Χρυσηίδα Δημουλίδου, συγγραφέας «Η συγγραφή είναι ένα πολύ μοναχικό
επάγγελμα»
«Το τελευταίο μου βιβλίο, «Το σπίτι των σκιών», είναι ένα κοινωνικό θρίλερ» -
«Εκείνο που κάνει τον καλό συγγραφέα είναι να διεισδύει στην ψυχή ενός ανθρώπου
και να γίνεται κατανοητός»
Τη συγγραφέα Χρυσηίδα Δημουλίδου
φιλοξενούν την Τετάρτη 16 Οκτωβρίου στις 7:30
το απόγευμα στη Λέσχη Κομοτηναίων τα
Βιβλιοχαρτοπωλεία ΒΑΦΕΙΑΔΗΣ, ο
Πολιτιστικός Χορευτικός Σύλλογος ΘΡΑΚΩΝ
Κομοτηνής. Η κ. Δημουλίδου θα παρουσιάσει το
τελευταίο της βιβλίο «Το σπίτι των σκιών» από
τις εκδόσεις «Ψυχογιός» και οι παρευρισκόμενοι
θα έχουν την ευκαιρία να συζητήσουν μαζί της.
Με αφορμή την παρουσία της στην πόλη μας η
συγγραφέας Χρυσηίδα Δημουλίδου, μίλησε στον
«Παρατηρητή της Θράκης» για το βιβλίο της,
για τα μηνύματα που θέλει να περάσει μέσω
αυτού, αλλά και γενικότερα για τη σχέση
συγγραφέα και αναγνώστη. Αποκάλυψε δε τη
σχέση της με τη Θράκη, εφόσον κατά το ήμισυ
είναι Θρακιώτισσα, και την ανάγκη της να
γνωρίσει τον γενέθλιο τόπο της μητέρας της…
«Καλώ τους αναγνώστες να μην κάνουν το λάθος να κοιτάξουν το τέλος του
βιβλίου είτε από αγωνία είτε από περιέργεια»
ΠτΘ: Το τελευταίο σας βιβλίο «Το σπίτι των σκιών» θα μπορούσε να
χαρακτηρισθεί αστυνομικό θρίλερ. Πώς προέκυψε;
Χ.Δ.: Θα χαρακτήριζα το τελευταίο μου βιβλίο κοινωνικό θρίλερ, γιατί αφορά μια
κοινωνική δομή, μάλιστα δύο εποχών, του 1938 και τη σημερινή, δύο μεγάλους
έρωτες, ο ένας εκ των οποίων δημιουργεί όλη αυτή την κατάσταση σε αυτό το σπίτι,
διότι συνέβη ένα τυχαίο γεγονός που εξελίχθηκε σε μια τραγωδία το 1938 και μετά
από εξήντα χρόνια σε μια δεύτερη ιστορία, μια δεύτερη ηρωίδα, έρχεται να λύσει το
γιατί συνέβη αυτό, το οποίο είναι ένα αναπάντητο ερωτηματικό, σχεδόν μέχρι το
τέλος του βιβλίου που είναι εξακόσιες σελίδες. Ο αναγνώστης λυτρώνεται στις 15
τελευταίες σελίδες. Αν δεν κάνει το λάθος να πάει στο τέλος να διαβάσει τι συνέβη
εκείνο το βράδυ της 9ης Απριλίου του 1939, θα έχει απολαύσει μια αγωνία
εξακοσίων σελίδων και θα λυτρωθεί στο τέλος μαθαίνοντας το γιατί. Αυτό θεωρώ ότι
είναι η μεγαλύτερη απόλαυση αυτού του βιβλίου. Η αγωνία είναι στο έπακρον, και
παρά το γεγονός ότι είναι μεγάλο, διαβάζεται απνευστί. Αυτή είναι η μαγεία ενός
βιβλίου. Ως αναγνώστρια ήθελα πάντα να έχω ένα βιβλίο στα χέρια μου το οποίο δεν
θα με αφήνει να κοιμηθώ, θα ξενυχτώ, θα αμελώ τα πάντα και θα θέλω να γυρίζω τη
σελίδα. Η ομορφιά αυτού του βιβλίου βρίσκεται στο ότι θέλεις να φτάσεις στο τέρμα
και για αυτό καλώ τους αναγνώστες να μην κάνουν το λάθος να κοιτάξουν το τέλος
είτε από αγωνία είτε από περιέργεια. Γιατί αν γνωρίσουν το τέλος δεν θα έχουν την αγωνία που θέλω να περάσω στον αναγνώστη.
«Δεν είναι τυχαία η επιλογή των δύο εποχών στο βιβλίο μου»
ΠτΘ: Η επιλογή των δύο εποχών στο βιβλίο σας είναι τυχαία ή είναι συνειδητή;
Χ.Δ.: Δεν είναι καθόλου τυχαία. Επέλεξα επίτηδες την εποχή του 1938 για έναν πολύ
σοβαρό λόγο. Επειδή ζούμε σε ηλεκτρονική εποχή και οι σημερινές γενιές έχουν
ξεχάσει κάποια χρηστά ήθη, τα οποία κατά την άποψή μου δομούν πρώτα μια
οικογένεια και μετά μια κοινωνία, έχουμε οδηγηθεί σε τελματώδεις καταστάσεις από
όλες τις πλευρές, και εννοώ ναρκωτικά, αγένεια, επιπολαιότητα άνευ προηγουμένου
όσον αφορά στη στάση απέναντι στη ζωή, η νεολαία θεωρεί όλα ότι είναι δεδομένα.
Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Αν δεν έχεις δομή από την οικογένεια, από κάποιες
παλιές αρχές, δεν θα πας μπροστά στη ζωή σου, όσο κι αν ξέρεις ορισμένα πράγματα.
Η δομή μιας κοινωνίας είναι ακριβώς η δομή που έχει μέσα του ένας άνθρωπος και
αυτή αντλείται από την οικογένεια. Επέλεξα το 1938, διότι εκείνη την εποχή η
οικογένεια ήταν συσπειρωμένη γύρω από χρηστά ήθη μιας ελληνικής κοινωνίας, η
οποία βάδιζε πραγματικά επάνω στο σεβασμό απέναντι στο μεγαλύτερο, απέναντι
στον γονέα, στα αξιώματα, στις υποχρεώσεις. Εκείνη την εποχή η ηρωίδα μου η
Ειρήνη, η οποία είναι τελειόφοιτη της τότε ογδόης γυμνασίου μιλά στον πατέρα της,
ο οποίος είναι στρατιωτικός, στον πληθυντικό, τότε τουλάχιστον οι καλές οικογένειες
δεν μιλούσαν στον ενικό ειδικά στον πατέρα, που τύχαινε να έχει ένα αξίωμα. Οι
γονείς αυτό το οποίο έλεγαν εξυπακούονταν ότι ήταν εντολή και την άποψή τους τη
σεβόταν τα παιδιά. Οι ήρωες του βιβλίου, ο Κωνσταντίνος και η Ειρήνη, σέβονται
τους γονείς και προσπαθούν να περάσουν τα δικά τους θέλω και πιστεύω με ένα πολύ
ωραίο τρόπο. Βέβαια, όπως πάντα ο έρωτας είναι αυτός που δίνει φτερά στους δύο
νέους να ξεφύγουν από ορισμένες αρχές, αλλά δεν παύουν να τηρούν αυτά τα οποία
διδάχθηκαν και το σεβασμό απέναντι στους γονείς. Όλο αυτό το παρουσιάζω με ένα
τρόπο θέλοντας να δείξω στα σημερινά παιδιά ότι όλα μπορείς να πετύχεις με όμορφο
τρόπο σεβόμενος ορισμένα πράγματα.
