ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ...

ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΚΕΣ...

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Το κουδούνι χτυπούσε επίμονα. Περίεργο.. Τέτοια ώρα δεν περίμενε κανέναν. Ποιος να την επισκεπτόταν στις δύο η ώρα το μεσημέρι; Η μέρα μέχρι το απόγευμα ήταν αφιερωμένη σ’ αυτήν και τους ήρωές  της. Ζούσε τη πραγματικότητα των βιβλίων της και βίωνε μαζί με τους ήρωές της τις ιστορίες τους. Όλοι το γνώριζαν αυτό. Κανείς δεν την ενοχλούσε μέχρι τις πέντε το απόγευμα. Ποιος ήταν αυτός που τάραζε το καθημερινό της πρόγραμμα;

Η Αφροδίτη Καλλέργη ήταν πετυχημένη συγγραφέας μυθιστορημάτων. Είχε εκδώσει ήδη τέσσερα βιβλία που είχαν τρομερή απήχηση στο αναγνωστικό κοινό. Η φαντασία της ήταν αστείρευτη. Πριν τελειώσει το ένα βιβλίο, είχε στο μυαλό της τις ιστορίες των δύο επόμενων. Μολαταύτα, ποτέ δε αποσπούσε  μια ιστορία την προσοχή της από την άλλη. Όταν γράφει ένα βιβλίο δίνει ολοκληρωτικά τον εαυτό της σ’ αυτό. Αφήνει τους ήρωές της να δράσουν όπως αυτοί θέλουν και να πλέξουν την δική τους πορεία μέσα στο βιβλίο.

Κάθε πρωί έπαιρνε θέση μπροστά στον μικρό ξύλινο γραφείο της με μια κούπα αχνιστό καφέ και ταξίδευε πότε με θυελλώδεις έρωτες, πότε με παθιασμένους με τη ζωή ανθρώπους και πότε με δύσκολες οικογενειακές καταστάσεις. Πάντα όμως με το πάθος που τη διακατείχε την πρώτη μέρα που ξεκινούσε ένα βιβλίο. Σήμερα, όπως και κάθε μέρα, είχε καθίσει στο γραφείο της πάνω από τον υπολογιστή και έγραφε πυρετωδώς. Είχε φτάσει σε ένα πολύ σημαντικό σημείο της ιστορίας της και οι λέξεις γράφονταν νεράκι πάνω στην οθόνη. Αυτό το κουδούνισμα όμως την επανέφερε βίαια στη πραγματικότητα. Κοίταξε το τετράγωνο ρολόι που βρισκόταν στον απέναντι τοίχο, μήπως είχε περάσει τόσο πολύ η ώρα έτσι απορροφημένη που ήταν. Ήταν όμως μόλις δύο το μεσημέρι και ο επισκέπτης χτυπούσε ακόμα επίμονα. Σηκώθηκε βιαστικά από το γραφείο και βγήκε από το μικρό δωμάτιο όπου βρισκόταν. Έριξε μια ματιά στον μεγάλο επίχρυσο καθρέφτη που ήταν κρεμασμένος στο χολ. Αυτή η συνήθεια που είχε από τη πρώτη μέρα που θυμάται τον εαυτό της να γράφει, να ντύνεται και να περιποιείται τον εαυτό της, την είχε ξελασπώσει πολλές φορές. Αφού διόρθωσε λίγο τα καλοχτενισμένα μαλλιά της, κατέβηκε την μαρμάρινη σκάλα και κατευθύνθηκε προς την εξώπορτα. Κοίταξε από το ματάκι της βαριάς ξύλινης πόρτας, αλλά ο άντρας που στεκόταν απ’ έξω της ήταν εντελώς άγνωστος.

Ήταν ένας άντρας ψηλός, γύρω στα σαράντα και αρκετά γοητευτικός. Οι γκρίζοι κρόταφοι μαζί με το κοστούμι που φορούσε, συνέθεταν μια εικόνα, στη θέα της οποίας, κάθε γυναίκα θα υπέκυπτε. Ήταν άνοιξη, και όταν άνοιξε την εξώπορτα, η θέα αυτού του άντρα μπροστά στο καταπράσινο και ολάνθιστο κήπο, έμοιαζε με του Αδάμ στον Παράδεισο. Ο άντρας μόλις την αντίκρισε, με απόλυτη σοβαρότητα, της συστήθηκε.

