλονίκη μας! Πως καταφέρνετε να συλλάβετε την έμπνευση του επόμενου και του μεθεπόμενου… και να την φυλακίσετε;

Νομίζω ότι την έμπνευση δεν την κυνηγάς. Αυτή σε κυνηγάει. Έρχεται τις πιο ανύποπτες στιγμές. Προσπαθείς να την πιάσεις κι εκείνη ξεφεύγει. Θέλεις να την αποφύγεις κι εκείνη έρχεται και κολλάει επάνω σου και ζητάει πεισματικά να την αποτυπώσεις στο χαρτί. Ποτέ δεν σε ρωτάει. Είναι πολύ εγωίστρια και κάνει πάντα ό,τι θέλει.

Αφού σας ευχαριστήσω θα ήθελα να κλείσουμε κάπως διαφορετικά. Την τελευταία ερώτησή θα ήθελα να την υποβάλετε στον σύζυγό σας. Θα χαρούμε πολύ να μάθουμε πώς βλέπει με τα δικά του μάτια τη συγγραφέα, τη γυναίκα, τον άνθρωπο…

Δυστυχώς δεν είναι εδώ δίπλα μου για να απαντήσει αυτή τη στιγμή.
Είμαι όμως σίγουρη ότι θα σας απαντούσε ότι είμαι μια πανέμορφη γυναίκα, μια υπέροχη σύζυγος, μια αξιόλογη συγγραφέας, μια μοναδική ύπαρξη…
Ή τουλάχιστον εγώ θα ήθελα να πει αυτά… αλλά αφού δεν είναι εδώ, μπορώ να βάζω στο στόμα του ό,τι θέλω…

13.000 φράγκα. Σ αυτή την τιμή πούλησε ο Μουθάνα Μόχσεν τις κόρες του Ζάνα, 15 ετών, και Νάντια, 14 ετών. Από πατέρα Υεμενίτη και Βρετανίδα μητέρα, η Ζάνα και η Νάντια ζούσαν στην Αγγλία. Κι ενώ ξεκίνησαν για τις διακοπές των ονείρων τους, βρέθηκαν ξαφνικά παντρεμένες παρά τη θέλησή τους σ ένα μακρινό χωριό της Υεμένης. Αναγκάστηκαν να υποστούν κάθε είδους βία και ταπεινώσεις. Η Ζάνα, μετά από σκληρό αγώνα που κράτησε οχτώ ολόκληρα χρόνια, κατάφερε να ξεφύγει. Η Νάντια όμως και τα παιδιά της εξακολουθούν να παραμένουν αιχμάλωτοι...
Η Ζάνα και η μητέρα της ορκίστηκαν να τους βγάλουν από την Υεμένη. Σ αυτό το βιβλίο η Ζάνα διηγείται την ιστορία της και τη μάχη που δίνει για να ελευθερώσει τη Νάντια.

Πουλημένες

Επιλέξτε για μεγέθυνση

Συγγραφείς: Ζάνα Μόχσεν- Άντριου Κροφτς Εκδότης: Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη Μετάφραση: Κοκκίνου, Βασιλική Αριθμός Σελίδων: 358 Έτος Έκδοσης: 01-1993 Βάρος: 540 g

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΗΜΑΔΙ

ΣΟΦΙΑ ΒΟΪΚΟΥ

Αργυρώ στο κορμί της από γεννησιμιού της είναι ένας οιωνός. Στο εξής θα καθορίζει τα βήματά της και θα χαράζει την πορεία της στη ζωή. Από την καταστροφή της Σμύρνης και την απώλεια των γονιών της θα βρεθεί στη Θεσσαλονίκη και θα ζήσει την προσφυγιά, για να καταλήξει σε οίκο ανοχής στην Αθήνα. Η γνωριμία της με τον κόμη Φαμπιέν ντε Φοντέν θα την οδηγήσει στο Παρίσι του Μεσοπολέμου, όπου θα γίνει η μούσα όλων των μεγάλων καλλιτεχνών της εποχής: Πάμπλο Πικάσο, Σαλβαδόρ Νταλί, Αντρέ Μπρετόν, Χένρι Μίλερ. Ακόμα και ο φλεγματικός Τζέιμς Τζόις θα υποκύψει στη γοητεία της. Θα ακολουθήσει η μεταπολεμική Νέα Υόρκη όπου η Αργυρώ, ως διάσημη γκαλερίστα, θα αναδείξει τους καλλιτέχνες που θα σφραγίσουν το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα. Το κόκκινο σημάδι θα συνεχίσει να της στέλνει μηνύματα. Μια πρόσκληση εγκαινίων, μια χαμένη φωτογραφία, μια απρόσμενη συνάντηση, και η Αργυρώ θα ’ρθει αντιμέτωπη με κομμάτια της ύπαρξής της που και η ίδια αγνοούσε. 

Παρασκευή 20.12.2013 / Ώρα 19:00
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ(ΛΕΩΦ. ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ 2) - ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ

	Αγγελική Νικολούλη Θάνατος με χείλη κόκκινα, εκδόσεις Καστανιώτη

Οι εκδόσεις Καστανιώτη και ο IANOS παρουσιάζουν το βιβλίο Θάνατος με χείλη κόκκινα της Αγγελικής Νικολούλη στο MAKEDONIA PALACE HOTEL, αίθουσα ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ. Θα μιλήσουν: Κώστας Μπλιάτκας δημοσιογράφος-συγγραφέας, Τραϊανός Χατζηδημητρίου δημοσιογράφος.


Μια άγρια νύχτα του χειμώνα, σ’ ένα ερημικό ορεινό χωριό, μια νεαρή γυναίκα διαπράττει αποτρόπαιο έγκλημα. Με δαιμονικό σχέδιο καλύπτει το φόνο και μπαίνει σε δρόμο χωρίς επιστροφή. Λίγα χρόνια μετά, ένας μάρτυρας βλέπει μια λεπτή σιλουέτα να σκάβει βαθιά στο σκοτάδι και το αίμα του παγώνει...
Η Αθήνα ζει στους ρυθμούς των Χριστουγέννων. Μια δημοσιογράφος δέχεται μεταμεσονύχτιο τηλεφώνημα από δικηγόρο. Της αποκαλύπτει την εξαφάνιση ενός νέου και δυναμικού επιχειρηματία και ζητά να την ερευνήσει. Μαύρο σύννεφο καλύπτει το παρελθόν του γοητευτικού άντρα. Μια ομίχλη μυστηρίου που πυκνώνει συνεχώς γύρω από ατιμώρητα εγκλήματα. Η έρευνα ξεκινά και οι ιστορίες μπλέκονται και γίνονται μία. Οι παίκτες εναλλάσσονται σ’ ένα παιχνίδι θανάτου όπου όλα είναι ανοιχτά.
Μια αληθινή περιπέτεια που ξεπερνά τη φαντασία. Μια αγωνιώδης αναζήτηση, με καλοστημένες παγίδες και ανατροπές που κόβουν την ανάσα. Ένα βιβλίο για τα λυσσαλέα πάθη και τα άγρια ένστικτα.
Από τη συγγραφέα του μπεστ σέλερ Ονειρεύτηκα το δολοφόνο σου.
Χορηγός: MAKEDONIA PALACE HOTEL