«Για μένα δεν έχουν σημασία οι κοινωνικές τάξεις, αρκεί ο άνθρωπος να έχει
ήθος και αρχές»
ΠτΘ: Και ως άνθρωπος απαιτείται την ευγένεια και αυτό σας έχει επηρεάσει στη
συγγραφή αυτού του βιβλίου;
Χ.Δ: Αντιπαθώ πολύ την αγένεια και την αυθάδεια. Με κάνουν να χάνω τον έλεγχο
πολλές φορές και να γίνομαι επιθετική. Προσπαθώ να το ελέγξω όσο γίνεται, γιατί
πρέπει, να κατανοώ γιατί μεγαλώνω. Πρέπει όμως πρώτα να κατανοήσω και μετά να
ελέγξω. Προσπαθώ να μπω στη ψυχή του άλλου και να καταλάβω γιατί φέρεται με
αυτό τον τρόπο, διότι έχω υποστεί πάρα πολλά στο παρελθόν, επιθέσεις με αγένεια
απίστευτης απρέπειας, και αυτό με έχει ενοχλήσει πάρα πολύ και ίσως αυτό να είναι
και η αιτία που γράφτηκε αυτό το βιβλίο. Ήθελα να θυμίσω ορισμένα πράγματα, γιατί
εγώ ως άνθρωπος έχω διδαχθεί και έχω πάρει αρχές και είμαι πολύ ευγενική, υπέρ
του δέοντος θα έλεγα, αλλά μέχρι ένα σημείο. Για μένα δεν έχουν σημασία οι
κοινωνικές τάξεις αρκεί ο άνθρωπος να έχει ήθος και αρχές. Όταν βλέπω ότι ο άλλος
ξεπερνά τα όρια και δεν καταλαβαίνει αμύνομαι και εγώ με τον ίδιο τρόπο, γίνομαι
επιθετική. Αυτό προσπαθώ να το ελέγξω όσο γίνεται και θα προσπαθήσω στο μέλλον
να μην συμβαίνει. Για αυτό το λόγο δεν ήταν καθόλου τυχαία η επιλογή αυτής της εποχής ήθελα βέβαια
και να μιλήσω για το τι υπέστη η Ελλάδα στον πόλεμο με πολύ μικρή αναφορά, γιατί
αυτά που γράφω είναι μια σταγόνα στον ωκεανό μπροστά σε αυτά που έχουν συμβεί
κατά τη διάρκεια του αιματηρού πολέμου του 40. Δυστυχώς τα παιδιά δεν γνωρίζουν
τι έγινε. Αν τα ρωτήσουμε γιατί γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου δεν γνωρίζουν ίσως
τα οκτώ από τα δέκα τι σημαίνει και ποιο είναι το ουσιαστικό νόημα της γιορτής.
«Ο συγγραφέας πρέπει να προκαλεί στον αναγνώστη συναισθήματα»
ΠτΘ: Πιστεύετε ότι αυτό είναι ένας τρόπος απλός για να καταλάβει το παιδί ή
και ο αναγνώστης;
Χ.Δ.: Πρέπει να δίνεις στο παιδί να καταλάβει κάτι με πολύ απλό τρόπο. Δεν μ’
αρέσουν οι πολύπλοκες λέξεις, οι φανφάρες, οι περίπλοκες εκφράσεις που θεωρούν
κάποιοι ότι κάνουν τον καλό συγγραφέα. Αυτό είναι το μέγιστο λάθος. Εκείνο που
κάνει τον καλό συγγραφέα είναι να διεισδύει στην ψυχή ενός ανθρώπου και να
γίνεται κατανοητός. Όταν ο συγγραφέας προκαλεί σε ένα άνθρωπο συναισθήματα,
όταν τον κάνει και κλαίει και να καταλαβαίνει στο απόλυτο τι λέει ένας συγγραφέας
και διεισδύει και ο αναγνώστης αντιστρόφως ανάλογα, τότε έχουμε θεωρώ την
ιδανική επαφή συγγραφέα και αναγνώστη. Αυτόν εγώ θεωρώ πετυχημένο συγγραφέα.
Αυτόν που μπήκε στην ψυχή του αναγνώστη και τον έκανε να κλάψει και να γελάσει
και να αναθεωρήσει πράγματα ζωής. Όλα αυτά που ακούγονται περί απλοϊκής
γραφής και άρα αυτός δεν είναι καλός συγγραφέας είναι για μένα το πιο ηλίθιο που
έχω ακούσει από αναγνώστη. Για παράδειγμα λέγεται πώς γράφω εγώ μια
αεροσυνοδός. Δεν μπορώ να καταλάβω το σκεπτικό αυτό. Γράφω ακριβώς γιατί είμαι
αεροσυνοδός, έχω γυρίσει όλο τον κόσμο και δεν καταναλώθηκα σε ένα μέρος ή σε
μια κουζίνα. Ήμουν επί 25 χρόνια αυτή που τρυγούσε τους καρπούς και τη γνώση της
γης, ήμουν σε άμεση επαφή με διαφορετικότητες ατόμων, ιδεών, γνώσεων και
νοοτροπίας. Όλα αυτά τα εισέπραξα και άρχισαν να βγάζουν ριζούλες, σποράκια, και
ρίζωσαν στην ψυχή μου και έγιναν δεντράκια και αυτά τα δεντράκια είναι τα βιβλία
μου. Το ότι ήμουν αεροσυνοδός όχι μόνο με βοήθησε, αλλά ήταν ένα πανεπιστήμιο.
Κανονικά μετά από αυτή τη δουλειά θα έπρεπε να έχω έδρα να διδάσκω σε
πανεπιστήμιο αυτά που μου δίδαξε εμένα αυτή η δουλειά, γιατί δεν ήμουν μια απλή
αεροσυνοδός η οποία σέρβιρε και μετά
κλεινόταν σε ένα ξενοδοχείο και δεν
έβγαινε καθόλου. Εγώ σκάλιζα, έτρεχα,
πήγαινα και μάθαινα, διάβαζα τα βιβλία
τους, μάθαινα την νοοτροπία τους. Έχω
ένα πολύτιμο υλικό βιβλίων από όλο τον
κόσμο.
«Όλα κινούνται γύρω από τον έρωτα»
ΠτΘ: Στο βιβλίο σας «Το σπίτι των
σκιών» ο έρωτας επίσης παίζει
σημαντικό ρόλο. Ποια είναι η άποψή σας
για αυτόν;
Χ.Δ.: Όλα στρέφονται γύρω από τον
έρωτα. Τίποτε δεν κινείται αν δεν υπάρχει η έλξη μεταξύ των δύο φύλων που είναι ηλεκτρομαγνητισμός και δημιουργεί μέσω
των αντιθέσεων ισορροπίες στο σύμπαν. Ο έρωτας είναι γνώση κατ’ αρχήν. Η
διείσδυση του ενός στο ποιόν και την ψυχή του άλλου δημιουργεί ενέργεια που κινεί
το σύμπαν. Δεν είναι τίποτα τυχαίο. Δεν είναι η πράξη την οποία μας παρουσιάζει η
εκκλησία και αυτό είναι το μέγα λάθος και για αυτό απέχω. Είναι ενέργεια αυτό το
πράγμα. Είναι πολύ βαθιά φιλοσοφημένα όλα αυτά. Ασχολούμαι πολλά χρόνια με τη
φιλοσοφία. Είμαι λάτρης της αρχαιοελληνικής νοοτροπίας και αυτό είναι πολύ
δύσκολο να το καταλάβει κάποιος, αν δεν έχει ασχοληθεί με αυτά τα πράγματα. Αν
αρκείται σε αυτά που βλέπει να φάει, να κοιμηθεί και να βγει έξω ή να έχει κάποιον
στο κρεβάτι του, έχει τελειώσει η ζωή. Είναι πιο πάνω από αυτά τα πράγματα η ζωή.
Ο έρωτας είναι θυσία, μια ιδιαίτερη θυσία που βάζει το σύμπαν σε ενέργεια. Όλα
κινούνται γύρω από τον έρωτα. Αν ένα βιβλίο δεν έχει έρωτα δεν με αρέσει.