« Είστε η κυρία Καλλέργη; Η κυρία Αφροδίτη Καλλέργη;» ακούστηκε η φωνή του μπάσα και βαθιά, φωνή που προκαλούσε ρίγη όταν την άκουγες.

« Μάλιστα, η ίδια. Τι θα θέλατε παρακαλώ;» Αυτός ο άντρας από τη πρώτη στιγμή της έβγαλε μια οικειότητα. Σαν να τον ήξερε. Σαν να ήταν ένας δικός της άνθρωπος.

« Ονομάζομαι Άρης Παπαδάκης. Εργάζομαι στον εκδοτικό οίκο που εκδίδετε τα βιβλία σας. Θα μπορούσα να περάσω;» Όσο και να προσπάθησε να φανεί ψύχραιμος, η ταραχή του φαινόταν στα μάτια του.

« Φυσικά, περάστε.»

Κανονικά η Αφροδίτη θα έπρεπε να έχει θυμώσει με την αγένεια αυτού του ανθρώπου να έρθει τέτοια ακατάλληλη ώρα στο σπίτι της, γιατί αφ’ ενός ήταν μεσημέρι και αφ’ ετέρου τη διέκοπτε από τη δουλειά της. Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη. Της ήταν αδύνατον να θυμώσει σ’ αυτόν τον άντρα. Και δεν καταλάβαινε το γιατί.

Πέρασε μέσα και η Αφροδίτη τον οδήγησε στο σαλόνι. Το καλό της γούστο είχε παίξει καθοριστικό ρόλο και στη διακόσμηση του σπιτιού της. Είχε καταφέρει να συνταιριάξει μοναδικά κλασσικά κομμάτια, που δημιουργούσαν ένα ζεστό κλίμα σε όλο το σπίτι. Οι ξύλινοι σκαλιστοί καναπέδες, στυλ Λουδοβίκου, έδιναν μια νότα αρχοντιάς στο σαλόνι της.

« Να σας κεράσω κάτι; Ίσως έναν καφέ;» ρώτησε ευγενικά τον παράξενο επισκέπτη της.

«Έναν καφέ θα τον έπινα, αν δεν σας κάνει κόπο.» απάντησε ο γοητευτικός άντρας.

Η Αφροδίτη πήγε στη κουζίνα και έφερε αμέσως καφέ φίλτρου που είχε έτοιμο, σερβιρισμένο στο καλό της σερβίτσιο.

«Σίγουρα θα αναρωτιέστε, κυρία Καλλέργη το λόγο της ξαφνικής μου επίσκεψης σήμερα» πήρε το λόγο πρώτα ο Άρης, αφού καταλάβαινε ότι η γυναίκα που είχε μπροστά του, απορούσε γιατί βρισκόταν εκεί.

« Η αλήθεια είναι ότι έχω μεγάλη περιέργεια. Συνήθως για να βρεθώ με κάποιο από τον εκδοτικό οίκο, κλείνουμε κάποιο ραντεβού. Και πάντα έρχομαι εγώ σε σας.»

« Συνήθως έτσι γίνεται, εκτός βέβαια από τον άνθρωπο που επιμελείται το βιβλίο του συγγραφέα.»

« Ναι, βέβαια. Με τον επιμελητή έχουμε και κάποιες συναντήσεις στο σπίτι, όμως εσείς τι ακριβώς θέλετε;» Η Αφροδίτη ακόμα δεν καταλάβαινε και ο άντρας που είχε απέναντί του δεν της έδινε σαφείς εξηγήσεις.

« Κατ’ αρχήν θα ήθελα να μιλάμε στον ενικό, αν δεν έχετε πρόβλημα, και κατά δεύτερον, ήρθα σήμερα εδώ να γνωριστούμε γιατί την επιμέλεια του καινούργιου σας βιβλίου θα την αναλάβω εγώ.»

« Μα δεν καταλαβαίνω. Μέχρι τώρα την επιμέλεια όλων μου των βιβλίων την αναλάμβανε μια συγκεκριμένη κοπέλα.»

