ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ ΒΑΗΝΑ

Η Ελένη Βαηνά γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Αποφοίτησε από το τμήμα οικονομικών σπουδών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και από τη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Θράκης. Σήμερα εργάζεται στο γραφείο ευρέσεως εργασίας PLUS+, που διατηρεί η ίδια.Βιβλία της κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Λιβάνη, καθώς και από τις εκδόσεις Διόπτρα.
Την ευχαριστώ πολύ προσωπικά για την συνέντευξη που δέχθηκε να μου παραχωρήσει και να της ευχηθώ κάθε επιτυχία.

1.      Κυρία Βαηνά, αρχικά θα ήθελα να σας ρωτήσω πώς μπήκε το μικρόβιο της συγγραφής?

Καταρχήν είχα το μικρόβιο του διαβάσματος. Από μικρή θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ξεκουράζεται, να βρίσκει απαντήσεις και να ταξιδεύει με τη λογοτεχνία. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα έρθει η ώρα που θα δω το όνομα μου σε εξώφυλλο βιβλίου. Προέκυψε εντελώς φυσικά, αβίαστα, υπό τη μορφή χειμάρρου λίγο μετά τα σαράντα μου χρόνια. Ήταν μια μορφή ψυχοθεραπείας, κατάθεσης εμπειριών και απόψεων. Έγραφα και διασκέδαζα ταυτόχρονα χωρίς να φαντάζομαι ότι το πόνημα μου θα εκδοθεί. Έκανα αυτό που ήθελα χωρίς κανένα άγχος. Δεν μπορώ να το εξηγήσω επαρκώς αλλά ήταν σαν να μην είχα άλλη επιλογή , μου αρέσει να γράφω ιστορίες, διανθισμένες με περιγραφές τόπων, ιστορικά και πραγματικά στοιχεία αναμεμιγμένα με φαντασία, εμπειρίες αληθινές δικές μου ή φίλων και σε όλα αυτά να τοποθετώ με τέχνη και τα διδάγματα της ζωής όχι μόνο της δικής μου αλλά όλων όσων πέφτουν στην αντίληψη μου και είναι σημαντικά.

2.       Από πότε θυμάστε τον εαυτό σας να γράφει?

Εκτός από το ότι διάβαζα πολύ, έγραφα ωραίες εκθέσεις στο σχολείο, μερικά ποιήματα,  γενικότερα δεν έγραφα κάτι που να προϊδεάζει για τη μελλοντική συγγραφική ιδιότητα. Κάποια στιγμή όταν μάθαινα να δακτυλογραφώ για χάριν της πρακτικής εξάσκησης σκάρωσα ένα διήγημα. Τίποτα σημαντικό όμως γιατί τότε είχα άλλα πολλά και σημαντικά να κάνω, σπούδαζα, δούλευα, έκανα οικογένεια, που χρόνος για να γράψω το παραμικρό. Ίσως κάποια στιγμή να περνούσε από το μυαλό μου φευγαλέα. Θεωρώ δε ότι στα είκοσι και στα τριάντα δεν μπορείς να γράψεις λογοτεχνία εκτός αν έχεις περάσει όχι απλά δύσκολα αλλά τραγικά παιδικά χρόνια και έχεις ωριμάσει πριν την ώρα σου. Η συγγραφή θέλει πάνω από όλα ωριμότητα. Άρχισα να γράφω λοιπόν μετά τα σαράντα μου πλήρης εμπειριών.

3.      Πιστεύετε ότι όταν κάποιος ξεκινήσει να γράφει, μετά είναι σχεδόν ακατόρθωτο να σταματήσει?

Δεν ξέρω αν υπάρχει γενικός κανόνας ως προς αυτό, το σύνηθες πάντως είναι να συνεχίζουν να γράφουν οι συγγραφείς ειδικά αν τα πρώτα τους βιβλία έτυχαν θερμής υποδοχής. Ως προς το χρόνο πάλι υπάρχουν τεράστιες διαφοροποιήσεις, εκπλήσσομαι και εγώ ακόμη με τη συχνότητα ορισμένων. Πιστεύω ακράδαντα ότι αν κλειστείς σε ένα σπίτι για να εκδίδεις βιβλία σε ρυθμούς πολυβόλου κάποια στιγμή θα γράφεις ανοησίες. Χρειάζεται πρωτίστως να ζεις, ο συγγραφέας πριν κάτσει στη καρέκλα του για να γράψει πρέπει να έχει σεργιανίσει πολύ, να έχει κάνει πολύ πεζοδρόμιο όπως λέω καμία φορά αστειευόμενη.