«Θεωρώ ήρωες και ηρωίδες τους συγγραφείς που με οικογένεια μπορούν και
εργάζονται»
ΠτΘ: Έχετε την τάση να εμβαθύνετε σε όλα όσα συμβαίνουν γύρω σας;
Χ.Δ.: Έχω μια τύχη και ατυχία. Δεν παντρεύτηκα, δεν έχω παιδιά, δεν μου έκλεψε
χρόνο η οικογένεια στο να αγχώνομαι να τρέχω πίσω από τα παιδιά, κάτι που το
θεωρώ πολύ σοβαρό και δύσκολο, και επομένως είχα όλο τον χρόνο μια και ήμουν
μόνη να διαβάζω, να παρατηρώ. Αυτή ήταν η τύχη μου και η ατυχία μου. Δεν
μπορούμε σε αυτή τη ζωή να τα έχουμε όλα. Μια πολύ καλή μητέρα και
οικογενειάρχης δεν μπορεί να έχει το χρόνο το δικό μου και να παρατηρεί για να
μάθει και για αυτό υπάρχουν και οι συγγραφείς που ίσως έχουν το χρόνο να κάνουν
περισσότερα. Πιστεύω ότι η συγγραφή είναι ένα πολύ μοναχικό επάγγελμα και ο
συγγραφέας για να αποδώσει στο εκατό τοις εκατό πρέπει να είναι μόνος του. Για
αυτό και πολλοί συγγραφείς φεύγουν από τα σπίτια τους, έχουν ιδιαίτερο μέρος που
δουλεύουν, στο εξωτερικό τουλάχιστον. Ο παραμικρός ήχος τον αποσπά. Θεωρώ
ήρωες και ηρωίδες τους συγγραφείς που με οικογένεια μπορούν και εργάζονται.
«Τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή, όλα είναι προγραμματισμένα»
ΠτΘ: Η πολιτική σας ενδιαφέρει; Πώς βλέπετε την κατάσταση στη χώρα μας;
Χ.Δ.: Αυτά τα πράγματα που μας συμβαίνουν σήμερα δεν είναι αποτέλεσμα των
τελευταίων τριών ή τεσσάρων ετών. Είναι αποτέλεσμα μιας τριακονταετίας
τουλάχιστον. Δημιουργήθηκαν σιγά – σιγά. Τα συμπτώματα τα αντιλήφθηκα από την
εποχή της Ολυμπιακής. Μπήκα σε μια εταιρεία διαφορετική και από το 1990 και μετά
την είδα να παίρνει την κάτω βόλτα φανερά. Εκεί κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά
και έκανα το κουμάντο μου που λένε. Σήμερα είμαι από τους λίγους Έλληνες που δεν
έχει οικονομικό πρόβλημα, γιατί επένδυσα σωστά, έκανα αποταμιεύσεις και ποτέ δεν
έκανα πράγματα στη ζωή μου που ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου. Οι φόροι που
πληρώνω είναι πολλοί, ασύλληπτοι, και αυτό σημαίνει ότι παρατηρούσα. Έβλεπα την
σπατάλη που γινόταν με κάρτες, με δάνεια για να αγοράσουν ρούχα ή αυτοκίνητο και
ξαφνικά έγινε το μεγάλο μπαμ. Επίσης ήταν πολύ ύποπτο το χρηματιστήριο το 1999.
Εγώ ποτέ δεν έπαιξα. Εκεί κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά, κάτι θα συμβεί στο
μακρινό μέλλον ή στο κοντινό. Αν παρηγορεί όμως τον Έλληνα θα πω ότι αυτό δεν
συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα, είναι παγκόσμιο. Βλέπουμε τι γίνεται στην Αμερική.
Δεν ξέρω αν αύριο κλείσει όλη η Ευρώπη και δεν έχουμε καν ηλεκτρισμό. Είναι πολύ αβέβαια τα πράγματα. Το μόνο που πλέον θα πρέπει, και το λέω και σε μένα, είναι να
κάνεις το σταυρό σου και να λες να έχω την υγεία μου και αν έχω την υγεία μου τα
πάντα θα τα καταφέρω. Αν δεν έχεις την υγεία σου εκεί είναι το μεγάλο πρόβλημα,
γιατί χωλαίνει και το σύστημα της ιατρικής περίθαλψης. Θέλω να πιστεύω ότι αυτό
το μπάχαλο δημιουργήθηκε από τις τράπεζες, όχι της Ελλάδος, αλλά από πέντε
οικογένειες που κάνουν κουμάντο στον κόσμο, και όλα τα κάνουν για το χρήμα, γιατί
αυτός είναι ο θεός που πιστεύουν και έχουν και τη θρησκεία από πίσω για να
τρομοκρατούν τον κόσμο και να τον ελέγχουν. Είναι κουκιά μετρημένα όλα αυτά και
τα βλέπεις. Εγώ βλέπω και το παρασκήνιο, δεν βλέπω αυτό που μας παρουσιάζει το
θέατρο μπροστά, που το βλέπει ο περισσότερος κόσμος, και αυτό το βγάζω και στα
βιβλία μου για παράδειγμα στο βιβλίο «Το Σταυροδρόμι των Ψυχών» αναφέρομαι σε
μια εποχή τριακόσια χρόνια μπροστά . Ήδη κάποια από αυτά που έχω γράψει
γίνονται. Και αυτό δεν είναι μόνο θέμα γνώσεων, αλλά είναι και γιατί είμαι και πολύ
διορατικό άτομο, έχω προβλέψει πολλά που έχουν γίνει. Δεν είναι ότι γράφω τόσο
εύκολα και γρήγορα τελειώνω το ένα βιβλίο μετά το άλλο. Αυτό για να γίνει πρέπει
να έχεις διορατισμό και ένα ιδιαίτερο ταλέντο και από κάπου να παίρνεις ενέργεια.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή, ακόμα και το γεγονός ότι δεν παντρεύτηκα δεν είναι
τυχαίο, ήταν προγραμματισμένο να μην κάνω οικογένεια, γιατί έπρεπε να κάνω αυτό
το πράγμα που κάνω τώρα. Ήταν προγραμματισμένο να γίνω αεροσυνοδός, όλα ήταν
προγραμματισμένα. Κάποιοι άνθρωποι έρχονται για κάποιο σκοπό στον κόσμο.
«Το βιβλιοπωλείο παραμένει σταθερή αξία στη ζωή των Ελλήνων»
ΠτΘ: Λέγεται ότι το βιβλίο περνά κρίση. Εσείς είστε πολυγραφότατη
συγγραφέας και τα βιβλία σας έχουν γίνει Best seller. Πιστεύετε ότι το βιβλίο
περνά κρίση και η επιτυχία των βιβλίων σας πού οφείλεται;
Χ.Δ.: Έχω την εντύπωση ότι η κρίση έβαλε τον κόσμο στα βιβλιοπωλεία.
Οπωσδήποτε σίγουρα υπήρξε μια πτώση πωλήσεων. Δεν πουλάμε όσο πουλούσαμε
στο παρελθόν αλλά το βιβλιοπωλείο παραμένει μια σταθερή αξία και ο κόσμος,
επειδή ο κόσμος πλέον δεν έχει χρήματα για να βγει έξω ή να διασκεδάσει ή
σκέφτεται ότι έχει αρκετά ρούχα για να διαθέσει χρήματα και για άλλα, για αυτό ο
κόσμος πάει σε βιβλιοπωλεία. Θεωρώ ότι ψάχνεται μέσω του βιβλίου για να μάθει
κάποια πράγματα και να λύσει το μεγάλο ερωτηματικό, γιατί συμβαίνουν όλα αυτά ή
γιατί έχω κατάθλιψη ενώ όλα πάνε καλά στη ζωή μου. Είναι μια σταθερή αξία το
βιβλίο και δεν νομίζω ότι θα πέσει ποτέ. Το γεγονός ότι εξακολουθώ να πουλώ ένα
μεγάλο αριθμό βιβλίων οφείλεται στην ικανότητα να διεισδύω στην ψυχή του
αναγνώστη και να τον ξεμπλοκάρω τον συναισθηματικό του κόσμο. Με κάνει
περήφανη όταν μου λένε αναγνώστες ότι τους έκανα να κλάψουν, ενώ έχουν να
κλάψουν από την παιδική τους ηλικία. Υπάρχουν στρατιώτες που τιμωρήθηκαν
εξαιτίας μου γιατί την ώρα της σκοπιάς διάβαζαν βιβλίο μου, το «Γιο της βροχής»,
που του έχουν αδυναμία. Χαλαλίζουν την τιμωρία που έφαγαν και μάλιστα λένε ότι
μετά το πήρε ο διοικητής και το διάβαζε και είπε ότι είναι ωραίο βιβλίο. Αυτά είναι
ωραία να τα ακούς. Ιδίως από άνδρες που θεωρούνται δύσκολοι αναγνώστες. Για
αυτό και με αρέσουν οι κριτικές από τους άνδρες περισσότερο, από ό,τι των
γυναικών. Γιατί η γυναίκα πάνω στον ενθουσιασμό της και αν της αρέσει κάτι μπορεί
να βάλει και την υπερβολή, ενώ ο άνδρας λέει λίγα και μετρημένα και αυτό είναι
ωραίο.