« Ναι.. Η Κλειώ.. Το γνωρίζω αυτό. Σ’ αυτό όμως το βιβλίο θα ήθελα να δουλέψουμε μαζί, αν δεν έχετε αντίρρηση.»

« Μα για ποιο λόγο; Συνέβη κάτι στη Κλειώ; Η ανησυχία στο πρόσωπό της ήταν έκδηλη.

« Όχι, όχι. Μην ανησυχείτε. Απλά εκείνη αυτό το διάστημα δουλεύει κάποιο άλλο βιβλίο και ζήτησα να αναλάβω εγώ το δικό σας. Ξέρετε, θαυμάζω πάρα πολύ τον τρόπο με τον οποίο γράφετε και φυσικά, αν δεν έχετε και εσείς κάποια αντίρρηση, θα ήθελα πολύ να συνεργαστούμε.» Το αφοπλιστικό του χαμόγελο έκανε όλες τις αντιστάσεις της να καμφθούν.

« Δεν έχω καμιά αντίρρηση, αν και η συνεργασία μου με τη Κλειώ ήταν άψογη μέχρι τώρα. Ελπίζω βέβαια να συνεχίσει να ισχύει το ίδιο και με εσάς» του απάντησε σηκώνοντας ελαφρά το ένα φρύδι της.

« Θα προσπαθήσω κυρία Καλλέργη να φανώ αντάξιος των προσδοκιών σας.»

«Τότε, αφού θα συνεργαστούμε, θα ήταν φρόνιμο νομίζω, να σταματήσουμε αυτόν τον πληθυντικό. Δεν νομίζω να έχουμε τόσο μεγάλη διαφορά ηλικίας.»

« Σύμφωνοι.. Αφροδίτη λοιπόν.. Το έχω σαν αρχή μου να γνωρίζω τον συγγραφέα προτού ξεκινήσω να δουλεύω μαζί του. Γι’ αυτό σήμερα βρίσκομαι εδώ. Είναι, αν θες, μια ανεπίσημη πρώτη επαφή πριν ξεκινήσουμε να δουλεύουμε. Δεν ήθελα αυτή να γίνει μπροστά σε άλλους στον εκδοτικό, γι’ αυτό ήρθα εγώ ο ίδιος να σου το ανακοινώσω σήμερα. Καλύτερα όμως να φύγω τώρα, να σε αφήσω να συνεχίσεις τη δουλειά σου.»

« Κι εγώ ελπίζω ότι από την άλλη εβδομάδα θα μπορέσουμε να ξεκινήσουμε να δουλεύουμε το βιβλίο μαζί.»

Ο Άρης Παπαδάκης έφυγε από το σπίτι και η Αφροδίτη ήταν σίγουρη πως δεν θα μπορούσε να συνεχίσει να γράφει άλλο σήμερα. Ήταν τόσο ξαφνικό όλο αυτό. Αυτός ο άνθρωπος είχε μια αύρα διαφορετική. Όσο και να ήθελε να αρνηθεί αυτή τη συνεργασία και να απαιτήσει να συνεχίσει με τη Κλειώ, της ήταν αδύνατον να του φέρει αντίρρηση. Αυτή η έλξη που ένιωθε γι’ αυτόν τον άνθρωπο, δεν ήταν ερωτική. Και γι’ αυτό ήταν απόλυτα σίγουρη. Ήταν ακόμα ερωτευμένη με τον άντρα της και δεν θα τον άλλαζε για κανέναν.

Όμως αυτός ο άντρας κάτι έκρυβε. Ήταν σίγουρη γι’ αυτό. Η διαίσθησή της δεν την είχε προδώσει ποτέ. Και δεν θα το έκανε ούτε τώρα. Ήταν σίγουρη πως την πλησίασε και επιδίωξε αυτή τη συνεργασία για κάποιο άλλο λόγο. Όμως γιατί; Κάτι της θύμιζε. Κάτι πολύ οικείο. Αλλά ακόμα δεν μπορούσε  να το προσδιορίσει. Το μόνο που σκεφτόταν ήταν ότι έπρεπε να έχει το νου της. Να έχει τα μάτια της ανοιχτά για να καταλάβει τι θέλει αυτός ο άντρας από τη ζωή της..