4.      Στην πρώτη σας προσπάθεια να εκδώσετε το έργο σας, αντιμετωπίσατε πόρτες κλειστές?

Το αντίθετο συνέβη σε μένα , παρέδωσα το χειρόγραφο μου στο Λιβάνη Δευτέρα και τη Παρασκευή της ίδιας βδομάδας είχα υπογράψει συμβόλαιο, έχω να το λέω. Δεν το εξομολογήθηκα  σε κανέναν γιατί φοβόμουν μην αλλάξουν γνώμη και δεν το εκδώσουν , μέχρι να το δω τυπωμένο δεν το πίστευα καλά καλά ούτε και εγώ η ίδια.

5.      Το πρώτο σας βιβλίο «Η πριγκίπισσα της Επταλόφου», διαδραματίζεται στη Θεσσαλονίκη. Έπαιξε κάποιο ρόλο η καταγωγή σας για να επιλέξετε τη Θεσσαλονίκη? Σας ήταν πιο οικεία αυτή η πόλη ώστε να βάλετε τους ήρωες σας να ζουν σε αυτή?

Στο πρώτο μου βιβλίο έβαλα ότι μου ήταν πιο οικείο , τη γειτονιά και τη πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα , πρόσωπα που γνώριζα πολύ καλά, γεγονότα που σημάδεψαν και εμένα. Είναι ίσως πιο εύκολο από το να επινοήσεις καινούργια πράγματα ή να ψάξεις τόπους άγνωστους. Επίσης στο πρώτο του βιβλίο κάθε συγγραφέας ικανοποιεί την ανάγκη του να εκμυστηρευτεί όσα τον επηρέασαν και γιατί όχι τον σημάδεψαν, είναι μια διαδικασία αυτοίασης .

6.      Στο βιβλίο σας «Σταχτοπούτα δίχως πρίγκιπα», η πρωταγωνίστρια, η Ηλέκτρα, αναγκάζεται να στηριχτεί στα δικά της πόδια για να προχωρήσει. Πιστεύετε πως αυτό είναι ένα φαινόμενο της σύγχρονης κοινωνίας ή πάντα η γυναίκα έπρεπε να στηριχτεί στα δικά της πόδια για να φέρει εις πέρας όλες τις υποχρεώσεις της, απλά αυτό ήταν ένα κοινό μυστικό?

Το συμπέρασμα που έχω βγάλει παρατηρώντας γύρω μου τον κόσμο είναι ότι οι γυναίκες είναι πολύ δυνατές και πολύ ικανές και πάντα ήταν. Πάντα στηρίζονταν  στα δικά τους πόδια, ακόμη και τα χρόνια που ήταν οικονομικά εξαρτώμενες αυτές έφερναν βόλτα το σπίτι και την οικογένεια. Ψυχικά  είναι πολύ πιο δυνατές, ανθεκτικές. Ακόμη και εκεί που ζουν υπό συνθήκες αντίξοες, αναχρονιστικές αντιλήψεις, μισαλλοδοξία, θρησκευτικό φανατισμό και μισογυνισμό καταφέρνουν  να επιβιώσουν και να κάνουν αξιοθαύμαστα πράγματα. Ο κόσμος στηρίζεται σε γυναικείους ώμους, αυτό είναι το συμπέρασμα το δικό μου.

7.      Το 2014 αλλάζετε εκδοτική στέγη, και από εκεί και πέρα, τα επόμενα δυο βιβλία σας θα τα δούμε από τις εκδόσεις Διόπτρα. Χωρίς να μιλήσουμε συγκεκριμένα για την δική σας εκδοτική μεταγραφή και πάντα σ’ ένα γενικότερο πλαίσιο, τι είναι αυτό που κάνει έναν συγγραφέα να αφήσει το παλιό του σπίτι και να αναζητήσει ένα καινούργιο?

Εξελίσσεσαι και όταν αυτό συμβαίνει καμιά φορά δεν σε χωράει το παλιό σου σπίτι. Οι λόγοι για να αλλάξει ένας συγγραφέας εκδοτικό οίκο είναι πολλοί και διαφορετικοί, μπορώ να αναφέρω οικονομικούς λόγους αλλά και κάποιους που αφορούν την ποιότητα των επιλογών που κάνει ο εκδότης, το ύφος που κινείται, την υποστήριξη και τη βοήθεια που προσφέρει στο συγγραφέα. Μπορεί ακόμη να είναι μια πιο ζεστή και φιλική προσέγγιση έναντι μιας τυπικής σχέσης.