«Θα μπω στο παραμύθι, και αυτό θα ξεκουράσει και μένα, την ψυχή μου, θα
γίνω παιδί, γιατί έχω κουρασθεί με αυτά τα βιβλία»
ΠτΘ: Τι να περιμένουμε στο μέλλον από εσάς;
Χ.Δ.: Έχει ετοιμασθεί ένα καινούργιο βιβλίο το οποίο θα κυκλοφορήσει το 2014,
γιατί μετά δεν ξέρω αν θα γράψω, πρέπει να ξεκουραστώ. Έχω πάθει υπερκόπωση
και θα καθίσω ένα διάστημα, οπότε ίσως είναι το τελευταίο βιβλίο που θα παραδώσω,
γιατί έχω κουρασθεί και ένα διάστημα πρέπει να ξεφύγω από τα βιβλία . Πρόκειται
για το «Κελάρι της ντροπής», είναι ένα βιβλίο να το χαρακτηρίσω «μαχαίρι στο
κόκκαλο». Δεν έχει ξαναγραφεί τέτοιο βιβλίο στα ελληνικά δεδομένα, τουλάχιστον
δεν έχω διαβάσει στα ελληνικά, και παράλληλα δεν έχω γράψει πιο σκληρό βιβλίο.
Ασχολείται με το θέμα της οικογενειακής βίας. Κανείς δεν μπορεί να σκεφθεί τι
μπορεί να συμβαίνει κεκλεισμένων των θυρών σε ένα σπίτι και σε μια οικογένεια.
Παίρνω λοιπόν μια οικογένεια του 1960 σε ένα χωριό της Μεσσηνίας και γίνονται τα
ευτράπελα που καταλήγουν σε μια τραγωδία μετά την άλλη. Και για όλα αυτά να μη
μιλά ένα χωριό, μια κοινωνία. Πάντα με απασχολούσε αυτό και ήθελα να το κάνω.
Το ξεκίναγα, και επειδή ήταν σκληρό το άφηνα θεωρούσα ότι δεν είμαι ακόμη
έτοιμη. Μια μέρα βγήκε από μόνο του και όταν πια ξεκίνησε δεν μπορούσα να
σταματήσω με τίποτε. Έχει εκδοθεί και το παραμύθι μου ο «Χαρούλης ο
Χελιδονάκης». Μπαίνω ενεργά πλέον στο παραμύθι θα δείτε πράγματα για τα
παραμύθια που δεν τα έχω ξανακάνει. Επτά παραμύθια περιμένουν να βγουν στη
σειρά εκ των οποίων και μια τριλογία «Το βασίλειο των χρυσομελισσών».
Συνεργάζομαι με τις εκδόσεις «Διάπλαση», γιατί θεωρώ ότι στο χώρο του
παραμυθιού μου δίνουν αυτό που ζητώ εγώ σαν συγγραφέας όχι οικονομικά αλλά
δημιουργικά. Θέλω να ασχοληθώ και να δώσω την προσοχή μου στο παιδί. Αυτό το
πράγμα ίσως το κάνω σταματώντας να γράφω λογοτεχνία. Θα μπω για ένα διάστημα
στο παραμύθι, και αυτό θα ξεκουράσει και μένα, την ψυχή μου, θα γίνω παιδί, γιατί
έχω κουρασθεί με αυτά τα βιβλία. Όσο πιο σκληρά είναι τόσο ποιο πολύ μου
δημιουργούν πρόβλημα γιατί βιώνω τη βία ή τον έρωτα τον ανεκπλήρωτο της
ηρωίδας. Δεν θα μείνω ανενεργή, απλά θα ασχοληθώ με το παραμύθι. Έχω σειρά
άλλα βιβλία που περιμένουν, πέρα από τα «Κελάρια της ντροπής», άλλα τρία, αλλά
ας περιμένουν να ξεκουραστώ, να λείψω λίγο από τον κόσμο, ας εξαφανιστώ από τη
λογοτεχνία. Θα γίνουν πολλές ανακατατάξεις μέσα στο 2014.
«Το μεγάλο μου παράπονο είναι ότι δεν έχω σχέση με Θράκη»
ΠτΘ: Κατάγεστε από τις Σέρρες. Θα λέγαμε ότι είστε συμπατριώτισσά μας…
Χ.Δ.: Είμαι μισή θρακιώτισσα. Η μητέρα μου γεννήθηκε στην Κυανή Έβρου. Έζησε
εκεί μέχρι τα δέκα της χρόνια. Τον παππού μου, τον Χαράλαμπο Ντουλακάκη
σκοτώθηκε στον ανταρτοπόλεμο. Η μάνα μου ήταν οκτώ αδέρφια κάποιοι ζουν
ακόμη εκεί στο χωριό, οι υπόλοιποι ήρθαν στη Μακεδονία, συγκεκριμένα στις Σέρρες
και έμειναν εκεί. Εκεί γνώρισε τον πατέρα μου και έμεινε στις Σέρρες.
ΠτΘ: Έχετε σχέση με τη Θράκη;
Χ.Δ.: Ουδεμία και αυτό είναι το μεγάλο μου παράπονο. Θεωρώ ότι το πείσμα και τη
δυναμικότητά μου το έχω πάρει από τη μητέρα μου, η οποία είναι κυριολεκτικά
βράχος, να σπάνε τα κύματα και να κόβουν το κακό. Είναι απίστευτα ανθεκτική,
όπως όλοι οι Θρακιώτες, οι οποίοι είναι αυτό που λέμε ήρεμη δύναμη. Οι Θρακιώτες αντέχουν, εάν βέβαια πάρουν ανάποδες, κλείνουν πόρτες, κατεβάζουν ρολά και δεν
μπορείς να τους πλησιάσεις. Αυτό το έχω πάρει από τη μητέρα μου. Οι Θράκες είναι
ένας λαός που έχει βγει από τη γη που παίρνει την πέτρα και την κάνει να φυτρώνει.
Είναι δημιουργικός λαός. Άρα έχω πάρει ωραία χαρακτηριστικά από τη μητέρα μου.
Από τη Μακεδονία πήρα άλλα χαρίσματα. Επαφή με την Θράκη δεν έχω ουδεμία
δυστυχώς. Έχω πάει μια φορά στους συγγενείς όταν ήμουν μικρή έχω κάτι εικόνες
αμυδρές, αλλά από εκεί και πέρα τίποτα άλλο. Επειδή θα μείνω περισσότερες ημέρες
στη Θράκη, με την ευκαιρία της παρουσίασης του βιβλίου μου, κανόνισα έτσι το
πρόγραμμά μου, γιατί θέλω να γυρίσω τις πόλεις, να συζητήσω με τους ανθρώπους
τους, να δω τις ρίζες μου τέλος πάντων, να δω αν έχω κοινά στοιχεία ή πίστευα ότι τα
έχω πάρει από τη μαμά. Ο άνθρωπος όσο μεγαλώνει σκέφτεται τις ρίζες του, γιατί
εκεί θα καταλήξει, στο χώμα, στη ρίζα του, και για αυτό οι άνθρωποι μεγάλης ηλικίας
καταφεύγουν στις γενέτειρές τους, γιατί παίρνουν ενέργεια από εκεί που γεννήθηκαν.
Συντάκτης:Άννα Πατρωνίδου
e-mail: paratiritis.patronidoy@gmail.com
επάγγελμα»
«Το τελευταίο μου βιβλίο, «Το σπίτι των σκιών», είναι ένα κοινωνικό θρίλερ» -
«Εκείνο που κάνει τον καλό συγγραφέα είναι να διεισδύει στην ψυχή ενός ανθρώπου
και να γίνεται κατανοητός»
Τη συγγραφέα Χρυσηίδα Δημουλίδου
φιλοξενούν την Τετάρτη 16 Οκτωβρίου στις 7:30
το απόγευμα στη Λέσχη Κομοτηναίων τα
Βιβλιοχαρτοπωλεία ΒΑΦΕΙΑΔΗΣ, ο
Πολιτιστικός Χορευτικός Σύλλογος ΘΡΑΚΩΝ
Κομοτηνής. Η κ. Δημουλίδου θα παρουσιάσει το
τελευταίο της βιβλίο «Το σπίτι των σκιών» από
τις εκδόσεις «Ψυχογιός» και οι παρευρισκόμενοι
θα έχουν την ευκαιρία να συζητήσουν μαζί της.
Με αφορμή την παρουσία της στην πόλη μας η
συγγραφέας Χρυσηίδα Δημουλίδου, μίλησε στον
«Παρατηρητή της Θράκης» για το βιβλίο της,
για τα μηνύματα που θέλει να περάσει μέσω
αυτού, αλλά και γενικότερα για τη σχέση
συγγραφέα και αναγνώστη. Αποκάλυψε δε τη
σχέση της με τη Θράκη, εφόσον κατά το ήμισυ
είναι Θρακιώτισσα, και την ανάγκη της να
γνωρίσει τον γενέθλιο τόπο της μητέρας της…
«Καλώ τους αναγνώστες να μην κάνουν το λάθος να κοιτάξουν το τέλος του
βιβλίου είτε από αγωνία είτε από περιέργεια»
ΠτΘ: Το τελευταίο σας βιβλίο «Το σπίτι των σκιών» θα μπορούσε να
χαρακτηρισθεί αστυνομικό θρίλερ. Πώς προέκυψε;
Χ.Δ.: Θα χαρακτήριζα το τελευταίο μου βιβλίο κοινωνικό θρίλερ, γιατί αφορά μια
κοινωνική δομή, μάλιστα δύο εποχών, του 1938 και τη σημερινή, δύο μεγάλους
έρωτες, ο ένας εκ των οποίων δημιουργεί όλη αυτή την κατάσταση σε αυτό το σπίτι,
διότι συνέβη ένα τυχαίο γεγονός που εξελίχθηκε σε μια τραγωδία το 1938 και μετά
από εξήντα χρόνια σε μια δεύτερη ιστορία, μια δεύτερη ηρωίδα, έρχεται να λύσει το
γιατί συνέβη αυτό, το οποίο είναι ένα αναπάντητο ερωτηματικό, σχεδόν μέχρι το
τέλος του βιβλίου που είναι εξακόσιες σελίδες. Ο αναγνώστης λυτρώνεται στις 15
τελευταίες σελίδες. Αν δεν κάνει το λάθος να πάει στο τέλος να διαβάσει τι συνέβη
εκείνο το βράδυ της 9ης Απριλίου του 1939, θα έχει απολαύσει μια αγωνία
εξακοσίων σελίδων και θα λυτρωθεί στο τέλος μαθαίνοντας το γιατί. Αυτό θεωρώ ότι
είναι η μεγαλύτερη απόλαυση αυτού του βιβλίου. Η αγωνία είναι στο έπακρον, και
παρά το γεγονός ότι είναι μεγάλο, διαβάζεται απνευστί. Αυτή είναι η μαγεία ενός
βιβλίου. Ως αναγνώστρια ήθελα πάντα να έχω ένα βιβλίο στα χέρια μου το οποίο δεν
θα με αφήνει να κοιμηθώ, θα ξενυχτώ, θα αμελώ τα πάντα και θα θέλω να γυρίζω τη
σελίδα. Η ομορφιά αυτού του βιβλίου βρίσκεται στο ότι θέλεις να φτάσεις στο τέρμα
και για αυτό καλώ τους αναγνώστες να μην κάνουν το λάθος να κοιτάξουν το τέλος
είτε από αγωνία είτε από περιέργεια. Γιατί αν γνωρίσουν το τέλος δεν θα έχουν την αγωνία που θέλω να περάσω στον αναγνώστη.
«Δεν είναι τυχαία η επιλογή των δύο εποχών στο βιβλίο μου»
ΠτΘ: Η επιλογή των δύο εποχών στο βιβλίο σας είναι τυχαία ή είναι συνειδητή;
Χ.Δ.: Δεν είναι καθόλου τυχαία. Επέλεξα επίτηδες την εποχή του 1938 για έναν πολύ
σοβαρό λόγο. Επειδή ζούμε σε ηλεκτρονική εποχή και οι σημερινές γενιές έχουν
ξεχάσει κάποια χρηστά ήθη, τα οποία κατά την άποψή μου δομούν πρώτα μια
οικογένεια και μετά μια κοινωνία, έχουμε οδηγηθεί σε τελματώδεις καταστάσεις από
όλες τις πλευρές, και εννοώ ναρκωτικά, αγένεια, επιπολαιότητα άνευ προηγουμένου
όσον αφορά στη στάση απέναντι στη ζωή, η νεολαία θεωρεί όλα ότι είναι δεδομένα.
Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Αν δεν έχεις δομή από την οικογένεια, από κάποιες
παλιές αρχές, δεν θα πας μπροστά στη ζωή σου, όσο κι αν ξέρεις ορισμένα πράγματα.
Η δομή μιας κοινωνίας είναι ακριβώς η δομή που έχει μέσα του ένας άνθρωπος και
αυτή αντλείται από την οικογένεια. Επέλεξα το 1938, διότι εκείνη την εποχή η
οικογένεια ήταν συσπειρωμένη γύρω από χρηστά ήθη μιας ελληνικής κοινωνίας, η
οποία βάδιζε πραγματικά επάνω στο σεβασμό απέναντι στο μεγαλύτερο, απέναντι
στον γονέα, στα αξιώματα, στις υποχρεώσεις. Εκείνη την εποχή η ηρωίδα μου η
Ειρήνη, η οποία είναι τελειόφοιτη της τότε ογδόης γυμνασίου μιλά στον πατέρα της,
ο οποίος είναι στρατιωτικός, στον πληθυντικό, τότε τουλάχιστον οι καλές οικογένειες
δεν μιλούσαν στον ενικό ειδικά στον πατέρα, που τύχαινε να έχει ένα αξίωμα. Οι
γονείς αυτό το οποίο έλεγαν εξυπακούονταν ότι ήταν εντολή και την άποψή τους τη
σεβόταν τα παιδιά. Οι ήρωες του βιβλίου, ο Κωνσταντίνος και η Ειρήνη, σέβονται
τους γονείς και προσπαθούν να περάσουν τα δικά τους θέλω και πιστεύω με ένα πολύ
ωραίο τρόπο. Βέβαια, όπως πάντα ο έρωτας είναι αυτός που δίνει φτερά στους δύο
νέους να ξεφύγουν από ορισμένες αρχές, αλλά δεν παύουν να τηρούν αυτά τα οποία
διδάχθηκαν και το σεβασμό απέναντι στους γονείς. Όλο αυτό το παρουσιάζω με ένα
τρόπο θέλοντας να δείξω στα σημερινά παιδιά ότι όλα μπορείς να πετύχεις με όμορφο
τρόπο σεβόμενος ορισμένα πράγματα.