8.      Πιστεύετε πως ο έρωτας παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, σε όποια εποχή και αν θέλουμε να αναφερθούμε?

 Ο έρωτας παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στις ζωές των ανθρώπων σε όλες τις εποχές αλλά έπεται της επιβίωσης. Ο έρωτας είναι μια τέχνη και όπως όλες οι τέχνες είναι για τους χορτάτους. Δεν παρατηρείται ότι τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα της κρίσης το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η μοναξιά;  Δεν ερωτεύονται, δεν παντρεύονται, δεν κάνουν παιδιά, δεν σμίγουν εύκολα, δεν θέλουν υποχρεώσεις , περιορίζονται σε ευκαιριακές σχέσεις και έτσι καταλήγουν μόνοι πνιγμένοι σε προβλήματα επιβίωσης. Υπάρχει και η άλλη άποψη ότι στα δύσκολα δοκιμάζονται οι πραγματικοί έρωτες αλλά δυστυχώς η ζωή δείχνει ότι αυτοί που επιβιώνουν είναι η μειοψηφία.

9.      Στο βιβλίο σας «Το αύριο αργεί πολύ», κάνετε λόγο για έναν μοιραίο έρωτα. Δυο ανθρώπους που η μοίρα τους ήθελε μαζί. Πιστεύετε πως όταν δυο άνθρωποι πρέπει να είναι μαζί, θα είναι, ακόμα και αν περάσουν χρόνια χώρια?

 Πότε δυο άνθρωποι πρέπει να είναι μαζί; Αν σε αυτή την ερώτηση ακολουθεί η απάντηση « Όταν είναι αδύνατον να ζήσουν χώρια», τότε ακόμη και αν περάσουν χρόνια χώρια οι δρόμοι τους θα ενωθούν οπωσδήποτε.  Όταν αυτός, ό ένας και μοναδικός άνθρωπος, παραμένει εκεί ακούνητος και ακλόνητος μέσα στο μυαλό μας και τίποτα δεν μπορεί να τον επισκιάσει. Αν αυτό ισχύει και από τις δυο μεριές τότε είναι νομοτέλεια να είναι μαζί. Αλλά καμιά φορά και τα αισθήματα του ενός φτάνουν. Μην ξεχνάτε ότι η αγάπη κερδίζει την αγάπη και αν για τον έναν , ο άλλος παραμένει στα όνειρα του θα προσπαθήσει μέχρι να ενωθούν οι ζωές τους. Εγώ προσωπικά πιστεύω σε μοιραίους έρωτες γιατί ζω έναν τέτοιο.

10. Παίρνοντας ως αφορμή την ιστορία του τελευταίου σας βιβλίου «Ολέθρια σχέση», πιστεύετε πως το πάθος μπορεί να καταστρέψει μια σχέση? Και ακόμα περισσότερο όταν υπάρχει ένα παιδί, μπορεί να βάλει στην άκρη τη λογική και να πρυτανεύσουν άλλα συναισθήματα, όπως μίσος, φόβος, εγωισμός?

Μπορεί μια σχέση να είναι παθιασμένη χωρίς να είναι ολέθρια. Ο όλεθρος επέρχεται ως αποτέλεσμα άκρατου εγωισμού, έλλειψης στοιχειώδους επικοινωνίας, συμφεροντολογικής προσέγγισης, έλλειψης τρυφερών συναισθημάτων, απουσία καλοπροαίρετης προσέγγισης. Όλα αυτά κάνουν ένα εκρηκτικό μίγμα που οδηγεί σε καθημερινές συγκρούσεις με άσχημα αποτελέσματα.  Η επικοινωνία στο ζευγάρι πρέπει να είναι ουσιαστική,  καλοπροαίρετη, με αγάπη, χωρίς μυστική ατζέντα.  Τότε μπορούν να αγαπιούνται παθιασμένα και να μην καταλήξουν σε κανέναν όλεθρο. Είναι άλλο πράγμα να αγαπάς παθιασμένα το σύντροφο σου και άλλο να προσπαθείς να τον χειραγωγήσεις προς όφελος σου.