«Για μένα δεν έχουν σημασία οι κοινωνικές τάξεις, αρκεί ο άνθρωπος να έχει
ήθος και αρχές»
ΠτΘ: Και ως άνθρωπος απαιτείται την ευγένεια και αυτό σας έχει επηρεάσει στη
συγγραφή αυτού του βιβλίου;
Χ.Δ: Αντιπαθώ πολύ την αγένεια και την αυθάδεια. Με κάνουν να χάνω τον έλεγχο
πολλές φορές και να γίνομαι επιθετική. Προσπαθώ να το ελέγξω όσο γίνεται, γιατί
πρέπει, να κατανοώ γιατί μεγαλώνω. Πρέπει όμως πρώτα να κατανοήσω και μετά να
ελέγξω. Προσπαθώ να μπω στη ψυχή του άλλου και να καταλάβω γιατί φέρεται με
αυτό τον τρόπο, διότι έχω υποστεί πάρα πολλά στο παρελθόν, επιθέσεις με αγένεια
απίστευτης απρέπειας, και αυτό με έχει ενοχλήσει πάρα πολύ και ίσως αυτό να είναι
και η αιτία που γράφτηκε αυτό το βιβλίο. Ήθελα να θυμίσω ορισμένα πράγματα, γιατί
εγώ ως άνθρωπος έχω διδαχθεί και έχω πάρει αρχές και είμαι πολύ ευγενική, υπέρ
του δέοντος θα έλεγα, αλλά μέχρι ένα σημείο. Για μένα δεν έχουν σημασία οι
κοινωνικές τάξεις αρκεί ο άνθρωπος να έχει ήθος και αρχές. Όταν βλέπω ότι ο άλλος
ξεπερνά τα όρια και δεν καταλαβαίνει αμύνομαι και εγώ με τον ίδιο τρόπο, γίνομαι
επιθετική. Αυτό προσπαθώ να το ελέγξω όσο γίνεται και θα προσπαθήσω στο μέλλον
να μην συμβαίνει. Για αυτό το λόγο δεν ήταν καθόλου τυχαία η επιλογή αυτής της εποχής ήθελα βέβαια
και να μιλήσω για το τι υπέστη η Ελλάδα στον πόλεμο με πολύ μικρή αναφορά, γιατί
αυτά που γράφω είναι μια σταγόνα στον ωκεανό μπροστά σε αυτά που έχουν συμβεί
κατά τη διάρκεια του αιματηρού πολέμου του 40. Δυστυχώς τα παιδιά δεν γνωρίζουν
τι έγινε. Αν τα ρωτήσουμε γιατί γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου δεν γνωρίζουν ίσως
τα οκτώ από τα δέκα τι σημαίνει και ποιο είναι το ουσιαστικό νόημα της γιορτής.
«Ο συγγραφέας πρέπει να προκαλεί στον αναγνώστη συναισθήματα»
ΠτΘ: Πιστεύετε ότι αυτό είναι ένας τρόπος απλός για να καταλάβει το παιδί ή
και ο αναγνώστης;
Χ.Δ.: Πρέπει να δίνεις στο παιδί να καταλάβει κάτι με πολύ απλό τρόπο. Δεν μ’
αρέσουν οι πολύπλοκες λέξεις, οι φανφάρες, οι περίπλοκες εκφράσεις που θεωρούν
κάποιοι ότι κάνουν τον καλό συγγραφέα. Αυτό είναι το μέγιστο λάθος. Εκείνο που
κάνει τον καλό συγγραφέα είναι να διεισδύει στην ψυχή ενός ανθρώπου και να
γίνεται κατανοητός. Όταν ο συγγραφέας προκαλεί σε ένα άνθρωπο συναισθήματα,
όταν τον κάνει και κλαίει και να καταλαβαίνει στο απόλυτο τι λέει ένας συγγραφέας
και διεισδύει και ο αναγνώστης αντιστρόφως ανάλογα, τότε έχουμε θεωρώ την
ιδανική επαφή συγγραφέα και αναγνώστη. Αυτόν εγώ θεωρώ πετυχημένο συγγραφέα.
Αυτόν που μπήκε στην ψυχή του αναγνώστη και τον έκανε να κλάψει και να γελάσει
και να αναθεωρήσει πράγματα ζωής. Όλα αυτά που ακούγονται περί απλοϊκής
γραφής και άρα αυτός δεν είναι καλός συγγραφέας είναι για μένα το πιο ηλίθιο που
έχω ακούσει από αναγνώστη. Για παράδειγμα λέγεται πώς γράφω εγώ μια
αεροσυνοδός. Δεν μπορώ να καταλάβω το σκεπτικό αυτό. Γράφω ακριβώς γιατί είμαι
αεροσυνοδός, έχω γυρίσει όλο τον κόσμο και δεν καταναλώθηκα σε ένα μέρος ή σε
μια κουζίνα. Ήμουν επί 25 χρόνια αυτή που τρυγούσε τους καρπούς και τη γνώση της
γης, ήμουν σε άμεση επαφή με διαφορετικότητες ατόμων, ιδεών, γνώσεων και
νοοτροπίας. Όλα αυτά τα εισέπραξα και άρχισαν να βγάζουν ριζούλες, σποράκια, και
ρίζωσαν στην ψυχή μου και έγιναν δεντράκια και αυτά τα δεντράκια είναι τα βιβλία
μου. Το ότι ήμουν αεροσυνοδός όχι μόνο με βοήθησε, αλλά ήταν ένα πανεπιστήμιο.
Κανονικά μετά από αυτή τη δουλειά θα έπρεπε να έχω έδρα να διδάσκω σε
πανεπιστήμιο αυτά που μου δίδαξε εμένα αυτή η δουλειά, γιατί δεν ήμουν μια απλή
αεροσυνοδός η οποία σέρβιρε και μετά
κλεινόταν σε ένα ξενοδοχείο και δεν
έβγαινε καθόλου. Εγώ σκάλιζα, έτρεχα,
πήγαινα και μάθαινα, διάβαζα τα βιβλία
τους, μάθαινα την νοοτροπία τους. Έχω
ένα πολύτιμο υλικό βιβλίων από όλο τον
κόσμο.
«Όλα κινούνται γύρω από τον έρωτα»
ΠτΘ: Στο βιβλίο σας «Το σπίτι των
σκιών» ο έρωτας επίσης παίζει
σημαντικό ρόλο. Ποια είναι η άποψή σας
για αυτόν;
Χ.Δ.: Όλα στρέφονται γύρω από τον
έρωτα. Τίποτε δεν κινείται αν δεν υπάρχει η έλξη μεταξύ των δύο φύλων που είναι ηλεκτρομαγνητισμός και δημιουργεί μέσω
των αντιθέσεων ισορροπίες στο σύμπαν. Ο έρωτας είναι γνώση κατ’ αρχήν. Η
διείσδυση του ενός στο ποιόν και την ψυχή του άλλου δημιουργεί ενέργεια που κινεί
το σύμπαν. Δεν είναι τίποτα τυχαίο. Δεν είναι η πράξη την οποία μας παρουσιάζει η
εκκλησία και αυτό είναι το μέγα λάθος και για αυτό απέχω. Είναι ενέργεια αυτό το
πράγμα. Είναι πολύ βαθιά φιλοσοφημένα όλα αυτά. Ασχολούμαι πολλά χρόνια με τη
φιλοσοφία. Είμαι λάτρης της αρχαιοελληνικής νοοτροπίας και αυτό είναι πολύ
δύσκολο να το καταλάβει κάποιος, αν δεν έχει ασχοληθεί με αυτά τα πράγματα. Αν
αρκείται σε αυτά που βλέπει να φάει, να κοιμηθεί και να βγει έξω ή να έχει κάποιον
στο κρεβάτι του, έχει τελειώσει η ζωή. Είναι πιο πάνω από αυτά τα πράγματα η ζωή.
Ο έρωτας είναι θυσία, μια ιδιαίτερη θυσία που βάζει το σύμπαν σε ενέργεια. Όλα
κινούνται γύρω από τον έρωτα. Αν ένα βιβλίο δεν έχει έρωτα δεν με αρέσει.
«Θεωρώ ήρωες και ηρωίδες τους συγγραφείς που με οικογένεια μπορούν και
εργάζονται»
ΠτΘ: Έχετε την τάση να εμβαθύνετε σε όλα όσα συμβαίνουν γύρω σας;
Χ.Δ.: Έχω μια τύχη και ατυχία. Δεν παντρεύτηκα, δεν έχω παιδιά, δεν μου έκλεψε
χρόνο η οικογένεια στο να αγχώνομαι να τρέχω πίσω από τα παιδιά, κάτι που το
θεωρώ πολύ σοβαρό και δύσκολο, και επομένως είχα όλο τον χρόνο μια και ήμουν
μόνη να διαβάζω, να παρατηρώ. Αυτή ήταν η τύχη μου και η ατυχία μου. Δεν
μπορούμε σε αυτή τη ζωή να τα έχουμε όλα. Μια πολύ καλή μητέρα και
οικογενειάρχης δεν μπορεί να έχει το χρόνο το δικό μου και να παρατηρεί για να
μάθει και για αυτό υπάρχουν και οι συγγραφείς που ίσως έχουν το χρόνο να κάνουν
περισσότερα. Πιστεύω ότι η συγγραφή είναι ένα πολύ μοναχικό επάγγελμα και ο
συγγραφέας για να αποδώσει στο εκατό τοις εκατό πρέπει να είναι μόνος του. Για
αυτό και πολλοί συγγραφείς φεύγουν από τα σπίτια τους, έχουν ιδιαίτερο μέρος που
δουλεύουν, στο εξωτερικό τουλάχιστον. Ο παραμικρός ήχος τον αποσπά. Θεωρώ
ήρωες και ηρωίδες τους συγγραφείς που με οικογένεια μπορούν και εργάζονται.
«Τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή, όλα είναι προγραμματισμένα»
ΠτΘ: Η πολιτική σας ενδιαφέρει; Πώς βλέπετε την κατάσταση στη χώρα μας;
Χ.Δ.: Αυτά τα πράγματα που μας συμβαίνουν σήμερα δεν είναι αποτέλεσμα των
τελευταίων τριών ή τεσσάρων ετών. Είναι αποτέλεσμα μιας τριακονταετίας
τουλάχιστον. Δημιουργήθηκαν σιγά – σιγά. Τα συμπτώματα τα αντιλήφθηκα από την
εποχή της Ολυμπιακής. Μπήκα σε μια εταιρεία διαφορετική και από το 1990 και μετά
την είδα να παίρνει την κάτω βόλτα φανερά. Εκεί κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά
και έκανα το κουμάντο μου που λένε. Σήμερα είμαι από τους λίγους Έλληνες που δεν
έχει οικονομικό πρόβλημα, γιατί επένδυσα σωστά, έκανα αποταμιεύσεις και ποτέ δεν
έκανα πράγματα στη ζωή μου που ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου. Οι φόροι που
πληρώνω είναι πολλοί, ασύλληπτοι, και αυτό σημαίνει ότι παρατηρούσα. Έβλεπα την
σπατάλη που γινόταν με κάρτες, με δάνεια για να αγοράσουν ρούχα ή αυτοκίνητο και
ξαφνικά έγινε το μεγάλο μπαμ. Επίσης ήταν πολύ ύποπτο το χρηματιστήριο το 1999.
Εγώ ποτέ δεν έπαιξα. Εκεί κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά, κάτι θα συμβεί στο
μακρινό μέλλον ή στο κοντινό. Αν παρηγορεί όμως τον Έλληνα θα πω ότι αυτό δεν
συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα, είναι παγκόσμιο. Βλέπουμε τι γίνεται στην Αμερική.
Δεν ξέρω αν αύριο κλείσει όλη η Ευρώπη και δεν έχουμε καν ηλεκτρισμό. Είναι πολύ αβέβαια τα πράγματα. Το μόνο που πλέον θα πρέπει, και το λέω και σε μένα, είναι να
κάνεις το σταυρό σου και να λες να έχω την υγεία μου και αν έχω την υγεία μου τα
πάντα θα τα καταφέρω. Αν δεν έχεις την υγεία σου εκεί είναι το μεγάλο πρόβλημα,
γιατί χωλαίνει και το σύστημα της ιατρικής περίθαλψης. Θέλω να πιστεύω ότι αυτό
το μπάχαλο δημιουργήθηκε από τις τράπεζες, όχι της Ελλάδος, αλλά από πέντε
οικογένειες που κάνουν κουμάντο στον κόσμο, και όλα τα κάνουν για το χρήμα, γιατί
αυτός είναι ο θεός που πιστεύουν και έχουν και τη θρησκεία από πίσω για να
τρομοκρατούν τον κόσμο και να τον ελέγχουν. Είναι κουκιά μετρημένα όλα αυτά και
τα βλέπεις. Εγώ βλέπω και το παρασκήνιο, δεν βλέπω αυτό που μας παρουσιάζει το
θέατρο μπροστά, που το βλέπει ο περισσότερος κόσμος, και αυτό το βγάζω και στα
βιβλία μου για παράδειγμα στο βιβλίο «Το Σταυροδρόμι των Ψυχών» αναφέρομαι σε
μια εποχή τριακόσια χρόνια μπροστά . Ήδη κάποια από αυτά που έχω γράψει
γίνονται. Και αυτό δεν είναι μόνο θέμα γνώσεων, αλλά είναι και γιατί είμαι και πολύ
διορατικό άτομο, έχω προβλέψει πολλά που έχουν γίνει. Δεν είναι ότι γράφω τόσο
εύκολα και γρήγορα τελειώνω το ένα βιβλίο μετά το άλλο. Αυτό για να γίνει πρέπει
να έχεις διορατισμό και ένα ιδιαίτερο ταλέντο και από κάπου να παίρνεις ενέργεια.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή, ακόμα και το γεγονός ότι δεν παντρεύτηκα δεν είναι
τυχαίο, ήταν προγραμματισμένο να μην κάνω οικογένεια, γιατί έπρεπε να κάνω αυτό
το πράγμα που κάνω τώρα. Ήταν προγραμματισμένο να γίνω αεροσυνοδός, όλα ήταν
προγραμματισμένα. Κάποιοι άνθρωποι έρχονται για κάποιο σκοπό στον κόσμο.
«Το βιβλιοπωλείο παραμένει σταθερή αξία στη ζωή των Ελλήνων»
ΠτΘ: Λέγεται ότι το βιβλίο περνά κρίση. Εσείς είστε πολυγραφότατη
συγγραφέας και τα βιβλία σας έχουν γίνει Best seller. Πιστεύετε ότι το βιβλίο
περνά κρίση και η επιτυχία των βιβλίων σας πού οφείλεται;
Χ.Δ.: Έχω την εντύπωση ότι η κρίση έβαλε τον κόσμο στα βιβλιοπωλεία.
Οπωσδήποτε σίγουρα υπήρξε μια πτώση πωλήσεων. Δεν πουλάμε όσο πουλούσαμε
στο παρελθόν αλλά το βιβλιοπωλείο παραμένει μια σταθερή αξία και ο κόσμος,
επειδή ο κόσμος πλέον δεν έχει χρήματα για να βγει έξω ή να διασκεδάσει ή
σκέφτεται ότι έχει αρκετά ρούχα για να διαθέσει χρήματα και για άλλα, για αυτό ο
κόσμος πάει σε βιβλιοπωλεία. Θεωρώ ότι ψάχνεται μέσω του βιβλίου για να μάθει
κάποια πράγματα και να λύσει το μεγάλο ερωτηματικό, γιατί συμβαίνουν όλα αυτά ή
γιατί έχω κατάθλιψη ενώ όλα πάνε καλά στη ζωή μου. Είναι μια σταθερή αξία το
βιβλίο και δεν νομίζω ότι θα πέσει ποτέ. Το γεγονός ότι εξακολουθώ να πουλώ ένα
μεγάλο αριθμό βιβλίων οφείλεται στην ικανότητα να διεισδύω στην ψυχή του
αναγνώστη και να τον ξεμπλοκάρω τον συναισθηματικό του κόσμο. Με κάνει
περήφανη όταν μου λένε αναγνώστες ότι τους έκανα να κλάψουν, ενώ έχουν να
κλάψουν από την παιδική τους ηλικία. Υπάρχουν στρατιώτες που τιμωρήθηκαν
εξαιτίας μου γιατί την ώρα της σκοπιάς διάβαζαν βιβλίο μου, το «Γιο της βροχής»,
που του έχουν αδυναμία. Χαλαλίζουν την τιμωρία που έφαγαν και μάλιστα λένε ότι
μετά το πήρε ο διοικητής και το διάβαζε και είπε ότι είναι ωραίο βιβλίο. Αυτά είναι
ωραία να τα ακούς. Ιδίως από άνδρες που θεωρούνται δύσκολοι αναγνώστες. Για
αυτό και με αρέσουν οι κριτικές από τους άνδρες περισσότερο, από ό,τι των
γυναικών. Γιατί η γυναίκα πάνω στον ενθουσιασμό της και αν της αρέσει κάτι μπορεί
να βάλει και την υπερβολή, ενώ ο άνδρας λέει λίγα και μετρημένα και αυτό είναι
ωραίο.
«Θα μπω στο παραμύθι, και αυτό θα ξεκουράσει και μένα, την ψυχή μου, θα
γίνω παιδί, γιατί έχω κουρασθεί με αυτά τα βιβλία»
ΠτΘ: Τι να περιμένουμε στο μέλλον από εσάς;
Χ.Δ.: Έχει ετοιμασθεί ένα καινούργιο βιβλίο το οποίο θα κυκλοφορήσει το 2014,
γιατί μετά δεν ξέρω αν θα γράψω, πρέπει να ξεκουραστώ. Έχω πάθει υπερκόπωση
και θα καθίσω ένα διάστημα, οπότε ίσως είναι το τελευταίο βιβλίο που θα παραδώσω,
γιατί έχω κουρασθεί και ένα διάστημα πρέπει να ξεφύγω από τα βιβλία . Πρόκειται
για το «Κελάρι της ντροπής», είναι ένα βιβλίο να το χαρακτηρίσω «μαχαίρι στο
κόκκαλο». Δεν έχει ξαναγραφεί τέτοιο βιβλίο στα ελληνικά δεδομένα, τουλάχιστον
δεν έχω διαβάσει στα ελληνικά, και παράλληλα δεν έχω γράψει πιο σκληρό βιβλίο.
Ασχολείται με το θέμα της οικογενειακής βίας. Κανείς δεν μπορεί να σκεφθεί τι
μπορεί να συμβαίνει κεκλεισμένων των θυρών σε ένα σπίτι και σε μια οικογένεια.
Παίρνω λοιπόν μια οικογένεια του 1960 σε ένα χωριό της Μεσσηνίας και γίνονται τα
ευτράπελα που καταλήγουν σε μια τραγωδία μετά την άλλη. Και για όλα αυτά να μη
μιλά ένα χωριό, μια κοινωνία. Πάντα με απασχολούσε αυτό και ήθελα να το κάνω.
Το ξεκίναγα, και επειδή ήταν σκληρό το άφηνα θεωρούσα ότι δεν είμαι ακόμη
έτοιμη. Μια μέρα βγήκε από μόνο του και όταν πια ξεκίνησε δεν μπορούσα να
σταματήσω με τίποτε. Έχει εκδοθεί και το παραμύθι μου ο «Χαρούλης ο
Χελιδονάκης». Μπαίνω ενεργά πλέον στο παραμύθι θα δείτε πράγματα για τα
παραμύθια που δεν τα έχω ξανακάνει. Επτά παραμύθια περιμένουν να βγουν στη
σειρά εκ των οποίων και μια τριλογία «Το βασίλειο των χρυσομελισσών».
Συνεργάζομαι με τις εκδόσεις «Διάπλαση», γιατί θεωρώ ότι στο χώρο του
παραμυθιού μου δίνουν αυτό που ζητώ εγώ σαν συγγραφέας όχι οικονομικά αλλά
δημιουργικά. Θέλω να ασχοληθώ και να δώσω την προσοχή μου στο παιδί. Αυτό το
πράγμα ίσως το κάνω σταματώντας να γράφω λογοτεχνία. Θα μπω για ένα διάστημα
στο παραμύθι, και αυτό θα ξεκουράσει και μένα, την ψυχή μου, θα γίνω παιδί, γιατί
έχω κουρασθεί με αυτά τα βιβλία. Όσο πιο σκληρά είναι τόσο ποιο πολύ μου
δημιουργούν πρόβλημα γιατί βιώνω τη βία ή τον έρωτα τον ανεκπλήρωτο της
ηρωίδας. Δεν θα μείνω ανενεργή, απλά θα ασχοληθώ με το παραμύθι. Έχω σειρά
άλλα βιβλία που περιμένουν, πέρα από τα «Κελάρια της ντροπής», άλλα τρία, αλλά
ας περιμένουν να ξεκουραστώ, να λείψω λίγο από τον κόσμο, ας εξαφανιστώ από τη
λογοτεχνία. Θα γίνουν πολλές ανακατατάξεις μέσα στο 2014.
«Το μεγάλο μου παράπονο είναι ότι δεν έχω σχέση με Θράκη»
ΠτΘ: Κατάγεστε από τις Σέρρες. Θα λέγαμε ότι είστε συμπατριώτισσά μας…
Χ.Δ.: Είμαι μισή θρακιώτισσα. Η μητέρα μου γεννήθηκε στην Κυανή Έβρου. Έζησε
εκεί μέχρι τα δέκα της χρόνια. Τον παππού μου, τον Χαράλαμπο Ντουλακάκη
σκοτώθηκε στον ανταρτοπόλεμο. Η μάνα μου ήταν οκτώ αδέρφια κάποιοι ζουν
ακόμη εκεί στο χωριό, οι υπόλοιποι ήρθαν στη Μακεδονία, συγκεκριμένα στις Σέρρες
και έμειναν εκεί. Εκεί γνώρισε τον πατέρα μου και έμεινε στις Σέρρες.
ΠτΘ: Έχετε σχέση με τη Θράκη;
Χ.Δ.: Ουδεμία και αυτό είναι το μεγάλο μου παράπονο. Θεωρώ ότι το πείσμα και τη
δυναμικότητά μου το έχω πάρει από τη μητέρα μου, η οποία είναι κυριολεκτικά
βράχος, να σπάνε τα κύματα και να κόβουν το κακό. Είναι απίστευτα ανθεκτική,
όπως όλοι οι Θρακιώτες, οι οποίοι είναι αυτό που λέμε ήρεμη δύναμη. Οι Θρακιώτες αντέχουν, εάν βέβαια πάρουν ανάποδες, κλείνουν πόρτες, κατεβάζουν ρολά και δεν
μπορείς να τους πλησιάσεις. Αυτό το έχω πάρει από τη μητέρα μου. Οι Θράκες είναι
ένας λαός που έχει βγει από τη γη που παίρνει την πέτρα και την κάνει να φυτρώνει.
Είναι δημιουργικός λαός. Άρα έχω πάρει ωραία χαρακτηριστικά από τη μητέρα μου.
Από τη Μακεδονία πήρα άλλα χαρίσματα. Επαφή με την Θράκη δεν έχω ουδεμία
δυστυχώς. Έχω πάει μια φορά στους συγγενείς όταν ήμουν μικρή έχω κάτι εικόνες
αμυδρές, αλλά από εκεί και πέρα τίποτα άλλο. Επειδή θα μείνω περισσότερες ημέρες
στη Θράκη, με την ευκαιρία της παρουσίασης του βιβλίου μου, κανόνισα έτσι το
πρόγραμμά μου, γιατί θέλω να γυρίσω τις πόλεις, να συζητήσω με τους ανθρώπους
τους, να δω τις ρίζες μου τέλος πάντων, να δω αν έχω κοινά στοιχεία ή πίστευα ότι τα
έχω πάρει από τη μαμά. Ο άνθρωπος όσο μεγαλώνει σκέφτεται τις ρίζες του, γιατί
εκεί θα καταλήξει, στο χώμα, στη ρίζα του, και για αυτό οι άνθρωποι μεγάλης ηλικίας
καταφεύγουν στις γενέτειρές τους, γιατί παίρνουν ενέργεια από εκεί που γεννήθηκαν.
Συντάκτης:Άννα Πατρωνίδου
e-mail: paratiritis.patronidoy@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου